บางทีก็คิดว่าตัวเราเองที่ คิดเอง เออเอง สันนิษฐานเอง เข้าใจเอง ว่าเราคือคนที่เป็นโรคซึมเศร้า ในหัวมีแต่คำถามวนเวียนเต็มไปหมด แต่ละวันที่ผ่านไป แบบไม่มีจุดมุ่งหมาย ด้วยสาเหตุหลายๆอย่าง ทำให้เราทำอะไรที่อยากทำไม่ได้ ในหัวสมองมันโล่งมากแต่มันเป็นสีเทามีแต่หมอกควัน
         เรานั่งร้องไห้กับตัวเองทุกวัน แบบไม่มีสาเหตุ ไม่มีเรื่องอะไรให้คิด ไม่มีอะไรให้กังวล หรือมันอาจจะมี แต่จิตใจเรามันก็อาจจะปิดบังส่วนนั้นไว้ เราหาสาเหตุไม่ได้จริงๆ ว่าทำไมเราต้องร้องไห้ทุกวัน แบบไม่มีสาเหตุแบบนี้ หลายครั้งลองทำแบบทดสอบว่าเราเป็นโรคนี้ไหม ผลก็ออกมาว่า ควรจะพบแพทย์ แต่ไม่รู้จะเริ่มยังไง เราตอบไม่ได้ ถ้าเค้าถามว่าเรากังวลหรือเครียดเรื่องอะไร  ลองพูดให้แฟนฟัง ว่าเรากลัวว่าเราจะเป็นโรคซึมเศร้า แฟนเราก็บอกว่า ถ้าเราเป็น เค้าก็คงเป็น มันก็ต้องจบบทสนทนานั้น มันไม่มีอะไรที่จะพูดต่อได้. ลองบอกเพื่อน เพื่อนบอกเราคิดมากไป เราอาจจะเครียดเรื่องภายในครอบครัว เราไม่ได้เป็นหรอก มันก็ต้องจบบทสนทนาเรื่องนี้อีกครั้ง แล้วเราก็เก็บมันไว้ตลอดมา
       เราไม่มีใครให้พูดให้บอกให้ปรึกษาอีกแล้ว ความรู้สึกมันดำดิ่งลงทุกวัน เรารู้สึกว่าเราหมดคุณค่า เราอยากตายในทุกวัน เราหงุดหงิดง่าย อารมณ์ร้อนมากขึ้น อะไรที่มันไม่ได้ดั่งใจ เราก็จะโมโหมาก จนคิดอยากจะตายหนีจากโลกหนีไป ไม่ว่าเรื่องเล็กแค่ไหน ความคิดมันก็วนมาตรงคำว่า อยากตาย อยู่เสมอ แต่เราก็ไม่เคยลงมือทำ ด้วยสติที่ยังพอมีอยู่ ในขณะที่เรากำลังพิมพ์ข้อความเหล่านี้ เรากำลังร้องไห้ ซึ่งก่อนหน้านี้ เรานั่งดูเดี่ยวใน youtube อยู่ดีๆ เราก็ร้องไห้ น้ำตามันไหลออกมาเอง มันรู้สึกเศร้าบอกไม่ถูก เรารู้สึกเหมือนถูกบีบที่หัวใจ ร้องไห้สะอึกสะอื้น เหมือนคนกำลังจะขาดใจ.
      เราไม่รู้เราจะทำยังไงอีกแล้ว เราพยายามประคองจิตใจของตัวเองในแต่ละวัน ให้มันผ่านช่วงเวลาเหล่านี้ไปให้ได้ แต่ก็ไม่รู้จะทำได้อีกนานแค่ไหน เราแค่อยากบอกว่าเรา เศร้ามากจริงๆ แค่นั้นเอง