พ่อกับเเม่ชอบให้ความหวังกับเราเสมอไม่ว่าจะสอบ พ่อกับเเม่ก็จะกดดัน ชอบให้ความหวังกับเราไว้สูง เวลาได้สอบได้คะเเนนน้อยเเม่ก็จะด่าทุกครั้งเเต่เราไม่เคยสอบตก คะเเนนเราก็ถือว่าดีระดับหนึ่ง เรามักโดนด่า ทำไมได้คะเเนนเเค่นี้? บลาๆๆๆๆ ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับเพื่อนห้องต้น เราไม่เคยมีความสำคัญเลย พ่อชอบบอกว่าได้คะเเนนเเค่นี้ไม่จบม.3ก็ต้องเป็นเเบบพี่ฟอ(นามสมมุติ) พี่เราก็ด่าทำไมโง่ มันก็เป็นเเบบนี้ทุกครั้ง เราพยายามทำให้คะเเนนมันดีขึ้น เเต่ก่อนเราสอบสังคมได้4คะเเนน เเต่ตอนนี้เราได้7-8คะเเนน เต็ม10 เเต่มันไม่เคยทำให้พ่อกับเเม่มีความสุขเลย เราสอบเสร็จเราอยากไปเล่นอยากไปคุยกับเพื่อน พ่อกับเเม่ก็ไม่เคยให้ไป เรากลายเป็นเด็กเก็บตัวไม่กล้าไปเจอใคร งานวันเกิดเพื่อนชวนให้ไป เราก็ไม่เคยได้ไป  เราต้องเป็นเด็กอยู่ในกรอบเสมอ บางครั้งก็อยากตายเหมือนกันทำไมเราถึงเกิดมาเเล้วเป็นเเบบนี้ เกิดมาพ่อกับเเม่ไม่เคยภูมิใจ  ไม่เหมือนพี่ชายเราเลย พี่เราดีพร้อมทุกอย่างพ่อกับเเม่ภาคภูมิใจเสมอ ซึ้งเราไม่เคยได้คำชมเลยสักนิด โดนด่าเสมอ ตอนนี้ก็เศร้าอยู่ทุกวัน ทำไงดีคะ???