เช่นแม่เป็นคนเอาแต่ใจ ไม่ว่าอะไรก็จะบอกว่าตัวเองถูกเสมอทั้งที่มันผิด ผมเป็นลูกผมไม่เข้าข้างแม่เพราะมันผิด พอเรื่องมันเยอะมากเข้าเป็น5-6ปีผมโตขึ้นจนเรียนจบเริ่มทำงาน มุมมองผมโตมากขึ้น.    

วันนึงแม่สร้างปัญหา เช่น แม่ขายไข่1ใบ5บาท ลูกค้ามาซื้อไข่ แม่บอกว่าเอา2ฟอฃได้ไหม7บาทลูกค้าไม่เอา พอลูกค้าไป มาด่าให้ลูกฟัง ผมจึงบอกว่าแม่ผิดเถียงไปมาผมก็ขึ้นเสียงด่ากันไปกันว่า เขาก็ไม่ยอมว่าเขาผิด *เรื่องสมมุติ

เป็นแบบนี้หลายครั้งจนผมทนไม่ไหว เลยว่าเขาบอกว่าเขาเป็นอย่างนู้นอย่างนี้มันผิด มันไม่สมควรทำ อย่าเป็นคนเอาแต่ใจเห็นแก่ตัว

แม่เถียงไม่ได้จนใช้คำว่า เกิดเป็นลูกมาด่าแม่ได้ไง มีแต่ลูกเขาต้องเข้าข้างแม่ ไม่ใช่มาบอกว่าแม่ผิดประมาณนี้แหละครับ  


( อันนี้ระบายล้วนๆผมไม่เข้าใจ พ่อแม่เราไม่ดีเราเตือนด้วยดีและไม่ดีไม่ได้หรอ ถ้ายอมไปแม่เราไปสร้างปัญหาที่มันใหญ่จนแก้อยากอย่างข่าวทุกวันนี้ทำไงล่ะ.   เกิดเป็นลูกด่าไม่ได้เรื่องนี้ พ่อแม่ทุกคนควรคิดได้ละนะครับ คนเป็นลูกเขาไม่ได้อยากเกิดมา คนที่อยากให้ลูกเกิดคือพ่อแม่ครับ ไม่ใช่ว่าลูกจะต้องเป็นทาสต้องทำตามคำสั่งมันไม่ใช่ครับ  ที่มีลูกกันเนี้ยเพราะเด็กมาเช้าฝันว่าอยากเกิดหรือว่าอยากมีกันเอง เพราะ ฉนันเครารพการตัดสินใจ ต้องฟังลูกมั่งครับ ลูกเตือนลูกสั่งสอนตั้งฟัง และใช้เหตุผล )