เข้าสู่มิติแห่งเรื่องสั้นกันบ้าง วีคนี้ มีให้อ่านกัน 2 เรื่อง เป็นโชว์เดี่ยว 1 เรื่อง และ จับคู่ร่วมกันเขียน 1 เรื่องครับ ^^

เรื่องแรกนี้เป็นโชว์เดี่ยว เรื่องของหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งห่วงใยแต่ความสวย แต่ดูเหมือนจะเป็นโรคทรัพย์จาง ถึงคราวต้องกลับบ้านในเวลาใกล้เที่ยงคืน กลัวทั้งคนทั้งผี เงินก็เหลือแค่ 50 บาท จำเป็นต้องหาเพื่อนเป็น "ตัวช่วย" ในยามคับขัน

เธอจะกลับถึงบ้านโดยสวัสดิภาพหรือไม่ ? ตามไปดูกันครับ

ไก่ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู ตายแล้ว !ใกล้สี่ทุ่ม  แต่เธอมาได้ครึ่งทาง รถข้างหน้าติดเป็นตังเม เพราะก่อนหน้านี้ฝนตกหนักเนื่องจากอิทธิพลของพายุ  

ไก่เริ่มนั่งกระสับกระส่าย  ถ้าห้าทุ่มเมื่อไหร่ รถสองแถวในซอยหมด จะกลับหอต้องเรียกแท็กซี่เท่านั้น  เธอไม่อยากขึ้นแท็กซี่ในยามวิกาลเลย  อิทธิพลจากละครเรื่อง ล่า  ทำให้เธอกลัวเหตุการณ์น่าหวาดเสียวแบบนั้น  เธอยิ่งเป็นคนสวยอยู่ด้วย  ไม่ได้ชมตัวเองนะ...แต่ประเมินจากเวลาไปไหนมาไหน  สายตาคนอื่นมักเพ่งมองที่เธอเป็นจุดสนใจอยู่เสมอ  เธอรู้ เธอผอมสูงหุ่นดี ติดที่ผิวออกจะคล้ำไปสักนิด  แต่นั่นไม่ใช่อุปสรรค  เพราะเพื่อนร่วมห้องและเธอต่างผลัดกันพอกโยเกิร์ต ขัดมะขามเสมอ แหม...พนักงานออฟฟิศแบบเธอจะเอาเงินจากไหนมาเสริมสวยมากมาย แค่ค่ากินอยู่แต่ละวันก็จะแย่อยู่แล้ว  แถมค่าครองชีพก็มีแต่จะเพิ่มมากขึ้น  รักสวยก็รักอยู่หรอก  แต่ปากท้องสำคัญกว่า

ตายแล้ว..มัวแต่คิดนู่นนั่น  ป่านนี้รถวิ่งถึงไหนแล้วล่ะ  โถ่ๆๆๆ  เพิ่งถึงคลองตัน  ใกล้ห้าทุ่มเต็มที มันมีทางออกทางอื่นอีกไหมนะ...อ้อ!  จริงสิ ลองโทรหามุกเพื่อนร่วมห้องของเธอดีกว่า เผื่อมุกจะมีทางออกดีๆ  ใครๆก็ว่าสองหัวดีกว่าหัวเดียว  ว่าแล้วเธอก็ควักมือถือเครื่องเก่า กดหามุกในทันที แต่....ไม่มีคนรับสาย  ยิ่งทำให้ว้าวุ่นมากกว่าปกติ  สงสัยมีหวังต้องนั่งแท็กซี่เข้าซอยจริงๆ ค่าแท็กซี่ก็ประมาณเจ็ดสิบกว่าบาท พลันนึกบางเรื่องขึ้นมาได้  ไก่สะดุ้งตัวตรง สูดหายใจลึก แล้วตั้งหน้าตั้งตาค้นกระเป๋าอย่างเอาเป็นเอาตาย เวรแล้วไง...มีเงินติดกระเป๋าอยู่แค่ห้าสิบบาท  เอทีเอ็มหน้าปากซอยเธอก็ดันมีปิดป้ายกระดาษว่า”ซ่อม”ใช้ไม่ได้ช่วงนี้  

เหลียวมองดูนาฬิกาอีกที...ห้าทุ่มสามสิบห้า   ตอนนี้ไก่เริ่มเหงื่อตก ทั้งๆที่ฝนเพิ่งหยุด คิดไม่ออกว่าจะหาหนทางเข้าหอยังไงดี  ถ้าเดินจากปากซอยเข้าหอก็ดูจะถึกเกินไปสำหรับสาวสวยอย่างเธอ  เปลี่ยวๆมืดๆเดินคนเดียว เสียวทั้งคน โจรและผี  เป็นทางเลือกที่ไม่น่าเลือกสุดๆ    ตัดสินใจหยิบโทรศัพท์มาโทรหามุกอีกที...โชคดีคราวนี้มุกรับสาย

“ฮัลโหล”

“แก...ช่วยฉันด้วย...ตอนนี้ฉันยังอยู่บนรถเมล์อยู่เลย  คาดว่ากว่าจะถึงปากซอย รถสองแถวเข้าหอคงหมดแล้ว  เงินในกระเป๋าฉันเหลือแค่ห้าสิบบาทยังไงก็ไม่พอค่าแท็กซี่  ฉันคิดไม่ออกเลยว่าจะทำยังไงดี”

"เฮ้ยไม่ต้องเครียด  แกก็เรียกแท็กซี่มาส่งแหละพอเค้าเรียกเก็บเงินแกก็ควักให้ห้าสิบบาทเดี๋ยวฉันไปดักรอข้างใต้หอ  ขาดเหลือยังไงเอาที่ฉันไปก่อน” 
 
“จะดีเหรอ  แกมายืนข้างล่างคนเดียวน่ากลัวนะ ยิ่งสวยๆอยู่ด้วย”

“คนเดียวที่ไหน  ลุงยามก็อยู่ด้วย  พี่ร้านของชำข้างล่างตึกก็ยังไม่ปิด  แกอย่าวิตกจริต  ความเครียดทำให้แก่เร็ว  รู้ป่าว”

เออใช่..เพื่อนพูดถูก  เราไม่ควรหาเรื่องเครียดใส่ตัว  วันนี้นอนดึกก็เสี่ยงต่อการมีริ้วรอยเพิ่มอยู่แล้ว ต้องยิ้มสู้  เรื่องแค่นี้ไม่เป็นไรหรอก  ฮือๆๆๆ  

ไก่ค้นกุกกักในกระเป๋าเพิ่ม และแล้วเธอก็ยิ้มให้กับตัวเอง เธอมีตัวช่วยแล้วล่ะ.....

เป็นไปตามคาด  ทันทีที่ก้าวขาลงจากรถเมล์  เธอก็สัมผัสได้ถึงความเวิ้งว้างและเงียบสงัดยามค่ำคืน  ร้านรวงที่เคยเปิดกลับปิดตัวเงียบสงัด  ไก่ยืนกอดอกกระชับเสื้อสูทให้แนบเนื้อมากยิ่งขึ้น รอแท็กซี่เข้าซอย  เพื่อความมั่นใจเธอจะโทรไปนัดแนะกับมุกให้เตรียมกะเวลามารอเธอด้านล่าง แต่พอควักมือถือขึ้นมาเท่านั้นแหละ.....

ตรืดดดดดดดดดด  ตุ๊ดด

เครื่องสั่นครั้งสุดท้ายก่อนปิดตัวเพราะแบตหมด  ไก่อยากจะร้องไห้  อะไรมันจะซวยขนาดนี้ แถมยืนรอตั้งนานไม่มีทีท่าว่ารถแท็กซี่จะโผล่มาสักคัน  เห็นทีก็เหลือวิธีเดียว...เดินกลับเข้าหอ  แต่ไม่เป็นไร  เธอมีสเปรย์พริกไทยอยู่ในกระเป๋า นั่นคือปราการด่านสุดท้ายในการป้องกันตัวของเธอ พุทโธ ธัมโม สังโฆ  สิ่งศักดิ์สิทธิได้โปรดคุ้มครองลูกช้างด้วย  

ไก่สูดลมหายใจเข้าปอดให้ลึกที่สุดเรียกขวัญและกำลังใจของตัวเองและเปิดกระเป๋าหยิบอะไรบางอย่างขึ้นมา ใช้เวลากับมันแป๊บนึงเป็นเกราะเพิ่มการป้องกันภัย

กึก  กึก  กึก  แต่ละย่างก้าวเต็มไปด้วยความหวั่นใจและหวาดกลัว   แต่คนอย่างไก่คิดอะไรต้องทำให้สำเร็จ  นั่นไงล่ะ กัดฟันเดินไปเรื่อยๆก็แลเห็นหออยู่ลิบๆข้างหน้าแล้ว อดทนอีกนิดนะไก่ เธอบอกกับตัวเอง

แม๊วววววววววววววววววววววววววววววววววววว.......  

ว้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย......

เสียงแหลมสูงของแมวดำกระโดดผลุงจากกำแพงลงมาพลางวิ่งหนีหางจุกตูดทำให้ไก่ยิ่งมั่นใจได้ว่าวิธีที่เธอใช้กำลังส่งผลดี

ไก่....
ไก่...
ไก่...

เสียงเย็นๆแผ่วๆลอยมาตามลม ไก่พยายามจับที่มาของมันแต่ตอนนี้เธอสับสนไปหมด  ภายในสมองร้องแต่คำว่ากลัวๆ...โดยไม่ทันตั้งตัวมือซีดๆเย็นๆก็ตะปบไหล่เธอจากทางด้านหลัง

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ไก่คุดคู้อยู่กับพื้นกรีดร้องอย่างไม่ลืมหูลืมตา พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกช้างด้วยเถอะ

“ไก่  แกจะร้องทำไมฉันเองมุก เนี่ยโทรหาก็ไม่ติด เป็นห่วงแทบแย่เลยเดินออกมารับ”

ไก่ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองมุก  แต่สิ่งที่เห็นทำให้ตาเหลือกตกใจ ล้มก้นจ้ำเบ้า

“....นะ...นะ....นั่น...ใช่มุกจริงๆแน่นะ”

“ก็จริงอ่ะดิ”

“ทำไมหน้าเละอย่างนั้น”

“ก็แล้วทำไมแกหน้าเละล่ะ”

“ก็ฉันผสมลิปสติกแป้งฝุ่นและโยเกิร์ตกินเหลือครึ่งถ้วยกะจะมาพอกหน้าคืนนี้สวยก่อนนอนเหมือนที่เราชอบทำกัน   แต่ดันนึกการป้องกันตัวแบบง่ายๆด้วยการแต่งหน้าผี  ตามวิธีที่ดูมาในยูทูป  คิดว่าถ้าโจรหรือพวกหื่นกามเห็นคงไม่กล้ามายุ่งกับฉัน  นี่ตอนเดินมาฉันก็พยายามก้มหน้า เหลือกตาเดินแข็งๆจนมาถึงตรงนี้น่ะแหละ”

“ฉันก็ใช้วิธีเดียวกับแกนั่นแหละ  ก็เรานั่งดูคลิปยูทูปคลิปนั้นด้วยกัน แกลืมไปแล้วเหรอ”

“เฮ้อ...แกนะแก  ทำเอาฉันตกใจหมด ไป กลับห้องกันเถอะ ดึกมากแล้ว”

“เดี๋ยว”

“อะไรอีกล่ะ”

“ฉันยังพูดไม่จบ”

“พอทำตามคลิปเสร็จ ก่อนออกมาหาแกฉันส่องกระจก  แล้วมีจิ้งจกกระโดดเกาะ  แกก็รู้ฉันเกลียดจิ้งจก  ฉันคิดว่าตัวฉันคงช็อค หัวใจหยุดเต้น นอนตายหน้าเละเพราะโยเกิร์ต แป้ง และลิปสติกคาห้องนั่นแหละ  แต่ก็อดเป็นห่วงแกไม่ได้ต้องลงมาดักรอนี่แหละ....”


“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด...มุก....แก ตาย แล้ว!!!”

“เอิ๊กๆๆๆๆๆ  ฉันล้อเล่น แกเชื่อด้วยเหรอ”

สรุปว่ามุกตายแล้วหรือยัง  ไม่รู้....แต่ตอนนี้.....  ตัวใครตัวมันก็แล้วกัน

แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก