ไม่รู้ว่ารักมากแค่ไหน แต่ก็พยายามปรับตัว เอาใจใส่ ดูแลแฟนมาดีที่สุดเท่าที่ผัหญิงคนหนึ่งจะทำได้
ฝันไว้มากมายว่าจะใช้ชีวิตร่วมกัน ไม่เกินปีหน้าจะได้แต่งงาน สร้างครอบครัว มีลูก ที่น่ารักกัน

แต่เหมือนนับวันเป็นเราคนเดียวที่พยายาม เอาใจใส่ ดูแล จนแฟนลืมไปว่า เราคือแฟนนะ ไม่ใช่คนรับใช้
เราอายุ 28 ปี แฟน อายุ 32 ปี เค้าเป็นผู้ชายที่เราเลือกแล้ว เป็นผู้ชายที่มีความเป็นผู้นำ หน้าที่การงานดี และเป็นคนเก่ง เรารู้สึกโชคดีที่มีเค้าเป็นแฟนมาตลอด เราคบกันมา 4 ปี ก็มีบ้างทะเลาะกัน แต่มีเหตุการณ์ให้เลิกกันไปเมื่อต้นปี เลิกได้ 1 เดือน ก็กลับมาคบกันใหม่
แต่พอกลับมา ก็มีปัญหามากมาย ทั้งเค้ากลับไปหาแฟนเก่า ทั้งครอบครัวเค้าที่เข้าใจเราผิด มันเลยทำให้เราเหนื่อยมากกว่าเดิมที่เลือกกลับไปคบต่อ
แต่เพราะรักมาก เลยยอม ยอมว่าวันหนึ่งเค้าจะเอาใจใส่เรามากขึ้น ดูแลเรามากขึ้น ไม่มองข้ามความรู้สึกเรา
มันกลับแย่ไปกว่าเดิม
1.งานนอกบ้านเราก็ทำ แต่งานในบ้านไม่เคยขาดตกบกพร่อง เสื้อผ้าเค้าเราซักรีด พร้อมให้เค้ามีใส่ตลอดเวลาไม่ต้องถามหาเลย
(แต่วันไหนเค้าอยู่บ้านหรือมีเวลา ไม่เคยแม้แต่จะเก็บผ้าที่โดนฝนตกให้เราเลย ไม่เคยเก็บผ้ามาพับเลย)
2.เราเสียสละวันหยุดตื่นเช้า ทำงานบ้านทุกอย่าง เพราะช่วงบ่าย เผื่อเค้าชวนออกไปเที่ยว เราจะได้ ไม่ต้องกังวลว่างานบ้านยังไม่เสร็จ
(แต่เค้ากลับด่าเราโวยวาย ที่เราเสียงดัง ทำให้เค้านอนไม่ได้ รบกวนเวลานอนเค้า)
3.เค้าป่วย เราป่วยพร้อมกัน แต่เราต้องกระวนกระวาย คอยเช็ดตัว คอยถาม ว่าเค้าอาการเป็นไงบ้าง ไหวไหม ทั้งๆที่เราก็ไม่สบายเหมือนกัน
(แต่เค้ากลับตอบว่า น่ารำคาญ จะอะไรหนักหนา เปิดไฟอยู่นั้นแหละ แต่ไม่ถามสักคำว่าเรา เป็นยังไงบ้าง)
4.เราจะเตรียมอาหาร ทำอาหารรอเค้าตลอด เพียงแค่เค้าเอ่ยปากอยากทานอะไร เราจะรีบไปตลาด เพื่อเตรียมของ
(แต่เค้าสักครั้งที่จะซื้ออะไรมาให้เราทาน ยังยาก)

เราร้องไห้แทบทุกวัน กับการถูกมองข้ามความรู้สึก การไม่ถูกใส่ใจจากผู้ชายที่เรารักมาก จนเมื่อต้นสัปดาห์ มันคือจุดพีคที่ทำให้เราอยากหยุดทุกความรู้สึกกับเค้า คือ  เราไปงานศพอาม่าเค้า เราส่ง ไลน์ไปว่าจะออกไปตั้งแต่ 16:30 น แต่เราไปถึงวัดเกือบ 19:00 น. ระหว่างนั้นเค้าไม่ตาม ไม่โทรถามเลยเราอยู่ไหน แต่เค้ากลับกระวนกระวายคอยตามเพื่อนว่า ถึงไหน อยู่ไหนแล้ว เราได้แต่ฝืนยิ้ม 
....จนถึงเวลากลับบ้าน ซึ่งดึกพอสมควร บ้านเรากับวัดไกลกันมาก ปกติเราต้องกลับบีทีเอส แต่คืนนั้นปวดท้องหนักมาก เลยต้องตัดสินใจกลับแท็กซี่
เราส่งไลน์ไปหาแฟน ตั้งแต่ขึ้นรถ ถ่ายทะเบียนรถไปให้ดู เค้าไม่อ่านไม่ตอบ ไม่คิดแม้แต่จะห่วงเราเลย เพราะ มัวแต่ไปกินข้าวต่อกับเพื่อน  

นี้จุดจุดจบทุกความรู้สึกของผู้หญิงคนหนึ่งที่ยอมตัดสินใจเดินออกจากผู้ชายที่รักมาก เราคิดแค่ว่า ระหว่างอยู่บนแท็กซี่ถ้าเราเป็นอะไรไป เค้าจะทำไง
เสี้ยวหน้าทีที่เค้าไม่เคยถามไม่เคยตาม ไม่เคยห่วงเราเลย ถ้ามีเหตุการณ์ไม่ดีกับเราร่ะ เค้าจะทำไง ..........
เราเสียใจมาก มากถึงมากที่สุด ณ จุดนี้ เค้าก็ขอโทษ ขอร้องให้เราให้โอกาส
แต่รู้ไหม ตลอดเวลาที่ผ่านมา เราให้โอกาสเค้ามาตลอด มองข้ามเรื่องเล็กๆน้อยๆมาตลอด
จนวันนี้ เราไม่รู้ว่า ถ้าให้โอกาสอีกครั้ง อะไรจะการันตีว่าเค้าจะดีขึ้น

เราผิดไหม เรางี่เง่าไหม เราตัดสินใจผิดไหมที่ยอมตัดสินใจเลิกและเดินออกมาเอง.........กับเรื่องบ้าๆแค่นี้