สวัสดีค่ะ เราอายุ 23 ปี เรามีความรู้สึกเบื่อทุกอย่างที่เป็นอยู่ ไม่อยากเจอใคร ไม่อยากยุ่งหรือสุงสิงกับใคร ไม่ชอบออกไปข้างนอกเจอคนเยอะ ๆ ที่มีแต่ความวุ่นวาย เก็บตัวอยู่แต่ในห้องเงียบ ๆ คนเดียว เราพยายามกระปรี้กระเปร่า พยายามร่าเริง พยายามที่จะมีความสุขในทุก ๆ วัน แต่ร่างกายเราเหมือนไม่มีแรงอะไรเลย เวลาเครียดหรือเจอคำพูดแย่ ๆ แค่เพียงหนึ่งคำเราเฟลไปตลอดทั้งวัน เราเคยเครียดจนร้องไห้ 3 วันติดกัน ร้องจนเหนื่อยละก็หลับไป ตื่นมาก็ร้องอีก รู้สึกไม่หิว เบื่ออาหารทุกอย่างที่เคยชอบ กินแต่น้ำ ไม่หิวอะไรเลย จนน้ำหนักเราลด ทำไมเราเป็นแบบนี้ เรารู้สึกชีวิตเราไม่มีความหมายเลย ไม่มีประโยชน์ ไม่มีเหตุผลที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ เราไม่มีจุดหมาย ไม่รู้ว่าอยากทำอะไร ชอบอะไร ไม่รู้ว่าชีวิตหลังจากนี้จะเป็นยังไง อะไรที่เคยชอบ ก็ไม่อยากทำ.
   ทุกครั้งที่เรารู้สึกแบบนี้ เราอยากแต่จะนอน เพราะเหมือนได้ออกจากโลกที่เราเป็นอยู่ พอตื่นมาก็รู้สึกดีขึ้นบ้าง แต่พอเห็นทุกอย่างรอบข้าง เราก็กลับไปรู้สึกแบบเดิมอีก.
   เราก็พยายามที่จะมีเพื่อน แต่ก็ไม่มีใครอยากคุยกับเราสักเท่าไร ชีวิตเรามีแต่ความทุกข์ พอมีเพื่อนก็อยากเล่าให้ใครสักคนฟัง แต่มองอีกด้าน ใครจะมารับฟังเราได้ตลอด เราเลยเลือกที่จะไม่มีเพื่อน เราไม่อยากเล่าเรื่องของเราให้ใครฟัง เราเลือกที่จะเก็บไว้คนเดียวมากกว่า
   ทำอย่างไรจะหลุดออกจากวังวนแบบนี้สักทีคะ ? เราทรมานกับการมีชีวิตอยู่ เราพยายามที่จะหลุดพ้น แต่มันยากมากเรา เรามีหนึ่งสิ่งที่ทำให้เราอยากมีชีวิตอยู่ต่อ เรามีสัตว์เลี้ยงค่ะ เราสัญญากับเค้าว่าจะอยู่ดูแลเค้า ก่อนหน้านี้เราพยายามที่จะผูกคอตาย เรามองไปที่เค้า เรามีคำตอบว่าเราจะอยู่เพื่อใคร
   แต่ตอนนี้...เราอยากหลุดพ้น เราพยายามอยู่ต่อแบบมีความสุข เราอดกลั้นมาก ๆ ถึงแม้ว่าการมีชีวิตอยู่มันทรมาน ถ้าตายก็ห่วงสัตว์เลี้ยงตัวนี้ แต่ถ้าอยู่ไปก็ทรมาน เราไม่รู้จะทำยังไงดี
   เราอยากตาย...อยากตายมาก ๆ 😭😢😢