คือค่อนข้างมีปมกับรักแร้ดำหน่ะครับ...ถ้าผู้หญิงใส่เสื้อแขนกุดหรือสายเดี่ยวซักคนนึงเดินมา สิ่งแรกที่ผมจะโฟกัสก่อนหน้าตาเลยคือรักแร้หน่ะครับ
ปม ของผมก็คือ สมัยวัยเรียนก็นั่งรถเมล์ไปโรงเรียนตามปกติหน่ะครับ เป็นรถร้อน พอถึงป้ายที่จะต้องลง ผมก็มายืนรอตรงประตูเะื่อรอรถจอดแล้วจะลง ทีนี้ปรากฎว่ารถเบรคกระทันหัน บังเอิญว่า ตรงนั้นมีผุ้หญิงใส่เสื้อแขนกุดยืนโหนราวอยู่ พอจังหวะเบรครถกระชาก หน้าผมพุ่งเข้าไป ชนเข้ากับรักแร้ของผู้หญฺิงคนนั้นอ่ะครับ ผมได้สัมผัสทั้งขนที่ทิ่มหน้าและกลิ่นที่ไม่พึงประสงค์ ความดำของรักแร้ จากนั้นมามันเลยกลายเป็นปมของผมเลย. 

จนมาถึงวันนึงที่ผมมาเจอกับแฟนคนนี้ คบกันแรกๆคือแบบว่า เค้าไม่ค่อยใส่เสื้อแขนกุดหน่ะครับ พอเวลาผ่านไปคือแบบว่า ผมมีโอกาสได้เห็นเต็มๆเลย แรกๆรับไม่ได้เลยครับ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรกับเค้านะครับ ได้แต่คุยกะตัวเอง. จนได้มีโอกาสบอกเค้าว่า นี่คือปมของเรา  
เค้าก็รับฟังผมนะ แต่เค้าคิดว่าผมคงไม่ได้ซีเรียสอะไร....แต่ในใจผมซีเรียสมาก  

ผมพยายามหาข้อมุลว่าจะทำยังไงให้รอยดำนั้นจางลง ลักษณะคล้ายๆกับใช้โรลออนแล้วแบบว่ามันดำแบบเป็นปื้นเลย เคยลองให้เลิกใช้โรลออนให้ใช้สารส้มตาม7-11ซึ่งผมเองก็ใช้ แต่เค้าบอกว่าใช้แล้วรู้สึกไม่มั่นใจ ผมเคยเอ่ยปากว่าจะให้ไปตามคลีนิคแล้วจะออกตังค์ให้ไปทำ...แต่คือเค้าไม่ได้คิดว่าผมซีเรียสไง

อันนี้ไม่เกี่ยวกับหน้าตาหรือลักษณะนิสัยอะไรนะครับ ทุกอย่างดีหมด แต่แค่ปัญหาตรงเนี้ยะ บางครั้งทำใจได้นะครับ แต่บางครั้งแบบว่าไปเห็นรักแร้ของคนอื่นแล้วมันเกิดคำถามว่า ทำไมต้องดำด้วยว้าาาาาา