เราอายุ19 แฟนก็19 คบกันมาตั้งเเต่ม.5 3ปีกว่าแล้วค่ะ ช่วงคบกันใหม่ๆแฟนเปลี่ยนตัวเองจากเด็กหลังห้องไม่ไปโรงเรียน ติดเพื่อน ติดเกมส์ ติดศูนย์ติดร เกรดอยู่ระดับท้ายเลยค่ะ ส่วนเราเป็นเด็กที่ผลการเรียนดีแล้วเราก็เป็นเด็กกิจกรรม  เราคุยกันมาเรื่อยๆแต่ต่างคนก็ต่างมีแฟน พอเราโสดทั้งคู่เราเลยมาเริ่มคุยกันใหม่ แล้วก็คบกันตอนม.5 จากเด็กไม่ไปโรงเรียนก็มาโรงเรียนทุกวันพร้อมเรา ผลการเรียนอยู่กลางๆเลยค่ะ ตอนเเรกอาจารย์ก็เตือนเราว่าคิดดีเเล้วหรอ แต่พอผลการเรียนเขาออกมาดีอาจารย์ก็บอกให้สนับสนุนกันเรียนแบบนี้ไปเรื่อยๆ แต่พอคบกันได้7เดือนแฟนเปลี่ยนไป แฟนกลับไปคบกับเพื่อนที่พากันไม่ไปเรียน แล้วเพื่อนชวนแฟนไปงานวัด แล้วเมาก็เลยมานอนที่บ้านแฟน แต่มันมีเพื่อนในห้องที่ชอบเเฟนเราไปด้วย ตอนแรกเราไม่รู้จนรุ่นพี่ที่เป็นแฟนของเพื่อนแฟนเรา ส่งรูปมาให้ดู เราเลยถามสรุปแฟนบอกว่าคนนั้นมาจริงแล้วนอนตักแฟนแต่แฟนผลักออก เราก็ไม่ชอบอยู่เเล้ว จนมาคืนที่2ที่ไปงานกันอีกก็เหมือนเดิม แกล้งบอกว่าเมาแล้วให้แฟนเราขับรถให้ แล้วก็ชวนกันไปกินเหล้าบ้านแฟนเราต่อ จนเราบอกแฟนว่า พอไหมถ้าแค่นี้ยังไว้ใจไม่ได้ แฟนก็ได้แต่บอกว่าขอโทษ เราก็ไม่ได้คุยต่อเราคือพอแล้ว เราคบกับใครมาถ้ามีเรื่องผู้หญิงคือจบเลยไม่มีการให้อภัย แต่แฟนเรามาง้อที่บ้าน เราก็ให้โอกาสไป แล้วแฟนก็ไปทำงานแต่เพื่อนในห้องที่ชอบแฟนเราก็ไปทำด้วย แฟนก็บอกว่าอย่าไปคิดอะไร เราไปกับแฟนไม่ได้เพราะเราต้องฝึกงานอีกทีนึง พอฝึกงานจบ เรามาจับได้ว่าเเฟนเราคุยกับเพื่อนในห้องเราจริงๆเเล้วผู้หญิงก็คุยเพราะว่าชอบแฟนเรา แต่แฟนเราก็คุยกับเด็กที่ทำงานด้วย คือคุยหลายคน ตอนนั้นท้อมากแต่อยู่ในช่วงที่รักจริงๆ พอเปิดเทอมม.6 แฟนเริ่มไม่มาโรงเรียนเริ่มทำตัวเหมือนตอนไม่ได้คบกับเรา ตอนนี้พ่อแฟนเริ่มไม่ชอบเรา เพราะแฟนจะไปไหนก็จะอ้างว่าไปกับเรา ทั้งที่เราไม่รู้ ผลการเรียนแฟนก็ตกลงกว่าเทอมที่ผ่านมาแต่เราก็ตามงานตามอะไรไห้แฟนตลอด แต่เเฟนก็มีคนอื่นอีกเป็นเพื่อนสมัยประถม ที่มาเจอกันงานศพเพื่อน คือผู้หญิงคนนี้สุดๆไปเลย ทักไปคุยก็ไม่ยอมจนเราบอกแฟนว่า ถ้ายังมีเพื่อน ก็ต้องไม่มีกู เราก็บล้อกแฟนเลย แฟนก็ไปบอกเพื่อนมันว่า ให้เลิกคุย แฟนก็ไม่มีใครเลยมาช่วงนึง จนงานลอยกระทง แฟนขอไปลอยกระทงกับพ่อ แต่มันพาคนอื่นไปด้วย พ่อมันก็รู้แต่ก็ช่วยลูก พออีกคืนนึงไปกับเรา พอลอยเสร็จบอกเราว่าเดี๋ยวไปซื้อน้ำแป้บนะ เราก็เเอบเดินตามไป มันไปหาอีกคนนึง ตอนนั้นก็ขำตัวเองที่โง่มาก เราก็เดินมารอที่เดิม เเฟนก็เฉยๆมาก พอมาถึงบอกเราก็พูดไป แล้วเราก็กลับบ้านเรา แฟนก็เลิกคุยกับคนนั้นอีก แฟนชวนเราไปเขาค้อ ไปทริปกับรุ่นพี่ เราก็ไปแต่คืนก่อนจะไป เราเเอบเห็นแฟนคุยกับแฟนเก่า เราก็เงียบเเต่เเฟนเห็นแฟนบอกว่า น้องให้ถามเรื่องครอบครัวให้ไม่มีอะไร เราก็ไม่ได้พูดอะไร จนรุ่นพี่พาออกมางานเทศกาลก่อนจะไปเขาค้อ แฟนบอกเราอีกว่า เดี๋ยวมาพี่กายไห้ไปหา เราก็แอบเดินตามไปแฟนก็ไปหาแฟนเก่า ตอนนั้นบอกตัวเองว่าพอเถอะ พอไปถึงเขาค้อ เราเอาเฟสเเฟนเราถามแฟนเก่าว่าไม่กลัวเรารู้หรอ แฟนเก่าก็บอกว่าแฟนบอกว่าเรารู้ เราเลยบอกว่า กลับไปคบกันเถอะเดี๋ยวกับจากเขาค้อจะเป็นคนไปเอง พอกับจากเขาค้อเราทะเลาะกันหนักมาก เราเลยบอกว่าพอเถอะ แต่แฟนเก่าทักมาหาเราเเล้วบอกว่าหนูไม่ได้คิดอะไรเเล้ว เดี๋ยวหยุดคุยเอง อย่าเลิกกันเลย พอจบจากคนนี้ก้มีมาเรื่อยๆจนถึงเด็กแถวบ้านแฟน แต่ทุกครั้งที่เราจับได้แฟนก็หยุดคุย จนมาถึงวันนึงแฟนมีคนคุยใหม่ แฟนไปแย่งผญ.คนนี้มาจากคนน
อื่นเหมือนกันแต่ไม่เลิกกับเรา ทุกคนพยายามบอกเราอ้อมๆจนเรามารู้เอง จนเรารูสึกว่าควรพอจริงๆได้แล้ว เรามีคนคุยใหม่ เราเปลี่ยนตัวเอง คนคุยใหม่ก็คนในรร.เดียวกัน พอแฟนเรารู้แฟนเราก็มารร. มาเห็นเรานั่งกินข้าวกับเพื่อนกับคนคุยไหม่ ก็กลับ แล้วตามมาง้อเราบ้าน ตามไปหาเราตามที่เราไปสอบไปติว แล้วเราก็ใจอ่อน แต่แฟนเปลี่ยนไป เราหมั้นกันหลังปัจฉิม เเฟนไม่คุยกับใครอีกเลย จนเราต้องแยกกัน แฟนไปเรียนต่ออีกที่นึง แต่เราพลาดวันรายงานตัวเลยไม่ได้ต่อ มันก็ดีมาเรื่อยๆจนครบรอบ1ปี10เดือน คืนนั้นแฟนบอกเราว่าป่วย รถพังเลยอารมณ์เสียใส่เรา เเล้วก็ปิดเนตหนี เราก็ไม่ได้คิดอะไรจนมีคนมาฟอลไอจีเเฟน พอเราลบออก นางก็ฟอลมาใหม่ เราก็เข้าไปส่องแล้วก็แอดใลน์ไปถาม น้องเป็นเพื่อนของคนที่แฟนเราคุยอยู่ แต่ผญ.ก็มีแฟน น้องก็ส่งรูปมาให้ดู เราเลยบอกว่าไปดูแฟนเราให้หน่อย อยู่ห้องมั้ย น้องก็บอกว่าอยู่ รูมเมทแฟนก็อยู่ แต่คนที่แฟนคุยก็อยู่ ตอนนั้นคือเราเจ็บจริงๆเจ็บสุดๆเชื่อใจไม่ได้เลย เราก็ส่งทุกอย่างหลักฐานที่มีไปในแชท แล้วเราก็คุยกับเพื่อนเราที่เรียนที่เดียวกับแฟนเรา ว่าพรุ่งนี้จะไปหอเพื่อน จะไปดูแฟน มันก็ช่วยอย่างดี คืนนั้นร้องให้ทั้งคืนมีเเต่เพื่อนที่ปลอบที่ด่าที่ให้กำลังใจ พอเช้าเราก็อาบน้ำแต่งตัวขี่รถไปหอเพื่อน (ข้ามจังหวัด) เพื่อนเราก็ชวนแฟนเราออกไปกินเหล้า แล้วเราก็มาหอแฟนเรา เราเดินไปห้องแฟนไม่มีคนอยู่ตอนนั้นดีใจที่ไม่เจอ คิดว่าคงไปหาเพื่อนเรามั้ง แต่พอเดินลงมา แฟนเดินออกมาจากห้องผญ.ที่แฟนคุย เราก็อึ้งนะเเต่ไม่ร้องให้ แฟนเราก็นิ่งไปสักพักแล้วบอกว่ามาได้ไง เราบอกมาดูคน แล้วเราก็บอกพอเหอะว่ะ หน้าด้านเนาะผัวตัวเองก็มีแต่ยังมาคุยกันใช้สมองส่วนใหนคิดอ่ะ เราก็เดินลงมา แฟนก็เดินมาตามแล้วบอกคุยกันก่อน เราทะเลาะกันสุดๆคุยกันไม่รู้เรื่อง ตอนเช้าน้องคนที่คุยกับแฟนเราทักมาแล้วบอกว่า อย่ายุ่งกับแฟนหนูเลยนะ ขอร้องจะไม่ยุ่งกับแฟนเราอีกเราก็บอกมาเจอกันต่อหน้าดิ เราทักไปหาแฟนน้องเเล้วบอกทุกอย่างส่งทุกอย่างให้ดู เราก็จบเรื่องน้องตรงนั้นเรากับแฟนก็แยกกันกับบ้าน เราก็เฉยกับแฟน จนผ่านไปสองอาทิตย์เรายังคุยกันไม่รุ้เรื่อง เราเลยกลับบ้านเราพอแฟนเรารู้ก็ขอโอกาสให้เรากลับไป เราก็บอกว่าไม่เอาแล้วเข็ดแล้วผ่านมาจะ2ปีแล้วนะยังเหมือนเดิมเลย เรามีคนคุยใหม่หลายคนแต่ก็ไม่ได้เปิดใจไห้ไคร แฟนเราก็ตามง้อเป็นเดือนจนเราบอกว่า มารับสิ กล้ามารับก็ให้โอกาส แฟนเราก็มารับไปอยู่หอ ตั้งแต่วันนั้นแฟนไม่มีใครอีกเลย แฟนดูแลดีมากๆ ไม่เคยให้เราลำบาก อยู่ด้วยกันเเม้วันที่ไม่มีเงินเลยซักบาท มีข้าวจานเดียวแฟนก็จะให้เรากิน จะให้เราอิ่มก่อนเสมอ เรามีความสุขและทุกข์ ทะเลาะกันก็เรื่องเล็กน้อยแต่ไม่เคยโกรธกันข้ามวัน จนเดือนพฤษภาคมที่ผ่านมา เราท้องเราเลยบอกแฟนไห้พากลับมาบ้าน แฟนลากลับมา เราก็บอกว่าฝากท้องแถวบ้านนะเค้าอยู่บ้าน จะได้ประหยัดค่าใช้จ่ายด้วย เพราะแฟนฝึกงานอยู่ แฟนกลับไปฝึกงาน แรกๆก็ดีคุยกันปกติ พอผ่านไปเดือนนึงแฟนเราเปลี่ยนไป เราไม่ทักไปก็ไม่ทักมา เวลาเราปวดท้องหรือเป็นอะไรเเล้วบอก แฟนก็จะบอกว่า จะบอกทำไมบอกไปก็ช่วยไรไม่ได้ แล้วแฟนก็บอกว่าเครียดอยากผ่อนคลายอยากอยู่คนเดียว เราท้องเราเครียดกว่า เราต้องเจอสายตาคนมองคนนินทาแถมพ่อแฟนก็ไม่ชอบเรา ทำอะไรก็ลำบาก ให้แฟนมาเจาะเลือดก็บอกว่ามาไม่ได้ พอวันที่25 สิงหาคมที่ผ่านมาแฟนถามว่า จะไห้กลับฟปหามั้ยแต่ไม่มีค่ารถนะ เราบอกมาสิ คิดถึงเราก็โอนค่ารถไปให้แฟน แต่พอแฟนมาถึงพ่อแฟนไปรับ แฟนบอกเราว่าพ่อไม่ไห้มาหาเรา ไม่ไห้มานอน เราทะเลาะกันรุนเเรงมาก จนแฟนกลับแฟนก็ไม่มาหาเราบ้าน เราก็ทะเลาะกันจนวันที่3กันยา เราบอกแฟนเราเหนื่อยที่ต้องคอยตาม คอยใส่ใจคนที่ไม่เคยใส่ใจไม่เคยถามว่าเราเป็นยังไงบ้าง ลูกดิ้นเก่งใหม ปวดท้องหรืออะไรมั้ย ไปซื้อของลูกเมื่อไหร่ดีไม่เคยมีเลย แฟนก็พูดว่าแล้วเเต่ จะพูดอะไรกูไม่ได้สนใจอยู่เเล้ว ตั้งแต่วันนั้นมาเราไม่เคยได้คุยกันเลย เราก็ไกล้คลอดแล้ว เราคิดว่าเราจะพอที่ผช.คนนี้จริงๆไหม เพราะตอนนี้เราไม่ได้ร้องให้เหมือนวันแรกๆ เราร้องให้ไปเราก็เช็ดน้ำตาเอง เราไม่ได้ตัวเปล่า แต่ยังมีอีกคนที่กำลังจะเกิด เรากังวลว่าลูกจะไม่มีพ่อ กังวลว่าจะให้ไครมาเซ็นต์รับรองลูกเรา จะไม่ให้มีคนเซ็นต์รับรองเราก็กลัวว่าถ้าลูกเราโตอยากเป็นข้าราชการ ก็จะเป็นไม่ได้อีก ได้เเต่บอกตัวเองว่า ให้เวลาแฟน 1 เดือน แค่นี้พอหากคิดไม่ได้หรือว่ามาตอนมันสายไปแล้วก็อย่ากลับมาไว้ใจเขาอีก
เราคิดดีเเล้วใช่มั้ย  เพราะลูกเขายังไม่ถามถึงเลยไม่เคยพาไปหาหมอ เราขี่รถไปฝากท้องเองหาหมอเอง แต่แฟนกับไม่รู้สึกอะไรเลย .
.
.
.
ความผิดพลาดในชีวิตที่ย้อนเวลาไปไม่ได้