ใครไม่เคยแบกรับปัญหาเหมือนกับผม ท่านคงไม่เข้าใจ หรือเพียงแต่จะเข้าใจ แค่คำพูด ผมชื่อ เดช อายุ23ปีแล้ว กำลังศึกษาอยู่ระดับอุดมศึกษา เหลืออีกแค่ปีเดียวก็จบแล้ว แต่เหมือนฟ้ามืดจนไม่เห็นแสงสว่างแม้แต่ดาวหรือพระอาทิตย์ ปัญหามืด8ด้าน และคงไม่ใช่แค่8ด้านแล้วล่ะตอนนี้ มันกลายเป็น 8+8ยกกำลัง2ทวีคูณไปเรื่อยๆกับปัญหาชีวิตไม่จบไม่สิ้น ผมไม่มีเงินเก็บ ไม่มีบ้านเป็นของตัวเอง ไม่มีรถสำหรับเดินทางไปไหนมาไหน ผมพยายามสร้างทุกอย่างนี้ในระยะเวลา3ปีที่ผ่านมาหลังจากจบมัธยมตอนปลาย พ่อกับแม่ ไม่ได้ส่งเรียน ทุกวันนี้หาเงินเรียนเองแค่มาถึงจุดๆนึงที่รู้สึกว่าสู้ชีวิตอย่างตัวคนเดียวโดดๆ  มันรู้สึกว่า ที่ผ่านมาที่ยอมทนเหนื่อยทนลำบาก มันกลับไม่ได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง ใจคิดอยากจะมีเงินสักก้อนอยากมีเหมือนคนอื่นๆที่เขา ทำอะไรได้โดยไม่ต้องคำนึงถึงเงินในกระเป๋าตังค์ตัวเอง ผมทำงาน หนัก เหนื่อย พบเจอปัญหาหลายอย่างที่ทำงาน จนบางครั้งคิดอยากจะฆ่าคัวตายก็มี จนณวันนี้ มันไม้ใช่แค่คิด แต่ผมรู้สึกเหมือนกับว่า ผมอยากตายจริงๆ มากว่าสมองจะนึกคิด ผมอยากรู้ว่า คนที่มีปัญหาเยอะๆในช่วงชีวิตนึง เขาผ่านมาได้ยังไงกันบ้าง หลายๆคนมักใจไห้กำลังใจผมกับวลีสั้นๆว่า "สู้ๆ" แต่นี่มันเรื่องราวชีวิตจริง ไม่ใช่กาตูน จะสู้กับอะไรยังไง ผมไม่สู้แล้ว ไม่ไหวแล้ว ไม่รู้จะสู้ไปเพื่ออะไร ขืนดันทุรังไปกว่านี้ 10ปี20ปี ก็ไม่มีทางรวยหรือเป็นผู้นำครอบครัวได้ เลี้ยงดูใครก็ไม่ได้ ท้อแท้สิ้นดี  ความขยันมาจนถึงทุกวันนี้ไม้ได้ช่วยอะไรเลย เป็นแค่คำนิยามปลุกใจไห้ไปทำมาหากิน เห้อออ สิ้นหวังไม่รู้จะใช้ชีวิตต่อไปยังไงดี ยอมแล้วความจน ผมยอมแพ้ สู้ความจนไม่ไหว พอสักที หลังจากนี้ภายใน7วัน ผมอาจไม่ต้องมามัวดิ้นรนอะไรแบบนี้อีกมันเหนื่อยฟรี ผมอยากรู้จังว่า พวกคุณที่มีเงินกินเงินใช้กันไม่ลำบากเดือดร้อน พวกคุณทำยังไงกันอย่าตอบผมนะว่าแค่ทำงาน ผมเองที่ทำงานหนักและมั่นใจว่ามากกว่าถึง2เท่า ใครพอจะมีคำแนะนำดีๆ ที่จะทำไห้ผมไม่ตาย มีมั้ย ความเคลียดรุมเร้า บวกกับยอมแพ้ จะมีคำไหนปลุกใจได้บ้าง  ที่อยากรู้จนมาตั้งคำถามในกระทู้วันนี้คือ พวกคุณ ทำยังไงกันเวลาที่ยอมมแพ้ ขอบคุณที่อ่าน และหวังว่า จะมีสักคนแนะนำอะไรไห้ผมได้คิดบ้าง😢😢