สวัสดีครับ กระผมเรียนอยู่ ม.4 ที่โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งที่อำเภอปากเกร็ด จังหวัดนนทบุรี ผมกลายเป็นคนที่ได้ดิบได้ดีทางด้านคณิตศาสตร์ ในระดับเพื่อน ม.4 ของโรงเรียน เพราะเคยสอบ O-NET ม.3 คณิตศาสตร์ เต็ม 100 มาแต่ปีที่แล้ว และเคยสอนเพื่อนจนมีเขาซูฮกมาแล้ว
แต่ผมเคยสอบแข่งขันทั้งเพชรยอดมงกุฎ (1 ครั้ง) ASMO (3 ครั้ง) TEDET (1 ครั้ง) สมาคมคณิตฯ (1 ครั้ง) และศิลปหัตถกรรม (1 ครั้ง)
แต่ได้คะแนนไม่สวยเท่าใด (ยกเว้นศิลปหัตถกรรม ที่ได้ที่ 2 ในรอบแรก) ตัวผมคิดว่า ผมยังไม่ค่อยดีเพียงพอที่จะไปสู่เวทีใหญ่ที่ สอวน. ปี 2562
คือแม้ว่าผมถนัดและชอบวิชานี้จริง ๆ แต่ยังขาดตัวสนับสนุนในเรื่องดังกล่าวก็คือ
1)
แรงกระตุ้นจากเพื่อนร่วมสอบ เพราะเพื่อนผม ม.4 ที่โรงเรียนก็ไม่กล้าที่จะไปแข่งขันความสามารถทางคณิตศาสตร์ใด ๆ เลย (ลองนึกภาพนะครับ ช่วงที่ผมอยู่ ม.2 รุ่นผมมีคนสอบ ASMO แค่ 2 คน และช่วง ม.3 รุ่นผมมีคนสอบ ASMO 8 คน, สมาคมคณิต 6 คน, เพชรยอดมงกุฎ 1 คน, TEDET 3 คน) รับรองครับว่ามีผมอยู่ด้วย และผมต้องแบกอยู่คนเดียว ทำให้ผมขาดกำลังใจเป็นอย่างมาก
2)
แรงกระตุ้นจากคุณครู คือ ผมก็เกรงใจคุณครูอย่างมากถ้าคุณครูมีธุระ ฉะนั้นผมจึงไม่รบกวน ผมจึงจำเป็นต้องพิมพ์ข้อสอบเก่าเพื่อการแข่งขันรายการต่าง ๆ ที่ว่านี้
แต่ผมก็ยังขาดองค์ประกอบดังกล่าวที่จะมาปรนปรือกระผมและผู้ร่วมสอบคนอื่นเพื่อการสอบในแต่ละรายการ
ทุกครั้งที่ไปสอบแข่งขันที่อื่นทุกครั้ง ผมจะกลุ้มอยู่เสมอว่า
"เด็กโรงเรียนดังคือเบอร์หนึ่ง ต้องนำที่หนึ่งอยู่แล้ว แต่เด็กอย่างผมจากโรงเรียนธรรมดา ๆ จะไปสู้เขาไหวหรือ? แต่พอมาแล้ว ผมขอวัดกึ๋นเสียก่อน เพื่อโอกาสในปีหน้า" และประโยคนี้ก็แล่นมาในช่วงสอบค่าย 1 สอวน. คณิตศาสตร์ ที่ผ่านมา (25 สิงหาคม) พอดิบพอดี ผมยิ่งกลุ้มเข้าไปใหญ่เมื่อเจอพวกโรงเรียนดังดั่งกองทัพพม่าในศึกยุทธหัตถี แล้วมาดูกลุ่มโรงเรียนของผมที่มีน้อง ม.ต้น 10 คน และรุ่นผมเพียง 2 คน จิตใจผมสั่งการให้คิดอยู่ว่า
"จะไปสู้เขาไหวหรือ" แต่ผมก็ทำแสดงความสามารถผ่านข้อสอบอย่างสุดเต็มที่แล้ว
ผมรู้ว่าผมคงไม่ติดค่าย 1 จริง ๆ แต่นี่คงเป็นบทเรียนอีกหนึ่งบทเรียนที่ผมต้อง "บีแอคทีฟ" ในเรื่องคณิตศาสตร์กว่านี้
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้.....
บอกก่อนนะครับ ผมไม่ถนัดเรขาคณิต พวกตรีโกณฯ เรขาคณิตวิเคราะห์ หาพื้นที่จากการแบ่งเส้น และพีชคณิตประเภทหนึ่งสมการมี 2 ตัวแปร แล้วให้หาค่ามากที่สุด น้อยที่สุด นะครับ
..... 
ตัวผมพยายามไปถึงที่สุดแล้ว แต่ไปสุดไม่พอ
แต่ผมเคยสอบแข่งขันทั้งเพชรยอดมงกุฎ (1 ครั้ง) ASMO (3 ครั้ง) TEDET (1 ครั้ง) สมาคมคณิตฯ (1 ครั้ง) และศิลปหัตถกรรม (1 ครั้ง) แต่ได้คะแนนไม่สวยเท่าใด (ยกเว้นศิลปหัตถกรรม ที่ได้ที่ 2 ในรอบแรก) ตัวผมคิดว่า ผมยังไม่ค่อยดีเพียงพอที่จะไปสู่เวทีใหญ่ที่ สอวน. ปี 2562
คือแม้ว่าผมถนัดและชอบวิชานี้จริง ๆ แต่ยังขาดตัวสนับสนุนในเรื่องดังกล่าวก็คือ
1) แรงกระตุ้นจากเพื่อนร่วมสอบ เพราะเพื่อนผม ม.4 ที่โรงเรียนก็ไม่กล้าที่จะไปแข่งขันความสามารถทางคณิตศาสตร์ใด ๆ เลย (ลองนึกภาพนะครับ ช่วงที่ผมอยู่ ม.2 รุ่นผมมีคนสอบ ASMO แค่ 2 คน และช่วง ม.3 รุ่นผมมีคนสอบ ASMO 8 คน, สมาคมคณิต 6 คน, เพชรยอดมงกุฎ 1 คน, TEDET 3 คน) รับรองครับว่ามีผมอยู่ด้วย และผมต้องแบกอยู่คนเดียว ทำให้ผมขาดกำลังใจเป็นอย่างมาก
2) แรงกระตุ้นจากคุณครู คือ ผมก็เกรงใจคุณครูอย่างมากถ้าคุณครูมีธุระ ฉะนั้นผมจึงไม่รบกวน ผมจึงจำเป็นต้องพิมพ์ข้อสอบเก่าเพื่อการแข่งขันรายการต่าง ๆ ที่ว่านี้ แต่ผมก็ยังขาดองค์ประกอบดังกล่าวที่จะมาปรนปรือกระผมและผู้ร่วมสอบคนอื่นเพื่อการสอบในแต่ละรายการ
ทุกครั้งที่ไปสอบแข่งขันที่อื่นทุกครั้ง ผมจะกลุ้มอยู่เสมอว่า "เด็กโรงเรียนดังคือเบอร์หนึ่ง ต้องนำที่หนึ่งอยู่แล้ว แต่เด็กอย่างผมจากโรงเรียนธรรมดา ๆ จะไปสู้เขาไหวหรือ? แต่พอมาแล้ว ผมขอวัดกึ๋นเสียก่อน เพื่อโอกาสในปีหน้า" และประโยคนี้ก็แล่นมาในช่วงสอบค่าย 1 สอวน. คณิตศาสตร์ ที่ผ่านมา (25 สิงหาคม) พอดิบพอดี ผมยิ่งกลุ้มเข้าไปใหญ่เมื่อเจอพวกโรงเรียนดังดั่งกองทัพพม่าในศึกยุทธหัตถี แล้วมาดูกลุ่มโรงเรียนของผมที่มีน้อง ม.ต้น 10 คน และรุ่นผมเพียง 2 คน จิตใจผมสั่งการให้คิดอยู่ว่า "จะไปสู้เขาไหวหรือ" แต่ผมก็ทำแสดงความสามารถผ่านข้อสอบอย่างสุดเต็มที่แล้ว
ผมรู้ว่าผมคงไม่ติดค่าย 1 จริง ๆ แต่นี่คงเป็นบทเรียนอีกหนึ่งบทเรียนที่ผมต้อง "บีแอคทีฟ" ในเรื่องคณิตศาสตร์กว่านี้
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้