คือเรื่องมันเกิดจากเมื่อวานเราออกไปซื้อของข้างนอกกับย่าจังหวะขับรถกลับบ้านบ้านเราเป็นซอยแล้ววันนั้นในซอยไม่ค่อยมีรถเราเลยขับชิดซ้ายแต่ความเร็วปกติจู่ๆมีเด็กเปิดประตูรถยนต์ออกมาเราและน่าตกใจเราเลยอุทานว่าวรนุช(รู้ใช่มั้ยมันคือคำว่าอะไร)คือตอนนั้นถ้าเราหักหลบไม่ทันมันก็อาจจะชนได้.. เรื่องมันก็เกิดจากตรงนี้แหละแล้วพ่อของเด็กที่อยู่ในรถตะโกนออกมาว่าเห้ย!!พูดอย่างนี้ได้ยังไงพอเราจอดรถถึงบ้านเราก็งงว่าเราพูดอะไรเราแค่อุทาน คือทุกคนเข้าใจคำว่าอุทานใช่ไหมมันเป็นคำที่เราไม่ได้ตั้งใจจะพูดแต่เขาก็ไม่เข้าใจเขาเดินลงมาหาเรากับย่าถึงบ้านและถามว่าพูดแบบนี้ทำไมทั้งๆที่ในใจเราคิดว่าเขาจะเดินมาขอโทษแต่กลับเดินมาหาเรื่องย่าเราเลยบอกว่าไม่ได้ตั้งใจจะว่าจะพูดแต่มันคือคำอุทานเหมือนเราตกใจเลยเผลอพูดออกมาแต่ตอนนั้นถ้าไม่หักหลบก็อาจจะชนได้แต่เหมือนเขาก็จะเถียงแต่คำเดิมๆจนตอนสุดท้ายเขาบอกว่าพอพอได้แล้วแล้วเขาก็เดินเข้าบ้านไปเลย และนี่แค่เรื่องเมื่อวานเรื่องของวันนี้คือย่าเราเคยคุยกับป้าคนนั้นที่อยู่บ้านเดียวกับลูกชายเขาแต่เหมือนลูกชายเขาจะเล่าให้เขาฟังแล้ววันนี้ย่าเขาเดินกลับจากตลาดเขาสะบัดหน้าหนีหน้าเราแล้วพูดคำว่าวรนุชใส่ย่าเราคือส่วนตัวเราคิดว่ามันไม่ใช่ถ้าไม่พอใจก็มาว่าเราไม่ใช่มาว่าย่าเราจิตมากอ่ะอยู่กับคนข้างบ้านแบบนี้ ในความคิดของเราเขาอาจจะคิดว่าเราด่าหลานเขาที่เปิดประตูออกจากรถว่าเห*้ยแต่ในความเป็นจริงเราไม่ได้ตั้งใจเราแค่ตกใจแต่ก็นั่นแหละทำอะไรไม่ได้ไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ