เรากับแฟนคบกันมาประมาณ 13 ปีกว่าแล้ว เขาเป็นแฟนคนเดียวที่เราคบแบบจริงจัง เรากับแฟนแตกต่างกันทั้งด้านฐานะและการศึกษา แต่เราตัดสินใจเลือกคบแฟนคนนี้เพราะเราคิดว่าเขาจะสามารถดูแลเราได้เป็นอย่างดีซึ่งถ้าเป็นงั้นพ่อแม่เราก็คงจะยอมรับเขาได้ ซึ่งเขาก็ทำได้ดีตลอดมา จนมาช่วง 3 ปีหลังเราเริ่มมีปัญหากันทะเลาะกันบ่อยๆ สาเหตุเนื่องมาจากเขาเริ่มดื่ม (ตอนแรกที่คบกันเขาเลิกดื่มแล้ว ซึ่งก็เป็นเหตุผลหนึ่งที่เราเลือกคบกับเขา) ส่วนตัวเราเองคือมีปมในใจว่าจะไม่เลือกแฟนที่ดื่ม มันเป็นเหมือนอคติในใจ เพราะปัญหาเรื่องการดื่มเหล้า เมา ทำให้ครอบครัวหลายครอบครัวมีปัญหาก็มีเยอะเราก็เลยมีปมในใจว่าเราจะไม่เลือกคนที่ดื่มมาเป็นคู่ชีวิตเพราะเราค่อนข้างจริงจัง เราคิดว่าเราจะมีคู่ชีวิตเดียว และรักเดียวใจเดียว อยู่ด้วยกันตลอดไป แต่ว่า...
วันนี้ก็มาถึง เรากับแฟนแยกกันอยู่ได้เกือบสองเดือนแล้ว คำสุดท้ายที่เราบอกแฟนไปก็คือเราให้เขาเลือกระหว่างเรากับการใช้ชีวิตดื่ม เมาทุกวันของเขาแบบนั้น คือว่าเราค่อนข้างควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เวลาเขาเมาเราก็จะทะเลาะกันทุกครั้ง ในที่สุดเขาก็เลือกที่จะไปแบบค้างๆคาๆ เราแยกกันอยู่ เขาไม่กลับห้อง เขานอนที่ทำงานเขา หรือที่ไหนบ้างเราก็ไม่อาจรู้ได้ เขาแค่จะแวะมาเปลี่ยนเสื้อผ้าเขาตอนเราไม่อยู่ห้องหรือเวลาเราไปทำงานในบางวันเท่านั้น
ตอนนี้เราเริ่มสับสนกับความรู้สึกตัวเองว่าเรายังรักเขาอยู่ไหม หรือเราควรรักตัวเองมากกว่า เหมือนว่าเราไม่ได้เจอหน้ากันเกือบสองเดือนแล้ว ถามว่าคิดถึงไหม ก็มีบ้าง คิดถึงในที่นี้คือนึกถึงนะคะ เช่นว่า เขาทำอะไรอยู่นะ หรือเวลาเลิกงานเขาเคยมารับ แต่ตอนนี้เราต้องกลับเอง แต่ก็รู้สึกสบายใจมากกว่าการต้องเจอกันแล้วทะเลาะกัน ทุกวันนี้เราทำงานๆๆๆให้เราไม่มีเวลาคิดอะไรเกี่ยวกับเรื่องเขา เลิกงานมาก็หน้าจออย่างเดียว ROV บ้างไรบ้างจนหลับไปก็จะไม่มีเวลาต้องคิดอะไรฟุ้งซ่าน ก็เลยคิดว่าตัวเองไม่ได้เจ็บปวดมาก หรือว่า เรายังคิดว่าเขาจะกลับมาในสักวันหรือเปล่านะ ความหวังลึกๆฺ...
เราก็ไม่อาจคาดหวังอะไรได้ในอนาคต เพราะสิบสามปีกว่าที่คบกันมา เราขอให้เขาเสียสละความสุขที่เขาได้ดื่ม เสียสละที่จะไม่ดื่มเพื่อเรา เพื่อให้ชีวิตคู่ของเรามีความสุขเหมือนเดิม แต่เขาทำไม่ได้ เรียกได้ว่าเขาปล่อยมือเราจากเขาไปแล้วใช่ไหม ล่าสุดคำตอบสุดท้ายที่ได้จากเขาคือเขาไม่เลิก แต่การแยกกันอยู่แบบนี้สำหรับผู้หญิงเราก็เหมือนกับการเลิก การถูกทิ้งแล้วใช่ไหม หรือหากจะบอกให้เราลดอคติเรื่องการดื่มลง แต่เราทำไม่ได้จริงๆ เราทนอยู่กับการดื่มของเขามาเป็นปีๆแล้ว ทำให้เรารู้ว่าเราไม่มีความสุขเลย หลายอย่างไม่เหมือนเดิม กลับกลายเป็นทะเลาะกันหนักขึ้นทุกวันนะ
หากเพื่อนๆคนไหนมีประสบการณ์ หรือคำแนะนำดีๆ ช่วยแชร์เราด้วยนะคะ อย่าดราม่าเรื่องเรานะ เพราะเราเพิ่งเขียนเป็นครั้งแรกด้วยอารมณ์อยากระบาย อยากเล่าให้ใครสักคนหนึ่งฟังนะ เพราะปกติเราจะไม่พูดเรื่องส่วนตัวให้กับคนรู้จักฟังนัก / ขอบคุณนะ
เราควรจะรอเขาไหมคะ? เราควรให้โอกาสเขาอีกครั้งไหม?
วันนี้ก็มาถึง เรากับแฟนแยกกันอยู่ได้เกือบสองเดือนแล้ว คำสุดท้ายที่เราบอกแฟนไปก็คือเราให้เขาเลือกระหว่างเรากับการใช้ชีวิตดื่ม เมาทุกวันของเขาแบบนั้น คือว่าเราค่อนข้างควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เวลาเขาเมาเราก็จะทะเลาะกันทุกครั้ง ในที่สุดเขาก็เลือกที่จะไปแบบค้างๆคาๆ เราแยกกันอยู่ เขาไม่กลับห้อง เขานอนที่ทำงานเขา หรือที่ไหนบ้างเราก็ไม่อาจรู้ได้ เขาแค่จะแวะมาเปลี่ยนเสื้อผ้าเขาตอนเราไม่อยู่ห้องหรือเวลาเราไปทำงานในบางวันเท่านั้น
ตอนนี้เราเริ่มสับสนกับความรู้สึกตัวเองว่าเรายังรักเขาอยู่ไหม หรือเราควรรักตัวเองมากกว่า เหมือนว่าเราไม่ได้เจอหน้ากันเกือบสองเดือนแล้ว ถามว่าคิดถึงไหม ก็มีบ้าง คิดถึงในที่นี้คือนึกถึงนะคะ เช่นว่า เขาทำอะไรอยู่นะ หรือเวลาเลิกงานเขาเคยมารับ แต่ตอนนี้เราต้องกลับเอง แต่ก็รู้สึกสบายใจมากกว่าการต้องเจอกันแล้วทะเลาะกัน ทุกวันนี้เราทำงานๆๆๆให้เราไม่มีเวลาคิดอะไรเกี่ยวกับเรื่องเขา เลิกงานมาก็หน้าจออย่างเดียว ROV บ้างไรบ้างจนหลับไปก็จะไม่มีเวลาต้องคิดอะไรฟุ้งซ่าน ก็เลยคิดว่าตัวเองไม่ได้เจ็บปวดมาก หรือว่า เรายังคิดว่าเขาจะกลับมาในสักวันหรือเปล่านะ ความหวังลึกๆฺ...
เราก็ไม่อาจคาดหวังอะไรได้ในอนาคต เพราะสิบสามปีกว่าที่คบกันมา เราขอให้เขาเสียสละความสุขที่เขาได้ดื่ม เสียสละที่จะไม่ดื่มเพื่อเรา เพื่อให้ชีวิตคู่ของเรามีความสุขเหมือนเดิม แต่เขาทำไม่ได้ เรียกได้ว่าเขาปล่อยมือเราจากเขาไปแล้วใช่ไหม ล่าสุดคำตอบสุดท้ายที่ได้จากเขาคือเขาไม่เลิก แต่การแยกกันอยู่แบบนี้สำหรับผู้หญิงเราก็เหมือนกับการเลิก การถูกทิ้งแล้วใช่ไหม หรือหากจะบอกให้เราลดอคติเรื่องการดื่มลง แต่เราทำไม่ได้จริงๆ เราทนอยู่กับการดื่มของเขามาเป็นปีๆแล้ว ทำให้เรารู้ว่าเราไม่มีความสุขเลย หลายอย่างไม่เหมือนเดิม กลับกลายเป็นทะเลาะกันหนักขึ้นทุกวันนะ
หากเพื่อนๆคนไหนมีประสบการณ์ หรือคำแนะนำดีๆ ช่วยแชร์เราด้วยนะคะ อย่าดราม่าเรื่องเรานะ เพราะเราเพิ่งเขียนเป็นครั้งแรกด้วยอารมณ์อยากระบาย อยากเล่าให้ใครสักคนหนึ่งฟังนะ เพราะปกติเราจะไม่พูดเรื่องส่วนตัวให้กับคนรู้จักฟังนัก / ขอบคุณนะ