สวัสดีค่ะ ในที่สุดได้ตัดสินใจตั้งกระทู้หลังจากที่คิดมานานมากๆว่าจะตั้งดีไหมเพราะเป็นเรื่องที่ค่อนข้างอธิบายยาก คนที่ไม่เจอจริงๆจะไม่เข้าใจความรู้สึกเเละความคิดของเรา เเต่มืดมน คิดไม่ออกจริงๆเเล้วว่าหนูควรทำอย่างไรต่อไปดีหรือควรไปปรึกษาใครได้บ้าง ไม่อยากจมอยู่กับสิ่งเดิมๆที่ไม่สบายใจซ้ำๆ เรื่องที่หนูจะเล่าต่อไปนี้ค่อนข้างยาวเพราะอยากให้ทุกๆคนที่อ่านเข้าใจอารมณ์ความรู้สึกจริงๆ
หนูเป็นเด็กผู้หญิงอายุ 17 ปีค่ะ หนูอาศัยอยู่กับครอบครัว ครอบครัวมีสมาชิก 5 คน คือ พ่อ เเม่ น้องชาย น้องสาว เเละตัวหนูเอง หนูเรียนอยู่โรงเรียนในเมืองไกลบ้าน 25 กิโลเมตร หนูเป็นนักเรียนศิลป์-ภาษา หนูเลือกเรียนเพราะชอบภาษาอังกฤษ สอบเข้าได้อันดับที่ 1 โดยฝึกด้วยตนเอง ทักษะการใช้ภาษาสามารถสื่อสารกับชาวต่างชาติได้เข้าใจ เเละเมื่อสัปดาห์ก่อนมีครูต่างชาติมาเสนอกิจกรรมให้หนูเข้าร่วม เข้าร่วมเเข่งขันการเเสดงละครสั้น (ปกติหนูเป็นคนขี้อายมากๆ) เเต่ด้วยความที่อยากเข้าไปอยู่ในวงการกรุ๊ปนักเรียนภาษานั้นมีมากกว่าความเขินอาย จึงตัดสินใจตกลงเข้าเเข่งขัน ทุกๆอย่างเป็นไปได้สวย หนูสามารถทำได้ดีกว่าที่ครูหลายๆท่านคาดไว้ว่าหนูจะทำได้ จึงได้เเสดงเป็นตัวสำคัญของเรื่อง เเต่มีการซ้อมหนักมากๆหลังเลิกเรียน ปัญหาได้เริ่มต้นขึ้นที่จุดๆนี้ วันเเรกที่คุณครูนัดให้ซ้อม หนูได้บอกเเม่ไว้ล่วงหน้าเเล้วว่าวันนี้จะกลับบ้านช้าหน่อยเเต่ไม่ต้องให้พ่อมารับ หนูกลับกับเพื่อนได้ ซ้อมเสร็จหนูกลับถึงบ้านเวลา 6โมง 45 นาที หนูโดนเเม่ถามยับว่าทำไมกลับบ้านตอนนี้ หนูก็ตอบไปว่าครูปล่อยตอนหกโมง เเล้วเข้าห้องไป เเม่ก็บอกไม่ต้องเอาครูมาอ้าง ! (เเม่พูดตะคอกดังมากๆ) ไม่ว่าอะไรก็ตามพรุ่งนี้ต้องกลับบ้านก่อนเวลา 6 โมงครึ่ง ! เสียงเเม่พูดดังลั่นมาจากนอกห้อง ความรู้สึกหนูตอนนั้นคือกังวลมาก น้ำตาคลอเบ้าค่อยๆร้องไห้เงียบๆออกมา คิดในใจว่าทำไมไม่เข้าใจว่าที่ครูปล่อย6 โมงเเต่ไม่ได้หมายความว่านาฬิกา6โมงปุ๊บให้หนูวิ่งขึ้นรถกลับบ้านเลยต้องมีสนทนาเล็กๆน้อยก่อนกลับ กว่าจะเดินถึงรถ รอเพื่อน เก็บของอะไรหลายๆอย่างอีก เเม่มีปัญหาอะไร หนูพยายามทำทุกสิ่งด้วยตัวหนูเองไม่ให้เดือดร้อนใครในครอบครัวเลย
ไม่รู้ว่าตนต้องทำอย่างไร กดดันมากๆ เมื่อนึกถึงวันพรุ่งนี้ (ความรู้สึกตอนนั้นมันเเย่มากจริงๆ เเม่เป็นคนที่ตั้งกฎเสมอถ้ามีอะไรขัดใจเเม่ พ่อเคยพูดว่าเเม่ใช้อารมณ์เหนือเหตุผล
ต้องได้ตามใจตน ส่วนเราเป็นคนมักไม่พูดโต้ตอบอะไร เงียบเก็บตัวเสมอ เพราะรู้ว่าคุยกับเเม่ไม่รู้เรื่อง ยิ่งคุยยิ่งทำให้เกิดปัญหามากขึ้น มันไม่ได้ช่วยอะไรอยู่เงียบๆดีกว่า...)
ตอนเช้าเพื่อนมารับไปโรงเรียน เเม่พูดตะโกนลั่นบ้านย้ำขึ้นมาอีกครั้งว่า อย่ากลับดึกอีกนะ ห้ามเกินหกโมงครึ่ง ! ตอนนั้นรู้สึกอายเพื่อนจริงๆ เพื่อนเราก็ได้เเต่เงียบเพราะทำตัวไม่ถูก เพื่อนรู้ว่าเรารู้สึกอย่างไร
ปกติเเล้วเราไม่ได้พูดคุยกับใครเป็นปกติความรู้สึกว่าไม่สนิทกับคนในครอบครัวจริงๆ ถึงจะอยู่ด้วยกันทุกวันเเต่เเทบไม่คุยกันเลย
วันซ้อมวันที่สองรีบขึ้นไปซ้อมเร็วมาก ครูเเจ้งว่าอาทิตย์หน้ากลับบ้าน 3 ทุ่มนะ หรือใครจะนอนโรงเรียนก็ได้ มีครูคอยคุมดูเเลอยู่ เรางึกงักตัวสั่นมาก ในหัวก็มีเเต่เรื่องว่าจะบอกเเม่ยังไง ตอนนี้ก็ทะเลาะกันจะเเย่อยู่เเล้ว จะไม่อยู่ซ้อมก็ไม่ได้เพราะเป็นตัวหลัก เครียดมากจริงๆ
เเละครูก็ครูปล่อยเวลาเดิม หกโมง รีบขึ้นรถกลับบ้านตอนนั้นคือต้องถึงบ้านก่อนหกโมงครึ่งจริงๆ ขับเร็วมากๆ รีบมากๆในหัวตอนนั้นคือเกิดอะไรขึ้นก็ยอม ไม่กลัวอะไรเลย จนตอนนี้ยังช็อคอยู่ว่าเรายอมทำเเบบนั้นได้ยังไง เรากลัวเเม่มากขนาดนั้นเลยเหรอ กลับถึงบ้าน 6 โมง 31 นาที เดินเข้าไปบ้านเเม่เดินออกมาพูดใส่หน้าว่า ช้าไป1นาทีนะวันนี้ เราคือรีบวิ่งไปในห้องเสื้อผ้า
ร้องไห้โฮเงียบๆ พูดเบาๆว่าต้องขนาดนี้เลยเหรอคะเเม่ ถ้าเเม่เป็นห่วงหนูก็เข้าใจ เเต่งั้นคนอื่นเขาคงไม่ห่วงลูกกันสินะถึงไม่ทำเเบบนี้ ตอนนี้เเม่ไม่รู้เลยว่าหนูรีบขับรถมากเเค่ไหนเเละตอนที่หนูขับหนูกำลังคิดอะไรอยู่
เอาจริงๆเเค่อ่าน อาจจะไม่เข้าใจความรู้สึก
หรือนั่นเป็นรื่องเล็ก เราอยากให้ทุกคนได้เห็นสถานการณ์นั้นจริงๆ เเละมีเรื่องราวอีกหลายอย่างก่อนหน้านั้น เเต่ไม่รู้จะพูดอธิบายยังไงให้หมด ตอนนี้ปวดตามากเพราะเพิ่งร้องไห้ เราร้องไห้เพราะเเม่บ่อยมากๆ อยากเล่าทุกเรื่องๆให้ทุกๆคนฟัง เเต่เล่าไม่หมดจริงๆ อึดอัดมาก
ตอนนี้กลัวตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าหรือเป็นไปเเล้วก็ไม่รู้
ทุกๆอย่างอึดอัด กังวล ไปหมด
ไม่มีใครให้ปรึกษา เก็บทุกสิ่งทุกอย่างไว้ในใจ
กลัววันนึงมันจะระเบิดออกมาเเบบสิ้นคิด เราไม่อินเลยกับคำว่า ไม่มีเเม่คนไหนไม่รักลูก ไม่มีเเม่คนไหนรักลูกไม่เท่ากัน หรือ สู้ๆนะเดี๋ยวก็ผ่านไป มีที่คนเเย่กว่าอีก เราไม่เคยอินกับคำพูดเหล่านี้ จนคิดว่าถ้าใครจะพูดออกมากขอให้อยู่เงียบๆยังดีกว่า
คนที่พูดคำเหล่านี้ออกมาอย่าลืมว่าเราไม่ได้มีชีวิตเดียวกัน เราไม่ได้มีทุกสิ่งเหมือนกัน คุณไม่ได้เจอเเบบที่เราเจอ คุณไม่มีวันเข้าใจได้ เเต่ยังไงเเม่ก็คือเเม่ยังรักเเม่เหมือนเดิม ❤
เอาเป็นว่าปัญหาหลักๆของเราตอนนี้คือ
1 อาทิตย์หน้าต้องกลับดึกเหรอนอนโรงเรียน ควรบอกเเม่ยังไงไม่ให้บ้านบึ้ม 😭
2 หนูอยากมีใครที่คอยให้คำปรึกษา หนูควรไปพบจิตเเพทย์ไหม รู้สึกว่าจิตใจตัวเองย่ำเเย่มากๆ เเต่ก็ไม่รู้จะไปยังไงไม่อยากรบกวนใครในครอบครัวเลย กลัวเค้าหาว่าเป็นบ้า😭
ครอบครัวที่คอยซับพอร์ตลูกนั้นเป็นอย่างไร ?
หนูเป็นเด็กผู้หญิงอายุ 17 ปีค่ะ หนูอาศัยอยู่กับครอบครัว ครอบครัวมีสมาชิก 5 คน คือ พ่อ เเม่ น้องชาย น้องสาว เเละตัวหนูเอง หนูเรียนอยู่โรงเรียนในเมืองไกลบ้าน 25 กิโลเมตร หนูเป็นนักเรียนศิลป์-ภาษา หนูเลือกเรียนเพราะชอบภาษาอังกฤษ สอบเข้าได้อันดับที่ 1 โดยฝึกด้วยตนเอง ทักษะการใช้ภาษาสามารถสื่อสารกับชาวต่างชาติได้เข้าใจ เเละเมื่อสัปดาห์ก่อนมีครูต่างชาติมาเสนอกิจกรรมให้หนูเข้าร่วม เข้าร่วมเเข่งขันการเเสดงละครสั้น (ปกติหนูเป็นคนขี้อายมากๆ) เเต่ด้วยความที่อยากเข้าไปอยู่ในวงการกรุ๊ปนักเรียนภาษานั้นมีมากกว่าความเขินอาย จึงตัดสินใจตกลงเข้าเเข่งขัน ทุกๆอย่างเป็นไปได้สวย หนูสามารถทำได้ดีกว่าที่ครูหลายๆท่านคาดไว้ว่าหนูจะทำได้ จึงได้เเสดงเป็นตัวสำคัญของเรื่อง เเต่มีการซ้อมหนักมากๆหลังเลิกเรียน ปัญหาได้เริ่มต้นขึ้นที่จุดๆนี้ วันเเรกที่คุณครูนัดให้ซ้อม หนูได้บอกเเม่ไว้ล่วงหน้าเเล้วว่าวันนี้จะกลับบ้านช้าหน่อยเเต่ไม่ต้องให้พ่อมารับ หนูกลับกับเพื่อนได้ ซ้อมเสร็จหนูกลับถึงบ้านเวลา 6โมง 45 นาที หนูโดนเเม่ถามยับว่าทำไมกลับบ้านตอนนี้ หนูก็ตอบไปว่าครูปล่อยตอนหกโมง เเล้วเข้าห้องไป เเม่ก็บอกไม่ต้องเอาครูมาอ้าง ! (เเม่พูดตะคอกดังมากๆ) ไม่ว่าอะไรก็ตามพรุ่งนี้ต้องกลับบ้านก่อนเวลา 6 โมงครึ่ง ! เสียงเเม่พูดดังลั่นมาจากนอกห้อง ความรู้สึกหนูตอนนั้นคือกังวลมาก น้ำตาคลอเบ้าค่อยๆร้องไห้เงียบๆออกมา คิดในใจว่าทำไมไม่เข้าใจว่าที่ครูปล่อย6 โมงเเต่ไม่ได้หมายความว่านาฬิกา6โมงปุ๊บให้หนูวิ่งขึ้นรถกลับบ้านเลยต้องมีสนทนาเล็กๆน้อยก่อนกลับ กว่าจะเดินถึงรถ รอเพื่อน เก็บของอะไรหลายๆอย่างอีก เเม่มีปัญหาอะไร หนูพยายามทำทุกสิ่งด้วยตัวหนูเองไม่ให้เดือดร้อนใครในครอบครัวเลย
ไม่รู้ว่าตนต้องทำอย่างไร กดดันมากๆ เมื่อนึกถึงวันพรุ่งนี้ (ความรู้สึกตอนนั้นมันเเย่มากจริงๆ เเม่เป็นคนที่ตั้งกฎเสมอถ้ามีอะไรขัดใจเเม่ พ่อเคยพูดว่าเเม่ใช้อารมณ์เหนือเหตุผล
ต้องได้ตามใจตน ส่วนเราเป็นคนมักไม่พูดโต้ตอบอะไร เงียบเก็บตัวเสมอ เพราะรู้ว่าคุยกับเเม่ไม่รู้เรื่อง ยิ่งคุยยิ่งทำให้เกิดปัญหามากขึ้น มันไม่ได้ช่วยอะไรอยู่เงียบๆดีกว่า...)
ตอนเช้าเพื่อนมารับไปโรงเรียน เเม่พูดตะโกนลั่นบ้านย้ำขึ้นมาอีกครั้งว่า อย่ากลับดึกอีกนะ ห้ามเกินหกโมงครึ่ง ! ตอนนั้นรู้สึกอายเพื่อนจริงๆ เพื่อนเราก็ได้เเต่เงียบเพราะทำตัวไม่ถูก เพื่อนรู้ว่าเรารู้สึกอย่างไร
ปกติเเล้วเราไม่ได้พูดคุยกับใครเป็นปกติความรู้สึกว่าไม่สนิทกับคนในครอบครัวจริงๆ ถึงจะอยู่ด้วยกันทุกวันเเต่เเทบไม่คุยกันเลย
วันซ้อมวันที่สองรีบขึ้นไปซ้อมเร็วมาก ครูเเจ้งว่าอาทิตย์หน้ากลับบ้าน 3 ทุ่มนะ หรือใครจะนอนโรงเรียนก็ได้ มีครูคอยคุมดูเเลอยู่ เรางึกงักตัวสั่นมาก ในหัวก็มีเเต่เรื่องว่าจะบอกเเม่ยังไง ตอนนี้ก็ทะเลาะกันจะเเย่อยู่เเล้ว จะไม่อยู่ซ้อมก็ไม่ได้เพราะเป็นตัวหลัก เครียดมากจริงๆ
เเละครูก็ครูปล่อยเวลาเดิม หกโมง รีบขึ้นรถกลับบ้านตอนนั้นคือต้องถึงบ้านก่อนหกโมงครึ่งจริงๆ ขับเร็วมากๆ รีบมากๆในหัวตอนนั้นคือเกิดอะไรขึ้นก็ยอม ไม่กลัวอะไรเลย จนตอนนี้ยังช็อคอยู่ว่าเรายอมทำเเบบนั้นได้ยังไง เรากลัวเเม่มากขนาดนั้นเลยเหรอ กลับถึงบ้าน 6 โมง 31 นาที เดินเข้าไปบ้านเเม่เดินออกมาพูดใส่หน้าว่า ช้าไป1นาทีนะวันนี้ เราคือรีบวิ่งไปในห้องเสื้อผ้า
ร้องไห้โฮเงียบๆ พูดเบาๆว่าต้องขนาดนี้เลยเหรอคะเเม่ ถ้าเเม่เป็นห่วงหนูก็เข้าใจ เเต่งั้นคนอื่นเขาคงไม่ห่วงลูกกันสินะถึงไม่ทำเเบบนี้ ตอนนี้เเม่ไม่รู้เลยว่าหนูรีบขับรถมากเเค่ไหนเเละตอนที่หนูขับหนูกำลังคิดอะไรอยู่
เอาจริงๆเเค่อ่าน อาจจะไม่เข้าใจความรู้สึก
หรือนั่นเป็นรื่องเล็ก เราอยากให้ทุกคนได้เห็นสถานการณ์นั้นจริงๆ เเละมีเรื่องราวอีกหลายอย่างก่อนหน้านั้น เเต่ไม่รู้จะพูดอธิบายยังไงให้หมด ตอนนี้ปวดตามากเพราะเพิ่งร้องไห้ เราร้องไห้เพราะเเม่บ่อยมากๆ อยากเล่าทุกเรื่องๆให้ทุกๆคนฟัง เเต่เล่าไม่หมดจริงๆ อึดอัดมาก
ตอนนี้กลัวตัวเองเป็นโรคซึมเศร้าหรือเป็นไปเเล้วก็ไม่รู้
ไม่มีใครให้ปรึกษา เก็บทุกสิ่งทุกอย่างไว้ในใจ
กลัววันนึงมันจะระเบิดออกมาเเบบสิ้นคิด เราไม่อินเลยกับคำว่า ไม่มีเเม่คนไหนไม่รักลูก ไม่มีเเม่คนไหนรักลูกไม่เท่ากัน หรือ สู้ๆนะเดี๋ยวก็ผ่านไป มีที่คนเเย่กว่าอีก เราไม่เคยอินกับคำพูดเหล่านี้ จนคิดว่าถ้าใครจะพูดออกมากขอให้อยู่เงียบๆยังดีกว่า
คนที่พูดคำเหล่านี้ออกมาอย่าลืมว่าเราไม่ได้มีชีวิตเดียวกัน เราไม่ได้มีทุกสิ่งเหมือนกัน คุณไม่ได้เจอเเบบที่เราเจอ คุณไม่มีวันเข้าใจได้ เเต่ยังไงเเม่ก็คือเเม่ยังรักเเม่เหมือนเดิม ❤
เอาเป็นว่าปัญหาหลักๆของเราตอนนี้คือ
1 อาทิตย์หน้าต้องกลับดึกเหรอนอนโรงเรียน ควรบอกเเม่ยังไงไม่ให้บ้านบึ้ม 😭
2 หนูอยากมีใครที่คอยให้คำปรึกษา หนูควรไปพบจิตเเพทย์ไหม รู้สึกว่าจิตใจตัวเองย่ำเเย่มากๆ เเต่ก็ไม่รู้จะไปยังไงไม่อยากรบกวนใครในครอบครัวเลย กลัวเค้าหาว่าเป็นบ้า😭