ผมกับแฟนตอนนี้คบกันมาได้ 1ปี 7เดือนแล้วผมอายุ23ปี แฟน 29ปีครับ เราอยุ่คนละประเทศกัน แต่ก็เจอกันทุกๆ 3-4 เดือนครั้ง ตอนเราอยู่ด้วยกันครั้งนึงก็ประมาน1สัปดาห์ ผมทำงานบริษัท ทำงาน 8:30-17:30 ส่วนมากจะเลิก 21:00 เพราะทำโอที ส่วนแฟนผม ทำงานโรงแรม แผนกต้อนรับ เค้าจะเปลี่ยนกะทุกสัปดาห์ 17:00-02:00
บางวัน 23:00-08:00 เวลาพักผ่อนจะไม่ค่อยตรงกัน บางวันผมนอน เค้าทำงาน แต่เวลาเค้าทำงานคือห้ามเล่นโทรศัพท์ จะได้คุยกันตอนเค้าพักเบรคเท่านั้น

     ช่วงแรกๆที่คบกันเค้าบอกว่าไม่ชอบคุยโทรศัพท์ มาหลังๆก็เริ่มเฟสทามหากันบ่อยขึ้นสัปดาห์ละครั้ง บุคลิกแฟนผมจะเป็นผู้ใหญ่แล้วทุกๆเรื่อง รวมถึงการวางแผนอนาตต่างๆ ส่วนผมยังเด็กเลยยังไม่คิดอะไรมาก รู้แต่ว่าตั้งใจทำงานเก็บเงิน และมีเป้าหมายเดียวกันก็พอ แต่ปัญหาคือ การที่เราอยุ่คนละที่สภาพแวดล้อมแตกต่างกัน หน้าทีแตกต่างกัน ทำให้ผมไม่ค่อยใว้ใจเค้ามากนัก ส่วนเค้าก็ใว้ใจผมแต่เราก็เคยมีปัญหากันและเลิกคุยกันเป็นเดือน ตอนนี้ก็ปกติดี แต่แค่ผมรู้สึกว่า ทำไมผมมีเค้าแล้วผมยังรู้สึก เหงา ปรึกษาอะไรไม่ค่อยได้ มันทำให้ผมไม่ค่อยมันใจตัวเอง ว่าจะทนแบบนี้ไปได้นานขนาดไหน

     ผมอยากต้องการคุยกับแฟนเวลา ที่เหนื่อยและท้อ จากการทำงานในบางวัน แต่เรากลับแทบไม่ได้คุยเนื่องจากเวลาชีวิตไม่ตรงกัน และแฟนก็ต้องการพักผ่อนหลังจากการทำงาน ผมก็ไม่อยากบอกเค้าตรงๆว่าต้องการคุยมากกว่านี้สนใจผมขึ้นหน่อยได้ไหม ผมเหงาและคิดถึงเค้ามาก เพราะเป็นแฟนคนแรกที่คบนานที่สุด
หรือผมควรเข้าใจเข้าและต่างคนต่างมีหน้าที่ของตัวเองที่ต้องทำครับ

ผมควรทำอย่างไรดี ใครมีประสบการณ์บ้างครับ แนะนำผมด้วย