ตอนนี้ไม่มีน้ำตา แต่เราซึมและไม่อยากคุยกะใครทั้งนั้น ชอบหลบมานั่งคนเดียวเงียบๆๆ เพื่อนึกถึงเค้า แต่ไม่ร้องไห้ แต่นั่งคิดถึงเฉยๆๆ และหดหู่กับตัวเอง แต่เวลาสอนเด็กเราสอนได้เหมือนเดิม แต่เรารุ้ว่าข้างในเราไม่ใช่ 

ตอนนี้อาการป่วยก็รบกวน เราพยายามดูแลตัวเองเพื่อทำภาระกิจสุดท้ายให้สำเร็จ
เรารุ้ว่าต้องใช้เวลา ทำใจ และพยายามอยุ่ทุกวัน ทำไมมันยากเหลือเกิน ยากยิ่งกว่าตอนเราเรียนที่เมกาอีก
เรารุ้ว่าเค้าไม่กลับมาแล้ว ไม่มีอีกแล้ว เค้ามีคนอื่นไปแล้ว เราผิดเองที่ไปลองใจเค้า ตอนนี้เราอยากเจอเค้าอีกครั้งเพื่อบอกความจริงเรื่องเงิน ที่จะซื้อที่เพื่อสร้างอนาคตด้วยกัน เราแค่ลองใจไม่ได้โกหก เราไม่อยากให้เค้าเลิกกับเราไปด้วยความเชื่อว่าเราเลว เราโกหก  เราแกล้งบอกว่าเงินยังไม่พอ เพื่อพิสูจให้ที่บ้านเราเหนว่าพี่เค้าเปนคนดี แต่ผลที่ได้ตรงกันข้าม
เราอยากเจอเพื่อขอโทดและบอกความจริง แต่ก็ไม่รุ้จะหาเค้าเจอได้ยังไง เราอยากขอโทดทุกอย่างกับเค้าเปนครั้งสุดท้าย

และเงินที่เตรียมไว้ซื้อที่สร้างบ้าน สร้างอนาคตด้วยกัน แต่ไม่ได้ทำแล้ว เราจะเอาเงินจำนวนนี้ไปให้เด็กที่ภาคใต้ที่เราตั้งใจไว้ และมันคงจะพอที่ไถ่บาปที่เราลองใจเค้าได้

เราโง่มาก ที่ทำอะไรแบบนี้ เพราะเราถูกที่บ้านกดดัน แต่เราไม่โทษใคร ใดๆๆทั้งสิ้น เราผิดเองทั้งหมด ความรักดีๆๆถึงหลุดลอยไป เสียใจแค่ไหนก็เอาเค้ากลับมาไม่ได้แล้ว เค้าคงโกรธ เกลียดเรามาก 

ใช้ชีวิตต่อไปให้ผ่านไปแต่ละวัน เพื่อเด็กๆๆ จนวันสุดท้าย