เมื่อวานผมชวนเพื่อนแมนยูไปกินเบียร์ที่ตลาดโต้รุ่งตามประสาคนแก่ เลยคุยเรื่องบอลพรีเมียร์ลีกที่จะเตะพรุ่งนี้ หลังจากหยุดพักเบรคให้ทีมชาติ  ผมสังเกตสีหน้าแววตาเพื่อนแฟนแมนยูเหมือนคนเบื่อโลก แววตาล่องลอยเย็นชา เหมือนคนสิ้นหวัง ผมเลยถามว่าเบื่อเรื่องอะไร เพื่อนแฟนแมนยูก็บอกว่ามันอธิบายไม่ถูก มันเบื่อทุกเรื่องในแมนยู มันไม่ใช่การเบื่อแบบเซ็งๆปกติธรรมดา แต่มันคือการเบื่อแบบหมดแพสชั่น  เหมือนไม่อยากเอาอะไรแล้ว ปล่อยให้ทีมมันตกชั้นไปเลย

ผมเลยปลอบใจเพื่อนว่า เฮ้ยๆๆ ใจเย็นๆ อะไรจะขนาดนั้น เลยบอกเพื่อนไปว่า ลิเวอร์พูลเป็นแชมป์ว่าวมากี่ปี เจเก้น คล็อปป์มาคุมทีมกี่ปีกว่าจะได้แชมป์ ทุกอย่างมันก็ใช้เวลา กรุงเทพไม่ได้สร้างแค่วันเดียว

เพื่อนแฟนแมนยูก็บอกว่ามันต่างกัน มันไม่เหมือนกัน มันบอกกับผมว่า ของเจเก้น คล็อปป์มาใหม่ๆพาลิเวอร์พูลเป็นแชมป์ว่าวก็จริง แต่มันเป็นการว่าวแบบมองเห็นหนทาง ทีมดีพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ เจเก้น คล็อปป์พาทีมเข้าชิงลีกคัพว่าวแชมป์ แล้วพัฒนาขึ้นพาทีมเข้าชิงยูโรป้าว่าวแชมป์อีก  แล้วพัฒนาขึ้นพาทีมเข้าชิงยูฟ่าแชมป์เปี้ยนลีกว่าวแชมป์อีก แล้วพัฒนาขึ้นพาทีมเข้าชิงยูฟ่าแชมป์เปี้ยนลีกจนสุดท้ายได้แชมป์   แต่แมนยูของเรา โอเล่พาทีมชนะ10นัดรวด แล้วทีมกลับมาแพ้เสมอเป็นว่าเล่นจนจบอันดับ6  ฤดูกาลใหม่มาซื้อกองหลังบิ๊กเนมมาแท้ๆ แต่ผลงานทีมดูไม่พัฒนากระเตื้องขึ้นอะไรเลย เผลอๆแย่กว่าตอนมีคริสสมอลลิ่ง ฟิลโจนส์อีก ยิ่งทำทีมก็ยิ่งมองไม่เห็นอนาคตอะไรเลย