ผมกับแฟนเราห่างกัน1ปี ผม20 เขา19 เรียอยู่คณะเดียวกันสาขาเดียวกันที่มหาลัยดังย่านอโศก เราเรียนปีแรกที่วิทยาเขตองครักษ์ ช่วงปี1ตอนที่พึงจะคบกันแรกๆ เธอเป็นคนที่ติดผมมาก ไปใหนมาให้ด้วยกันตลอด กินข้าวด้วยกันทุกวัน เพราะเรานอนอยู่หอใน แล้วหอของเธอไม่ได้ไกลจากผมนัก ทำให้เราได้เจอกันทุกวันกลับมาห้องก็จะคอลคุยกัน บางวันก็คอลกันจนหลับไปเลย มีวีดีโอคอลกันบ้างบางที การที่ปี2ต้องมาใช้ชีวิตที่อโศกมันเป็นอุปสรรคสำหรับเรามาก เพราะว่าเธอบ้านอยู่รังสิตคลอง2 เวลาจะมาทีก็ต้องติดรถแม่มาเข้าเมืองแล้วต่อmrtมา เรียนเช้าจะมาไม่ทันทุกครั้ง ขากลับก็ต้องนั่งmrtไปออฟฟิสแม่แล้วรอกลับพร้อมกัน เพราะกลับเองมันหลายต่อ เปลืองตังด้วย รถตู้คนก็เยอะ...เข้าเรื่องเลย ช่วงนี้เรียนปี2มาได้สักพักแล้ว ผมอึดอัดใจมากที่เธอต้องทำงานพาร์ทไทม์ทุกวันศุกร์เสาร์อาทิตย์ ซึ่งปกติวันจันทร์ถึงพฤหัส ก็ไม่ค่อยได้คุยกันอยู่แล้ว กว่าเธอจะถึงบ้านก็ดึกมาก แล้วก็ต้องตื่นแต่เช้า ประมานตี5ทุกวันเพือที่จะออกจากบ้าน6โมงมาเรียน กลางคืนเดี๋ยวนี้เลยไม่ค่อยได้คุยกัน เธอมักจะเอาเวลาไปทำอย่างอื่น โทรไปบางทีก็รับแต่ว่าส่วนใหญ่จะตัดสาย ทำให้ผมหงุดหงิดมาก เธอบอกว่าเราไม่จำเป็นต้องคุยกันทุกวันก็ได้ แต่สำหรับผมมันไม่ได้ เพราะผมยังคงคิดถึงเธอเหมือนทุกๆวัน แล้วตั้งแต่ที่ปิดเทอมปี1ไป เราก็ไม่ได้เที่ยวด้วยกันเลยจนเปิดเรียนห้างก็ไม่ได้เดิน หนังก็ไม่ได้ดู จนตอนนี้3เดือนแล้ว ไม่ได้ไปใหนกันเลย การที่เธอทำงานช่วงวีคเอ็นมันเลยทำให้3วันนี้เราแทบไม่ได้คุยกันเลย กลับมาบ้านก็บ่นเหนื่อย ละก็ไปทำอย่างอื่น คือผมไม่ได้โกรธเธอนะ ที่ไม่มีเวลาว่างให้ผม แต่โกรธมากกว่าที่เวลาเธอว่าง เธอไม่คิดถึงผม เธอไม่โทรมาเลย ทุกวันนี้ถ้าผมไใโทรไปก็จะไม่ได้คุย คุยก็วันละ3นาที ซึ่งมันน้อยมากกกกกกก หมดทุกอย่าง มุมน่ารักๆก็ไม่มีอีกแล้ว แต่เธอบอกว่าเธอรักผมแล้วอยากให้ผมเข้าใจ ซึ่งผมไม่เข้าใจเลย แต่ก่อนสามารภถมาหาผมได้ เดี๋ยวนี้บ่นไกลจนตอนนี้ผมท้อมากๆ อยากจะทำให้เธอกลับมาเอาใจใส่แล้วก็คิดถึงผมเหมืนเดิมที่เคยๆต้องทำยังไงครับ