+
ฉันเคยบอกไปแล้ว ว่าฉันชอบอยู่บนต้นมะม่วง ไม่รู้สินะ เพราะอะไรฉันถึงชอบอยู่บนนี้นักขณะที่เด็กคนอื่น ๆ ไปวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน ฉันมักจะชอบเอาหนังสือ ขึ้นมาอ่านบนต้นมะม่วงเสมอ ๆ
วันหนึ่งขณะที่ฉันอ่านหนังสืออยู่นั้น มีงูสีเขียวตัวน้อย ๆ เลื้อยขึ้นมาบนขาของฉัน มันไม่ได้แสดงท่าที่กร้าวร้าว หรือเกรงกลัวฉันเลย
มันไม่ได้มองฉันด้วยตาของมันนะ แต่มันแลบลิ้นยาว ๆ ที่มี 2 แฉกของมันมาโดนตัวฉัน พอมันทำท่าจะเลื้อยผ่านขาฉันไป ฉันเลยคว้าหางมันไว้ มันหันกลับมา อ้าปากเล็ก ๆ ของมันจะงับเข้ากับแขนของฉัน ฉันเลยยื่นแขนออกไปข้างหน้า ไปในอากาศ มันเลยงับฉันไม่ได้
มันดิ้นรนอยู่พักใหญ่ จนมันคงจะรู้ว่าหนีไม่ได้แน่นอน มันเลยสงบลง
ฉันลงจากต้นมะม่วง ขณะที่ฉันยังจับหางของมันเอาไว้แน่น แล้วเดินไปถามย่าว่า “ฉันเลี้ยงมันได้มั้ย” ย่าบอกว่า มันกินจิ้งจก กิ้งก่า และนกตัวเล็ก ๆ เป็นอาหาร อย่าเลี้ยงมันเลยนะ เราต้องทำบาปเพื่อให้มันอิ่ม ปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติดีกว่า
ฉันไม่อยากเอาสัตว์เล็ก ๆ พวกนั้นมาเป็นอาหารเจ้างูน้อยเลยปล่อยมันไป
ย่าถามว่า รู้มั้ย งูมันไม่ได้ใช้ตามองเรานะ มันสัมผัสเรา ถึงรู้ว่าเราอยู่ตรงไหน
ฉันถามว่ามันแค่สัมผัส มันจะรู้ได้อย่างไรว่า เรามีรูปร่างหน้าตาแบบไหน
ย่าบอกว่า งูไม่ได้สนใจรูปร่างภายนอกเลย งูสนใจเพียงว่าสิ่งนั้นคืออะไร มีชีวิต หรือไม่มีชีวิตเท่านั้นเอง
เมื่อเราโตขึ้น เราเองจะใช้ตามองแต่รูปลักษณ์ภายนอก
ตอนยังหนุ่มสาว เราให้ความสำคัญกับรูปลักษณ์มากมายนัก
แต่พอเราแก่ลงละ เราให้ความสำคัญกับชีวิตที่เหลืออยู่มากกว่าใช่หรือไม่
“นั่นคือสิ่งที่ เจ้างูเขียวปากจิ้งจกตัวน้อย สอนฉันในวันนั้น”