ผมไม่เคยมีประวัต เสียหาย ไม่เคยขโมยไม่เคยมีเรื่องชกต่อยเดือดร้อนไคร ทำงานเป้นแค่ช่างกรรมกรเพราะเลือกงานไม่ได้ไม่ไช่คนไทยจำความได้เรียนไทยแต่เป้นพม่าต้องทำบัตรพม่าที่แสนแพงและวุ่นวาย ที่เห้นจะต้องไปรายงานตัวทุก 90วัน ปรับนูนนี้แพงโคตรๆ ล่าสุดก้โดนจับว่าจะให้ตำรวจไปส่งชายแดนตายเอาดาบหน้าที่พม่า แต่แม่บอกกลัวเป็นเพราะไม่เคยไปพุดภาษาก้ไม่ได้ ดิ้นหล้นเป้นหนี้สินยัดเงินตำรวจ จนออกมา บัตรต่างด้าวก็อยากทำแต่ทำยากเพราะมันต้องรีออกเข้าประเทศใหม่ค่าใช้จ่ายสุงเหมือนเดิม ต้องใช้เงินก้อน ผมทำงานแค่อู้เล้กๆของลูกพี่ทำงานกินไปวันๆเงินน้อยเขาไม่ได้สะดวกมีเงินทำให้ผมอยู่แล้วมีแค่ผมคนเดียวในอู่ ผมอยากใช้ชีวิตอิสระ อยากทำตามฝันคนเราต้องมีฝันแต่ทุกวันนี้มันใร้อนาคต ผมเหมือนคนขี้แพ้ยอมอะไรง่ายๆไม่ดิ้นร้นผมยอมรับ ชีวิตผมมันทุเรสไปป่าวผมต้องแข็งแข่งแค่ในที่เห้นพ่อร้องไห้ทุกวัน แม่ทิ้งผมกับพ่อตอนผมป.4 ทำให้ต้องออกจากโรงเรียนเพราะสงสารพ่อไม่อยากเป้นภาระพ่อที่ทำงานเป้นกรรมกรขุดดินเผาอิฐอีกอย่างผมไม่ไช่คนไทยเรียนไปก้ไม่มีอนาคตพ่อคงส่งเรียนสูงไม่ได้ เรียนไปก้เท่านั่น จากนั่นผมเด้กไร้อนาคต ชีวิตที่ไม่อบอุ่นการขาดแม่ไม่มีคำว่าครอบครัว ทำไมผมต้องเกิดมาแบบนี้แบบคนที่ไม่ได้อยู่ในสัญชาติที่ผมอยู่ ไม่มีสิทเรียนทั้งที่ชอบเรียน จนพ่อเสีย  ผม ทำงานมาเรื่อยๆยิ่งโตก้ยิ่งรู้ว่าอนาคตว่าจะสร้างตัวเองให้สบาย นั่นไม่มี ต้างด้าวในไทยก็ไม่ต่างจากทาสไม่มีวันได้ลืมตาอาปาก แล้วท้าตายแบบไม่เจ้บได้ อยากหลับไม่ต้องตื่นผมยอมแพ้ชีวิต คิดลึกๆอยากกลับพม่าอยากกลับไปตายดาบหน้าที่พม่าแม่ก้บอกว่าไปก้ไม่มีบ้านอดตายเปล่าๆงานจ้างถุก ค่าครองชีพแย่เขาถึงหนี้มาทำงานไทย  ผมได้แต่เพ้อไปวันๆทำไมไม่เอาชีวิตไอพวกที่ฆ่าคนปล้นจี้มาแลกกับผมผมสัญญาว่าจะใช้ชีวิตที่ดีเรียบง่ายไม่ต้องอดสู่ใจแบบนี้ที่ไม่ได้เป็นไทย ท้ากลับพม่าแม่ก็บอกทิ้งน้องทิ้งพี่หรอแล้วพี่สาวก้มีลูกที่ไม่รุ้ประสาอะไรพี่เขยก้ยังไม่ได้สัญชาติไทย (แต่เป้นคนพื้นที่สุง ที่อนุญาติอยู่ในไทย ที่ต้องรอโอนเมื่อมีเงิน) น้องสาวผมก็อยากเรียนต้องออกมาทำงานเพราะมีแม่อีกคนที่ จะ60แล้วทำงานไม่ไหว แค่อยากระบายในนี้อ่อนแอ่จังเรา