รีวิวเปิดประสบการณ์จริงจากการไปเรียนภาษาจีนที่ต้าเหลียน ประเทศจีน โดยเอเจนซี “เวลาดีๆ เรียนที่ต้าเหลียน” (ขอสงวนชื่อภาษาอังกฤษ) Part 1

สวัสดีเพื่อนๆพันทิพ สำหรับกระทู้รีวิวนี้ขอออกตัวก่อนว่า เราไม่ได้มาบลัฟ ดิสเครดิตหรือมีส่วนได้ส่วนเสียกับใครในการเขียนขึ้นมา แต่อยากรีวิวการไปเรียนต่อภาษาและการใช้ชีวิตที่เมืองจีนแบบละเอียด โดยผ่านการใช้เอเจนซี ซึ่งต้องยอมรับว่า “ไม่ประทับใจ” เราเขียนรีวิวขึ้นมาเพราะอยากให้คนอ่านคิดและตัดสินใจดีๆก่อนจะเลือกเอเจนซีพาไปศึกษาต่อ เราไปเรียนภาษาที่ต้าเหลียนมาหนึ่งเทอม (ขอสงวนชื่อมหาวิทยาลัยที่ไปเรียนนะ) แต่ในพาร์ทของมหาวิทยาลัยนั้น การเรียนการสอนดีมาก เนื้อหาและวิชาการเน้นดี อาจารย์ดี เพื่อนในห้องก็ดีมากๆ สำหรับขั้นตอนการหาข้อมูลของเราอาจจะไม่เหมือนเพื่อนๆคนอื่น ขออธิบายเป็นข้อๆเพื่อง่ายต่อการทำความเข้าใจนะ
1. เรามีพื้นฐานภาษาจีนอยู่แล้ว (การไปเรียนต่อภาษามีหรือไม่มีพื้นฐานก็ได้)
2. เราเริ่มจากการหาสายการบินที่มีบินตรง (Direct Flight) ก่อน เนื่องจากเวลาเปลี่ยนเครื่องแล้วรอนานๆเรารู้สึกเหนื่อยและเสียเวลานิดนึง แต่ตอนหลังตัว Direct Flight ของสายการบินนกเหลืองปิดไป แต่เราดันชอบและหลงรักเมืองนี้ไปซะแล้วจึงตัดสินใจตามเดิมว่าจะไปต้าเหลียน (เราปรึกษาพี่ชายเรา ซึ่งพี่ชายเราเคยได้ทุนไปเรียนป.เอกที่อู่ฮั่น)
3. Scope จากสายการบินมาสู่เมือง และเลือกจากสภาพอากาศ (เรื่องนี้หลังไมค์มาคุยกันได้นะ)
4. เราไปเรียนเทอมเดือนมีนาคม และชอบอากาศเย็น (ม.ที่โน่นเปิดเทอมทุกเดือนมีนาคม และกันยายน)
5. สุดท้ายเราตัดสินใจเลือกต้าเหลียนและศึกษาเกี่ยวกับเมืองอยู่ประมาณครึ่งปี และก็ชอบตามที่บอกข้างบนเลย (ระหว่างนี้ก็หาข้อมูลเกี่ยวกับเอเจนซีด้วย)
6. เราเลือกใช้เอเจนซีเนื่องจากทำงานประจำและค่อนข้างไม่มีเวลา คิดว่าเราเสียค่าดำเนินการให้ทางเอเจนซีได้เพื่อความสะดวกสบายมากกว่า และให้เค้าช่วยติดต่อประสานงานเบื้องต้นให้เรา พร้อมกับเมื่อไปถึงช่วงแรกที่ต้องปรับตัว เค้าน่าจะแนะนำการใช้ชีวิตให้เราได้ในระดับนึง
7. เราหาข้อมูลจนเจอเอเจนซีนึงในเฟซบุ้ค ซึ่งเค้าการันตีว่า “มีประสบการณ์ตรงจากการเรียนที่ประเทศจีน” โดยโปรไฟล์ที่เค้าขายเราคือ เค้าพาเด็กไปฮาร์บินทุกเทอม เทอมละหลายร้อยคน (อันนี้ทางเอเจนซี่พูดเอง) แล้วเหมือนอยากขยายตลาดมาต้าเหลียน ซึ่งวันที่คุยกันทางเอเจนซี่บอกเองว่า “ไม่ต้องห่วงครับน้อง พวกพี่พาไปโดยพี่ที่เคยเรียนที่ต้าเหลียนนะครับ”  (ข้อนี้จะอธิบายเพิ่มในรายละเอียดถัดไปครับ)
8. เอเจนซีนี้ชื่อ  “เวลาดีๆ เรียนที่ต้าเหลียน”” (ขอสงวนชื่อภาษาอังกฤษ) และโปรโมทผ่านเฟสบุ้คเป็นหลัก พร้อมจุดขายไม่มีค่าธรรมเนียมใดๆ คอนเทนท์เค้าจะเน้นเรื่องราคาตัวใหญ่ๆที่มองดูแล้วไม่แพง แต่มีหมายเหตุเล็กๆเรื่องค่าตั๋วเครื่องบินและอื่นๆที่ไม่ได้รวม คือโปรโมทเฉพาะค่าเทอมกับค่าหอ
9. เราตัดสินใจสมัครและส่งเอกสารไปช่วงเดือนธันวาคม โดยส่งรายละเอียดให้เค้าพร้อมโอนเงินค่าสมัครเป็นเงิน 3,000 บาท มีการออกใบเสร็จว่าเป็นค่าธรรมเนียม 2,500 บาท และค่าส่งเอกสาร 500 บาท) พอเช็คเลยรู้ว่าม.ไม่ได้เรียกเก็บค่าสมัคร
10. จากนั้นจะมีรายละเอียดเรื่องการทำวีซ่า การจองตั๋วเครื่องบิน ฯลฯ (ซึ่งหัวข้อนี้จะอธิบายอีกครั้งในรายละเอียดถัดไป)

เริ่มต้นการเดินทางก็ไม่ค่อยประทับใจเท่าไหร่แล้ว เพราะเอเจนซีนัดเราที่สนามบิน 23.30 ซึ่งเหมือนเผื่อเวลาน้อยเกินไป แล้วต้องรอจนครบ 14 ชีวิต (ที่ไปด้วยกัน) เพื่อเช็คอินพร้อมกัน ตอนแรกก็พอเข้าใจว่าอาจจะมีการถัวน้ำหนักหรืออะไร แต่สรุปคือต่างคนต่างเช็คน้ำหนักกระเป๋าเกินก็เปิดตรงนั้น ไม่มีการถัวน้ำหนักใดๆ ตอนเราไปต่อแถวเช็คอินคือแถวยาวมากกกก เหมือนวันนั้นคนเดินทางเยอะ แต่แถวเช็คอินจริงๆแล้วเปิดตอน 22.50 น. แต่เวลาที่เอเจนซีนัดก็สายเกินไป แล้วคนเดินทางเยอะมาก ทัวร์จีน คนจีน คนเกาหลี และแขก คือวันนั้นทุกคนต้องวิ่งไปที่เกทและหวุดหวิดตกเครื่อง เพราะไปถึงเกทคืออีก 15 นาทีเครื่องออก (เราออกตัวเลยว่าเราแยกซื้อตั๋วเครื่องบิน เรื่องนี้จะอธิบายในพาร์ทถัดๆไปอีกที) ก็เรียกว่าเริ่มต้นก็ตื่นเต้นละ พวกเราออกเดินทางจากกรุงเทพฯ ไฟลท์บิน 01.50 น.  เปลี่ยนเครื่องกวางโจวตอน 6 โมงเช้า แและไปถึงต้าเหลียนวันเดียวกันประมาณบ่ายโมง ณ ตอนนั้นทั้งหมด 14 ชีวิตที่ไม่ได้รู้จักหรือสนิทสนมกันมาก่อน โดยที่ทุกคนเข้าใจว่าน้อง A (นามสมมติ) เป็นเจ้าหน้าที่ของเอเจนซี เพราะในรายละเอียดผู้ติดต่อตอนเรานัดกันที่สนามบิน มีชื่อและเบอร์ของน้องคนนี้ (ตอนหลังถึงรู้ครับว่าน้องเค้าก็มาเรียนภาษาเหมือนกัน) สรุปคือพวกเราเดินทางโดยที่ไม่มีเจ้าหน้าที่หรือพี่ๆจากเอเจนซี่บินไปด้วยแม้แต่คนเดียว สุดท้ายแล้วเราไปถึงประมาณบ่ายโมงของวันที่ 28 และมีพี่จากเอเจนซี 1 คนมารับ (หลังจากนี้ขอเรียกว่าพี่ ต. ) พร้อมคนไทยอีก 4 คน (ซึ่งมารู้ทีหลังว่าไม่ใช่คนของเอเจนซีแต่เป็นคนไทยที่เรียนอยู่ที่ม.ที่เราไปเรียน)
พวกเราเก็บกระเป๋าเข้าหอ ด้วยสภาพที่เปิดเข้าห้องไปแล้วค้นพบว่า (บาง) ห้องไม่มีฟูก ไม่มีหมอน และไม่มีผ้าห่ม (ต้องบอกว่าก่อนเดินทางมีคนถามเอเจนซีในกรุ๊ปว่ามีอุปกรณ์เครื่องนอนอะไรให้บ้าง ซึ่งได้รับการแจ้งว่ามีฟูก มีหมอนให้) ณ อากาศที่เราไปถึงคือประมาณ 10 องศาต้นๆ หลายคนอยากไปซื้อเครื่องนอนและของใช้เข้าหอ แต่เอเจนซีแจ้งว่าเราต้องไปสอบวัดระดับเพื่อจะได้แยกคลาสการเรียนภาษาของพวกเรา ซึ่งเราเริ่มกระบวนการตั้งแต่บ่ายสองจนสองทุ่ม ตั้งแต่ไปกดเงิน (บางคนก็ไม่ได้พกเงินมา) เดินไปจ่ายเงิน(เอง)ในทุกขั้นตอน สอบวัดระดับ (ท่ามกลางสภาพร่างกายที่เหนื่อยล้าจากการเดินทางมาเป็นระยะเวลาประมาณ 12 ชั่วโมง) ทางเอเจนซีแจ้งว่าเราต้องสอบวัดระดับวันนี้เท่านั้น (เนื่องจากเป็นวันสุดท้ายที่ทางม.กำหนดไว้ เรื่องการสอบวัดระดับก็เป็นเรื่องที่มารู้ทีหลังว่า มหาวิทยาลัยมีตารางของภาคเรียนที่เราจะไปออกมาล่วงหน้าแล้ว และมีกำหนดรายละเอียดอย่างละเอียดกว่ อาทิตย์สอบวัดระดับ อาทิตย์ชำระเงิน ฯลฯ คือช่วงไหนบ้าง นอกจากนี้ตอนหลังเรารู้เพิ่มจากน้องคนไทยในห้องที่เรียนด้วยกัน แต่เค้ามาจากอีกเอเจนซีว่าน้องเค้าได้สอบทั้งข้อเขียน ทั้งสอบฟังและสอบพูด แต่เราได้สอบแค่ข้อเขียนเพราะเรามาถึงช้ามากๆ น้องคนนี้ที่มากับอีกเอเจนซีมาถึงตั้งแต่วันที่ 20 ก.พ.) บอกตรงๆ เราเดินทางบ่อยเรายังล้า ทำข้อสอบไปหลับไป แถมสภาพสมองก็ไม่เอื้อในการทำข้อสอบเท่าไหร่ก็มีผลนะสำหรับเรา เพราะเราก็อยากสอบได้ระดับที่ดีหน่อย เพราะวางแผนมาเรียนแค่เทอมเดียว เมื่อทุกคนสอบวัดระดับเสร็จประมาณสองทุ่ม เราก็ไม่สามารถไปซื้ออุปกรณ์ของใช้อะไรได้ หลายคนนอนแบบในห้องไม่มีฟูก (แต่มีโครงเตียง) บางคนเอาผ้าเช็ดตัวมาปูนอน ไม่มีหมอน ยังดีที่ทุกคนพกเสื้อกันหนาวที่หนาพอจะทำให้ร่างกายอุ่นมาด้วย แต่บางคนเรามารู้ทีหลังว่านอนไม่หลับทั้งคืน ก็เรียกว่าเป็นคืนแรกที่เหนื่อยแต่นอนไม่หลับ พร้อมประสบการณ์แย่ๆจากเอเจนซีเลย
พอผ่านคืนแรกไป เรามีเวลาอยู่กับเอเจนซีอีก 2 วัน (ไม่ใช่อะไรนะ คือเอเจนซีจะรีบกลับไปฮาร์บิน รีบกลับไม่ใช่ประเด็น แต่ไปแล้วคือไม่บอกเลยนะว่าพี่ไปแล้ว ทั้งๆที่มีอีกหลายเรื่องมากที่เรายังจัดการกันไม่เข้าที่เข้าทาง) จะให้เข้าที่เข้าทางได้ยังไง เมื่อเราไปถึงช้ามากๆ และไปถึง 2 วันคือเปิดเทอมแล้ว