สวัสดีครับผมชื่อไท้อายุ 19 ปี ครับพึ่งจบม.6 ปี 62 ผมเป็นคนที่อยากเรียนต่อมหาลัยปกติเเบบเพื่อนมากๆเเต่ผมต้องมาทำงานเเล้วผมต้องเรียนรามไปด้วยซึ่งชีวิตผมไม่ควรเป็นเเบบนี้พ่อผมไม่เคยถามผมซักคำว่าอยากเรียนต่อไหน อยากเรียนต่อไหม ผมต้องได้ทำงานไปด้วยเข้าเรียนรามไปบ้าง ซึ่งผมไม่ชอบที่เป็นเเบบนี้เลยครับผมมีคณะในฝันผมมีมหาลัยที่อยากเรียน เเต่ผมไม่เคยมีใครสักคนในครอบครัวเลยครับ ที่ถามผมว่าอยากเรียนต่อไหม ผมโคตรน้อยใจเลยครับตอนม.6 ที่ครูให้พูดว่าจะเรียนต่อไหน ซึ่งมันเป็นปมในใจผมมากเลยครับจนถึงตอนนี้เเละอีกนาน ผมโคตรเกียจพ่อตัวเองเลยครับ เขาอยากให้ไปสอบทหาร ตำรวจครับ เเต่ไม่เคยถามผมเลยว่าอยากเป็นอะไรในอนาคต เขาบอกจะได้เป็นเจ้าคนนายคน ชีวิตคนเราเป็นได้เเค่นี้หรอ ผมเสียใจมากกับเรื่องนี้มากเลยครับ เเต่ทำได้เพียงเก็บเอาไว้คนเดียว ผมคิดถึงเรื่องนี้ที่ไรนะผมร้องไห้ทุกทีครับเเต่ไม่เคยมีใครเห็นหรอก ผมเอาไปพูดกับใครไว้ไม่ได้ ผมอิจฉาเพื่อนมากเลยครับที่ได้เรียนมหาลัย ได้อยู่หอได้ทำกิจกรรม ดูผมสิต้องทำงานไปด้วยเวลาไปเรียนรามเเทบไม่มี ชีวิตผมไม่เคยมีอะไรเหมือนคนอื่นหรอกครับ ขนาดโทรศัพท์เครื่องเเรกในชีวิตยังได้เก็บเงินซื้อเอาเลย พ่อเเม่ไม่เคยซื้อโทรศัพท์ให้สักเครื่อง เงินก็ฝากให้ตอนเรียนอยู่ต่างจังหวัดเดือนละ 1000 -1500 บ้างซึ่งมันจะไปพออะไรตอนมัธยม ตอนนี้ดิครับผมควรได้เรียนมหาลัยปกติเหมือนเพื่อน เเต่ผมต้องมาทำงานเอง ผมอยากเรียนมหาลัยมากครับถึงผมจะเรียนไม่คอยเก่ง เเต่ผมมีความฝันซึ่งไม่เคยมีใครในครอบครัวถามผมสักคำ ผมเหนื่อยมากเลยครับตอนนี้ผมร้องไห้กับเรื่องนี้ไม่รู้กี่ครั้งเเล้ว ผมเกียจพ่อเเม่ผม ซึ่งทำงานอยู่นะ เเต่ไม่สามารถให้ผมเรียนต่อได้ ผมเกียจที่เขาไม่เคยนึกถึงผมเลย ได้เเต่ดูเพื่อนในกลุ่มเรียนมหาลัยกันซึ่งมีผมคนเดียวที่ไม่ได้เรียนเเบบเพื่อนๆ ผมเกียจพ่อตัวเองที่นึกถึงเเต่ตัวเอง ถ้าเขาเอาเงินทั้งชีวิตที่เสียไปกับการกินเหล้าสุบบุหรี่เล่นพนันบอลในทุกๆวันเป็นสิบๆปี ผมว่าผมคงมีโอกาสได้เรียนเหมือนเพื่อนบ้างนะผมเสียใจมากครับ