ตอนนี้ฉันอยู่กับผู้ชายคนหนึ่งที่ขึ้นชื่อว่าได้เป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมาย อยู่ด้วยกันมาเกือบ5ปีแล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันไม่เคยมีความสุขจริงๆเลยสักวัน มีแต่ความรู้สึกเศร้าเสียใจ ทนฝืนใจ อยู่แบบเรื่อยเปื่อยไปวันๆ เขาไม่เคยสนใจความรู้สึกของฉันเลย ไม่สนใจแม้การเป็นอยู่ของฉันกับลูก เวลาฝนตกหนักๆถ้ามีลมด้วยล่ะก้อจะเป็นวันที่ทรมานมากเพราะจะไม่มีที่อยู่ได้เลย ฝนจะสาดมาเปียกข้างในทุกพื้นที่ตารางนิ้ว เคยขนาดต้องนั่งกอดลูกแล้วกลางร่มในบ้านมาแล้วหลายครั้ง เขาสร้างบ้านได้แต่ไม่รู้ทำไมถึงทำให้ดีกว่านี้ไม่ได้ ประตูไม่มีฝาบ้านก้อใช้ผ้ายางปิดไม่มีตรงไหนที่มันมิดชิดให้ความรู้สึกถึงความปลอดภัยกับชีวิตบางเลย บางคืนก้อไม่อยู่บ้าน กลับสว่างก็มี ยังมีหลายๆเรื่องที่เขาทำให้เราทุกข์ใจ เสียใจเสียความรู้สึก แต่เรื่องที่เขาเกลียดลูกของฉันหาเรื่องว่าแต่ลูกฉันนั้นมันแรงสุดล่ะ ฉันไม่ชอบนะ รับไม่ได้เป็นอย่างมาก เพราะตอนรู้จักกันแรกๆพูดดีทุกอย่าง ทำดีกับลูกของฉันจนฉันคิดว่าเขาคงเข้ากับลูกได้ดี และเขาจะพยายามทำทุกอย่าง พูดรับปากดีทุกอย่าง บอกว่าดูแลเราได้อย่างโนน้อย่างนี้ ตามตื้อฉัน จนฉันใจอ่อนสงสารเลยตอบตกลงแล้วย้ายของมาอยู่กับเขา แรกๆฉันก็อยู่รวมกับพ่อแม่เขา พอได้สักปีฉันก็ได้แยกบ้านอยู่กัน ลายเขาเริ่มออกตั้งแต่ฉันมาอยู่ได้เดือนกว่า จนปัจจุบันนี้เขาก็ไม่เคยปรับปรุงตัวเองให้มันดีขึ้นเลย มีแต่บอกให้ฉันกับลูกปรับปรุงตัวอย่างโน้นอย่างนี้แต่ตัวเองกลับทำตัวเป็นที่เอือมระอาอย่างมากสำหรับคนที่เป็นภรรยาอย่างฉัน ฉันเคยพูดกับเขาหลายครั้งแล้ว แต่ก้อยังเหมือนเดิมทุกที ได้แต่ปลอบใจตัวเองไปว่าทนเอานะ เดี๋ยวก้อคงดีขึ้นเอง เรื่องดีของเขาก็มีนะแต่น้อยมากอ่ะแทบจะนึกไม่ออกกันเลย ตัวฉันเองก่อนคบกะเขาฉันเป็นแม่หม้ายลูกติด1คน เขาก็เป็นพ่อหม้ายเหมือนกัน ปัจจุบันนี้ฉันมีลูกชายกับเขา1คนแล้ว ตั้งแต่ฉันเอาลูกมาอยู่ด้วย ฉันรู้สึกได้ว่าเขาไม่ชอบเอาเสียเลย เพราะคอยจะหาเรื่องว่าทุกอย่างทำไรก้อผิดไปหมด ฉันสงสารลูกมากนะที่ต้องมาเจอพ่อเลี้ยงแบบนี้ เหมือนฉันหนีเสือปะจรเข้ยังไงไม่รู้ หลายต่อหลายครั้งที่ฉันมีความรู้สึกว่าอยากหนีไปให้ไกลจากผู้ชายคนนี้มากแต่ก็ทำไม่ได้สักทีเพราะสงสารลูกที่เกิดกับเขาต้องมีปัญหาอีกและเขาคงไม่ยอมให้ลูกมาง่ายๆด้วย ทั้งๆที่เขาไม่ค่อยได้ช่วยเลี้ยงฉันเลย ที่ผ่านมาส่วนใหญ่ฉันเลี้ยงเองคนเดียวมาตลอดทั้งตากฝนตากแดดก้อเผชิญกันมาแล้ว ฉันคงไม่ยอมให้ลูกเขาไปหรอก คิดแล้วเศร้าใจคะ ฉันพึ่งเจอกับเหตุการณ์ร้ายๆมาเมื่อวานนี้คะ ทำให้ฉันเสียใจมากถึงมากที่สุดเลย ฉันทำงานกลับมา ได้ยินเขาพูดว่าต่อว่าลูกฉันห้ามลูกกินขนมของเขา และเขาถามฉันว่าทำไม ไม่พาลูกไปทำงานในสวนด้วยล่ะจะได้หัดเด็กด้วย ฉันก้อได้พูดไปว่า จะให้ไปด้วยทำไมทำไรกะไม่ได้ ฝนก้อตกยุงก้อกัดถ้าไม่สบายก้อลำบากฉันอีก หลังจากนั้นฉันโดนต่อว่าไปหลายคำ ฉันจำได้ดีกับประโยคนี้ที่ว่าจากนี้ไปอย่าให้มายุ่งกับชีวิตกูอีก ฉันนี้อึ้งไปเลยคะ คิดว่าเขาจะเอาอะไรหนักหนากับเด็ก8ขวบ ที่ตัวเองโตแล้วยังไม่สรรหารายได้เข้าครอบครัวเลย ทำแต่เรื่องไม่เป็นเรื่องเมื้อฉันซื้อขนมมาคืนเขาดูเขาไม่พอใจเป็นอย่างมากถึงกับทำลายข้าวของและพูดว่า'ก้อพามันออกจากบ้านกูไปเลย' มันเป็นคำพูดที่แรงสุดเลยนะสำหรับฉัน ทำไมถึงต้องไล่กันขนาดนี้เลยหรอ คือเรื่องไร้สาระมาก คุณจะเอาอะไรจากเด็ก8ขวบหนักหนา สิ่งที่เขาทำกับฉันมันหนักมากกว่าอีก ฉันยังอภัยให้และทนมาตลอด ครั้งนี้เขาเอ่ยปากไล่ ฉันนี้คว้างเลย รู้สึกเสียใจมากและตันมากไม่รู้จะไปทางไหนดี ไปนอนไหนดี ที่ผ่านมาฉันจำไว้ตลอดว่าที่นี้บ้านเขาที่ของเขาไม่ไช่ของฉัน ภาพทรงจำเก่าๆกลับย้อนมา ซ้ำเติมจิตใจของฉันอีกเรื่องที่ฉันทำพลาดไป และคำมั่นสัญญาที่เขาเคยไว้ให้กับฉันครั้งนั้นก่อนที่ฉันจะตัดสินใจจะมาอยู่กับเขา มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย มันเป็นแค่ลมปากจากผู้ชายที่ไม่มีหัวใจคนหนึ่งเท่านั้นเอง... ตอนนี้ฉันเครียดมากไม่รู้จะพาลูกไปทางไหนดี ไม่อยากกลับไปที่นั้นอีก มาวันนี้เขาไม่มีความรู้สึกอะไรเลย ไม่รู้สึกว่าตัวเองผิด ยังคงทำเมินเฉยกับฉัน เสมือนว่าฉันเป็นคนผิด เรื่องที่เกิดขึ้นฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระมากแต่เขากลับทำให้เป็นเรื่องใหญ่ขึ้นได้ หลังจากนี้ฉันคงไม่รู้จะทำยังไงดีแล้วหนทางมันมืดไปหมด สร้างของไว้เยอะที่บ้านเขา ถ้าย้ายไปไหนก้อคงเอาไปด้วยลำบากแน่ ถ้าทิ้งไว้ให้เขาก้อเสียดาย สร้างมาเองคนเดียวแท้ๆ
ไม่รู้จะทำยังไงดีแล้วกับผู้ชายแบบนี้ เหนื่อยกว่าการทำงานก้อใจคนนี้ล่ะคะ