เวลาเราไปเที่ยวเมืองชายหาด เราจะนึกถึงคนที่เที่ยวเหมือนเราใส่ชุดว่ายน้ำหรือไม่ก็เสื้อสไตล์ฮาวายเอี้ยน แบบเสื้อสงกรานต์ แต่ไม่ใช่ที่เมือง Miami เมื่อ 35 ปีที่แล้ว เพราะคนเดินชายหาดเมืองนี้จะใส่ชุดเต้นแอโรบิกหรือสปอร์ตแวร์ไปเดินชายดหาด คนเดินเท้าตามถนนของเมือง Miami ในยุคที่บูม จะแต่งหน้าแต่งตัวจัดเต็มเหมือนกับพรีเซนเตอร์จากโปสเตอร์ภาพประกอบการศึกษาชุด การแต่งกายออกงานสังคมต่างๆ ซึ่งยังมีขายตามร้านเครื่องเขียนจนถึง พ.ศ. นี้

ตามห้างร้านจะเปิดดนตรีซินท์ป็อปแบบรายการกระจกหกด้าน คนที่เดินห้างพูดติด accent กันเป็นเรื่องปกติด้วยความมั่นใจ แสงสีกับชีวิต Night Life แบบสุดขั้วยิ่งทำให้เมือง Miami มีเสน่ห์ดึงดูดนักท่องเที่ยวจากประเทศทั่วทุกมุมโลก (ยกเว้นประเทศในเครือของโซเวียตกับจีน) มนุษย์เงินเดือน 10,000 up สมัยที่ราคาทองบาทละ 5 พันคงจะเคยเดินเล่นแถวนั้นกันแล้ว แต่นักเรียนนักศึกษาต้องฝันสลาย เพราะเงินค่าขนมที่พ่อแม่ให้ไปพอแค่ซื้อชุดขึ้นรถไฟจาก ตจว ไปเดินสยามเท่านั้น
นทท ที่ Miami ต้องระมัดระวังเรื่องทรัพย์สินมีค่าเพราะอาชญากรรมเกิดขึ้นเป็นประจำทุกวี่วัน แต่ นทท ไทย ที่นั่นก็ไม่ทิ้งคนไทยด้วยกัน จนถึงสมัยของ รสช. ชื่อเมือง Miami จึงค่อย ๆ หลุดจากผังเมือง ตปท น่าเที่ยวของคนไทย เด็กรุ่นใหม่หลัง Y2K อาจจะไม่อินกับบรรยากาศที่เล่าไป