สวัสดีครับ นี่เป็นกระทู้แรกของผมเลย ที่ผมตัดสินใจมาทำกระทู้นี้ เพราะผมอยากจะมาแชร์ประสบการณ์ใหม่ๆ (หรืออาจไม่ใหม่) ที่หลายๆท่านอาจจะยังไม่เคยได้สัมผัส ในยุคที่การสื่อสารไร้พรมแดน เทคโนโลยีกลายมาเป็น ส่วนหนึ่งของชีวิต (หรือส่วนใหญ่สำหรับใครหลายๆคน) ที่ขาดไม่ได้ไปเสียแล้ว

สมัยนี้มีสื่อโซเชียลมากมาย แอพพลิเคชั่นหลากหลายรูปแบบได้ถือกำเนิดขึ้น เพื่อตอบโจทย์ความต้องการของทุกท่าน เราสามารถรู้จักผู้คนได้มากมาย ผ่านเฟสบุ๊ค ไอจี ทวิตเตอร์ ไลน์ วีแชท ฯลฯ และแอพพลิเคชั่นรูปแบบหนึ่ง ที่ผมจะมาแชร์ในวันนี้ คือ แอพพลิเคชั่นหาคู่ครับ

ก่อนอื่น ผมขออนุญาตเล่าถึงสิ่งที่ผมเป็นก่อนนะครับ ตอนนี้ผมกำลังเรียนคณะแพทยศาสตร์ ชั้นปีที่ 5 ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง การเรียนแพทย์ก็ตามที่ทุกท่านทราบเลยครับ คือเรียนค่อนข้างหนัก ไม่ค่อยมีเวลา หรือโอกาสที่จะไปพบใครที่ไหนก็มีไม่มากนัก ยิ่งขึ้นชั้นคลินิก ก็ได้อยู่แต่ในโรงพยาบาล... แล้วจากชีวิตการเรียน และอื่นๆ ก็ทำให้ผมเป็นโรคๆหนึ่งครับ คือ โรคซึมเศร้า โชคดีที่ผมได้เป็นนักศึกษาแพทย์ จึงได้รับความช่วยเหลือจากอาจารย์หมอจิตเวชหลายๆท่าน ได้รับการรักษา เข้าปรึกษา และทานยาเป็นประจำ โดยเริ่มมีอาการ มาตั้งแต่ช่วงเรียนอยู่ชั้นปีที่ 3 (ขอยังไม่ลงรายละเอียดมากนักนะครับ)

ส่วนเรื่องชีวิตความรักของนักศึกษาแพทย์คนนี้ ยังไม่เคยไปถึงคำว่าแฟนมาก่อนเลยครับ ด้วยเหตุที่ว่า ตั้งแต่ประถมจนถึงมัธยม ผมเรียนอยู่โรงเรียนชายล้วน ไม่มีโอกาสที่จะได้เจอผู้หญิงมาก่อน มีออกไปเรียนพิเศษบ้าง แต่ก็เรียนอย่างเดียว ไม่ได้มีโอกาสเจอใครเพิ่มเติมมากนัก พอมาใช้ชีวิตมหาวิทยาลัย จึงได้เริ่มรู้จัก "ผู้หญิง" ขึ้นมาบ้าง นับว่าเป็นช่วงที่เพิ่งได้รู้จักชีวิตขึ้นมาจริงๆ

แต่ก็ไม่ใช่ว่าการไม่เคยมีแฟนมาก่อน จะแปลว่า ไม่เคยได้คุยกับผู้หญิงคนไหนเลย หลังจากเข้ามหาวิทยาลัย ก็ได้เรียนรู้ว่าผู้หญิงเป็นอย่างไร ได้เริ่มมีความรู้สึกสนใจ มีความรู้สึกชอบ และได้เริ่มจีบผู้หญิง ซึ่งจากปี 1 ถึงปี 4 ก็ได้ลองคุยและศึกษานิสัยกับผู้หญิงมาเรื่อยๆ ผ่านไป 6 คน ซึ่งทั้งหมดเป็นเพื่อนภายในคณะแพทย์ด้วยกัน แต่ทุกคนก็เป็นได้แค่คนคุย และจบด้วยการเป็นเพื่อนกันแทบทุกครั้ง (มีบางครั้งที่จบแบบไม่ดีบ้าง)

แล้วด้วยความที่ผมเป็นคนที่มีเพื่อนค่อนข้างน้อย จากสาเหตุที่ผมป่วย ร่วมกับ อุปนิสัยที่เป็นคนเงียบๆ ไม่พูดมาก และไม่ค่อยชอบเข้าสังคม จึงไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับเพื่อนๆมากนัก ก็เลยเป็นสาเหตุให้มีความรู้สึกเหงาๆขึ้นมาบ้าง และยังอยากจะมีใครสักคนหนึ่ง ที่เราให้ความสำคัญมากๆ เป็นพลัง และกำลังใจ ให้แก่กันและกัน เมื่อเวลาผ่านไป ขึ้นสู่การเป็นนักศึกษาแพทย์ชั้นปีที่ 5 (หลังจากที่ได้แอดมิทไปนอนและปรับยาอยู่ในโรงพยาบาล จากโรคเครียด และโรคซึมเศร้ามาได้ 2 ครั้ง และผ่านชีวิตที่มีความคิดอยากฆ่าตัวตายด้วยการกระโดดตึก) ก็เกิดความคิด อยากจะมีอะไรสักอย่างที่จะเปลี่ยนชีวิตตัวเองให้มีความสุข มีความหมาย มีพลังขึ้นมาบ้าง ณ ขณะนั้น จังหวะที่เลื่อนๆเฟสบุ๊ค ก็ได้เห็นแอพพลิเคชั่นแอพหนึ่ง

ใช่ครับ...มัน คือ Omi...แอพหาคู่ที่โฆษณาอยู่ในเฟสบุ๊ค จึงเกิดความคิดอยากลองใช้แอพประเภทนี้ขึ้นมา ไหนๆก็ไม่มีเวลาออกไปเจอใคร ถึงได้เจอแล้วชอบขึ้นมาก็ไม่รู้จะเข้าหาด้วยวิธีไหน เพื่อนในคณะก็ไม่สมควรที่จะเข้าหาแล้ว ก็ลองใช้เครื่องมือที่มีคนที่มีจุดประสงค์เดียวกันใช้ร่วมกันไปเลย ช่วงนั้นก็คิดเล่นๆขำๆ เล่นไปก็ไม่ได้เสียหายอะไร ดีไม่ดีอาจจะได้เจอคนที่ใช่ขึ้นมา ก็ถือว่าโชคดี หรืออาจจะได้เพื่อนใหม่มาก็ยังดี

ผมก็จัดการโหลด Omi รวมถึง Tinder ด้วย (หลังจากไปดูคลิปยูทูปแนะนำแอพหาคู่ที่เป็นที่นิยมอื่นๆมาแล้ว) จากนั้นก็ลองสมัคร Account แนะนำตัวเองคร่าวๆ ว่าเป็นใคร เรียนอยู่ที่ไหน กำหนดช่วงอายุของคนที่อยากพบเจอ กำหนดเพศที่ตัวเองสนใจ กำหนดขอบเขตของคนที่จะคุยด้วยว่าต้องภายในระยะทางแค่ไหน เผื่อจะได้สานสัมพันธ์จะได้เดินทางเจอกันได้ มีให้ใส่ความชอบ เผื่อเจอคนที่ชอบอะไรเหมือนๆกัน เลือกรูปที่คิดว่าตัวเองพอดูดี (ซึ่งมีไม่ค่อยเยอะเลย เพราะไม่ค่อยได้ถ่ายรูป ^.^) 3-4 รูป เพียงเท่านี้ ก็สามารถเริ่มหาคู่ได้ วิธีการเล่นก็ไม่ยากเลยครับ จะมีรูปของผู้หญิงขึ้นมาทีละรูป เราก็แค่มีหน้าที่เพียงเลือกปัดรูปไปทางซ้าย ซึ่งแปลว่า เรายังไม่ถูกใจในคนๆนี้ หรือปัดขวา แปลว่า เราถูกใจคนๆนี้ ซึ่งนอกจากหน้าตาที่เราได้เห็นแล้ว ก็ยังสามารถดูข้อมูลบางอย่างที่คนๆนั้นแชร์ และอยากให้เรารู้ได้เช่นกัน เมื่อปัดเสร็จหนึ่งรูป รูปอื่นๆก็จะตามมา ให้เราดูเรื่อยๆไม่หมด และการที่เราจะได้คุยกับใครสักคน จะต้องมีเงื่อนไขว่า ต้อง Match กัน หรือแปลว่า เราปัดถูกใจเขา และเขาก็ถูกใจเราเช่นกัน ซึ่งแอพพลิเคชั่นหาคู่ ก็จะมีการเล่นประมาณนี้แทบทั้งหมด

เมื่อปัดซ้ายปัดขวาไปได้สักพัก พร้อมๆกับความใจร้อนอยากรู้ว่ามีใครมาถูกใจเราบ้าง ผมจึงจ่ายตัง upgrade tinder เป็น tinder gold ด้วยราคาประมาณ 500 กว่าบาท ซึ่งจะเสริมฟังก์ชัน ให้ผมสามารถเห็นคนที่มาถูกใจรูปผมได้ สามารถเห็นรูปและเลือกได้ว่าจะปัดซ้ายหรือปัดขวาคนๆนั้น รวมทั้งยังสามารถ boost ให้รูปของเราปรากฎให้คนอื่นในพื้นที่ใกล้ๆเห็นถี่ขึ้นมากเป็นเวลาสั้นๆ(เล่นแบบไม่เสียเงินก็สามารถ Match ได้เหมือนกัน) หลังจากนั้นผมก็เริ่มมี match ได้เจอ ได้คุยกับหลายๆคน รวมๆแล้วประมาณ 20 คนใน 1 เดือนหลังจากเริ่มเล่นทั้งสองแอพ บ้างก็คุยกันได้แปบเดียว คุยได้คำสองคำ ก็ไม่ได้คุยกันต่อ เค้าหายไปบ้าง เราหายไปบ้าง มีถึงขั้นกำลังนัดเจอแล้ว แลกไอจีกันแล้ว สุดท้าย ตื่นขึ้นมาก็โดนลบออก และบล็อกไอจีไปเฉยๆ ด้วยเหตุผลใดก็ไม่ทราบเหมือนกัน (คาดว่าไปเจอคนอื่นที่ถูกใจกว่า)

เสริมในส่วน Omi ก็มีส่วนที่ซัพพอร์ตฝั่งผู้หญิงที่หากเจอ match แล้วก็จะมีชุดคำถามเป็น choice ให้ผู้ชายลองตอบ ประมาณ 3 ข้อครับ แล้วทางฝั่งผู้หญิงก็จะเป็นฝ่ายตัดสินใจว่าจะเริ่มต้นคุยหรือไม่


เวลาผ่านไปประมาณ 1 เดือน ผมก็เล่นแอพไปเรื่อยๆ ว่างๆก็เปิดขึ้นมาปัดๆดูรูปวนๆไป ความรู้สึกที่คาดหวังจะเจอใครสักคนก็เริ่มลดลง จนวันหนึ่ง ผมก็ได้ match เจอผู้หญิงคนหนึ่งใน Omi ครับ ผมก็ทำเป็นปกติ ตอบชุดคำถามที่เธอส่งมา แล้วรอให้เธอตัดสินใจว่า เธอจะโอเคกับการตอบคำถามของผมไหม ไม่รู้ว่าเป็นความบังเอิญแบบไหน ที่เธอคนนี้เรียนอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัยเดียวกับผม ต่างคณะกัน แต่ก็ยังอยู่ในสายงานด้านสุขภาพเหมือนกัน อายุก็เท่ากัน คือ 23 ปี ซึ่งแปลว่า เธอคนนี้จบการศึกษา 4 ปี และอาจจะเริ่มทำงานแล้ว

ในที่สุด เธอคนนี้ก็ยอมรับการตอบคำถามผม และเปิดบทสนทนากับผม เรื่องราวหลังจากนี้ คือสิ่งที่ผมไม่สามารถจินตนาการได้ว่าจะได้รับจากการใช้แอพหาคู่นี้เลย เราสองคนเริ่มคุยกันครับ ผมเริ่มด้วยการบอกสถานภาพผม โรคซึมเศร้าที่ผมเป็น การเรียนของผมที่กำลังจะช้ากว่าเพื่อนประมาณ 1 ปี จากการที่ต้อง Drop เพื่อพักรักษาตัวจากโรคนี้ รวมถึงจุดประสงค์ที่ผมเข้ามาเล่นแอพนี้ คือ การขอคุยแบบคนคุยกัน ศึกษากัน เพื่อหาคู่ ซึ่งทั้งหมดนี้ คือสิ่งที่เธอประทับใจ ที่ผมกล้าพูดกับเธอตรงๆ ทั้งเรื่องการเปิดเผยโรคที่ผมเป็น และจุดประสงค์ของการคุยกันครั้งนี้ มันคือความชัดเจน และ ความจริงใจ การบอกข้อจำกัดของตัวเองให้อีกฝ่ายได้รู้ ทำให้เธอเองก็กล้าคุย และลดความกลัวที่จะคุยกับคนแปลกหน้าคนนี้ลง (อีกเหตุผลคือ เธอจำชื่อผมผิด และเรียกผิด ทำให้เธอรู้สึกอาย และจำผมได้ขึ้นใจ ^0^ )

เพียงไม่นานครับ เธอก็ขอไลน์ผม หลังจากที่ผมได้บอกเธอเรื่องเป็นโรคซึมเศร้า ด้วยเหตุผลที่ว่า เธออยากคุยกับผมเรื่องนี้ สุดท้ายผมก็ได้ออกมาคุยกับเธอในไลน์ ครั้งแรกคือการคอลหากันเลย และผมก็รู้ว่า เธอเองก็สนใจและมีประสบการณ์เกี่ยวกับโรคนี้จากการฝึกงานพอสมควร จึงได้แลกเปลี่ยนความรู้ ได้เล่าสาเหตุที่ผมเริ่มป่วย ยอมรับเลยว่าครั้งแรกที่ได้คุยกันแบบคอลไลน์กันเลย รู้ว่ามันค่อนข้างเร็วไปมาก แถมยังเพิ่งได้รู้จักกันเพียง 3-4 วันเอง ก็รู้สึกกังวล กลัวโดนหลอก5555 และอึดอัดไปบ้าง แต่อาจเป็นเพราะผมและเธอคุยในภาษาเดียวกัน สไตล์เดียวกัน คุยกันรู้เรื่อง ทำให้ผมลดความกังวลลงได้บ้าง การคุยศึกษาซึ่งกันและกันเป็นไปได้อย่างราบรื่นเกินคาด ได้รู้ว่าบ้านของเธอและผมไม่ไกลกันเลย แถมได้รู้อีกว่า เธอเพิ่งโหลด Omi มาเล่นได้เพียง 2 วันเท่านั้น !!! ก่อนเจอผม จากการที่เพื่อนของเธอแนะนำ ร่วมๆกับน้องสาวของเธอสอนให้เธอเล่น

ความสัมพันธ์ของผมและเธอ พัฒนาไปเรื่อยๆ เราคุยกันทุกวัน ต่างคนต่างเรียนรู้ซึ่งกันและกัน ได้เริ่มคอลไลน์กันอีกครั้ง จนเวลาผ่านไปไม่นาน (มันเร็วจริงๆนะ) เนื่องจากผมใกล้เปิดเรียนต้นเดือนมิ.ย.62 (ผมกับเธอเจอกันวันแรกวันที่ 25เม.ย.62) ผมก็มีความคิดอยากจะเจอเธอสักครั้ง ก่อนเปิดเรียน จึงขอนัดเจอเธอ และได้เป็นวันที่ 9 พ.ค. 62 เพียงแค่ 2 สัปดาห์!!!!! หลังจากคุยกันครั้งแรก (เธอมาบอกทีหลังว่า อยากจะลองรีบเจอ ถ้ามันไม่ใช่จะได้ไม่ต้องสานสัมพันธ์ต่อ ไม่ต้องเสียเวลา) จากคนที่ไม่เคยอยู่ในสารบบ ไม่น่าจะมีโอกาสมาพบเจอกันได้ด้วยซ้ำ กำลังจะได้มาเจอกันครั้งแรกในฐานะคนคุยกัน น่าตื่นเต้นไหมล่ะครับ

.....