เข้าสู่มิติแห่งเรื่องสั้นละครับ ^^

เรื่องแรกนี้ เป็นชีวิตของ ปลา ครับ เริ่มตั้งแต่ออกจากไข่ จนกระทั่งเติบโต ตราบจนกระทั่งวาระสุดท้ายของมัน

อ่านแล้ว ลองเปรียบเทียบกับชีวิตมนุษย์ดู ก็ไม่รู้ว่า ระหว่างมนุษย์อย่างเราๆ หรือปลาอย่างพวกมัน ชีวิตของใครดีกว่ากันกันแน่...

มาอ่านกันเลยครับ ^^

บุ๋งๆ ๆ ๆ

ณ แม่น้ำใสสะอาดแห่งหนึ่ง

กลุ่มไข่ปลากลมๆ สีส้ม กว่า 3000 ฟอง ค่อยๆ มีตัวอ่อนทะลุออกมาจากเปลือก

มันเป็นวิถีแห่งธรรมชาติของการกำเนิดสิ่งมีชีวิตที่น่าอัศจรรย์

แต่ละตัวที่ฟักออกมานั้น มีถุงไข่ติดอยู่ที่ลำตัวซึ่งใช้เป็นอาหารในระยะแรกๆ

“ผมชื่อ โมโม่ เธอชื่อ มีมี่ ไหมล่ะ” ลูกอ่อนตัวหนึ่งเริ่มหาเพื่อนคุย เพราะไม่มีพ่อแม่ตั้งชื่อให้ มันจึงต้องตั้งชื่อด้วยตัวเอง

“อืม เพราะดีเหมือนกันนะ ฉันจะชื่อ มีมี่” ลูกอ่อนอีกตัวตอบรับ

ทั้งสองจึงเป็นเพื่อนกันไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดที่อยู่ในแม่น้ำสายนี้

“ถึงเวลาพวกเราต้องไปต่อแล้วสินะ” โมโม่ซึ่งตอนนี้เป็นลูกปลาแล้วเอ่ยชวนเพื่อนสาว

“ใช่ เราต้องไปทางนั้น  พวกเราไปกันเถอะ”

มีมี่ โมโม่ และผองเพื่อนซึ่งตอนนี้เหลืออยู่แค่กว่า 300 ตัว ว่ายน้ำมุ่งหน้าไปทางปากแม่น้ำที่น้ำจืดและน้ำเค็มเชื่อมต่อกัน หรือที่เรียกว่าน้ำกร่อย

“ที่นี่มีอาหารเยอะดีนะ” โมโม่กล่าวขณะว่ายน้ำหาอาหารกับมีมี่

“ฉันกินจนพุงกางเลยล่ะ” มีมี่กล่าว

พวกมันอาศัยอยู่ที่นี่จนเป็นตัวเต็มวัยแล้วจึงว่ายออกทะเลซึ่งเป็นน้ำเค็ม

พวกปลายังคงอาศัยกันเป็นกลุ่มในทะเลอันกว้างใหญ่ และหลังจากใช้ชีวิตตัวเต็มวัยได้นานพอสมควร

“เราแต่งงานกันนะ” โมโม่ขอมีมี่แต่งงานเมื่อโมโม่คิดว่าตัวเองพร้อมแล้ว

“ตกลงจ้ะ เราต้องกลับไปที่ๆ เราเกิดแล้วสินะ”

มีมี่รู้สึกกังวลเล็กน้อย แต่ด้วยสัญชาตญาณแล้ว มันรู้ว่าจะต้องไปทางไหน อาจได้เครื่องนำทางเป็นปรากฏการณ์บนท้องฟ้าเช่น ดวงดาว ทิศทางและตำแหน่งของพระอาทิตย์นั่นเอง

ทั้งหมดมุ่งหน้าว่ายน้ำกลับไปที่ๆ ตนเองเกิดกว่าหลายพันกิโลเมตร

เมื่อมาถึงแม่น้ำ มันยากตรงที่พวกปลาจะต้องว่ายทวนกระแสน้ำซึ่งไหลเชี่ยว บ้างเป็นน้ำตก ซึ่งก็จะต้องกระโดดขึ้นไปให้ได้

“ดูนั่นสิ หมีตัวใหญ่” โมโม่ตะโกนบอกมีมี่

“หลบไปทางนั้นเร็วพวกเรา” มีมี่บอกเพื่อนๆ ซึ่งว่ายตามกันมา

แต่บางตัวก็โดนหมีจับไปกินไม่สามารถหนีพ้นอุ้งมือของมันได้

นอกจากหมีแล้ว มนุษย์ก็เป็นนักล่า ซึ่งยากที่หลบหนีพ้น

“เรามาถึงแล้ว ที่นี่น่าจะปลอดภัยสำหรับลูกๆ ของเรานะจ๊ะ” มีมี่กล่าว พร้อมกับคุ้ยก้อนกรวดให้กระจายไหลไปตามน้ำ โดยขุดเป็นแอ่งตื้น ๆ เพื่อทำรัง
และทำการวางไข่ประมาณ 3000 ฟอง

โมโม่ไม่รอช้า ว่ายมาที่รังและปล่อยตัวอสุจิมาปฏิสนธิกับไข่ แล้วมีมี่ก็กลบไข่โดยคุ้ยกรวดทรายเหนือน้ำ เพื่อไม่ให้ไข่ถูกกระแสน้ำพัดพาไป

แล้วโมโม่กับมีมี่ก็ไปทำรังวางไข่อีกหลายที่จนกว่าไข่จะหมด

“หมดแรงเลยนะ” มีมี่กล่าวเมื่อวางไข่จนหมด

“ใช่ คงกินอะไรไม่ลงเลยล่ะ” โมโม่กล่าวอย่างเศร้าๆ

หลังจากวางไข่ไม่นาน พวกมันก็ตาย

เป็นการสืบพันธุ์ครั้งเดียวในชีวิต

ปลาแซลมอนที่ตายไป ก็จะกลายเป็นสารอาหารอยู่ในแหล่งน้ำจืดต่อไป

///  จบ  ///

ถุงมือ โฟมในทะเล