หนูกังวลใจเรื่องนี้ค่ะ มันเป็นอุปสรรคชีวิตหนูในบางทีค่ะ ย้อนไปตั้งแต่เด็กๆหนูมีพ่อแม่ที่เลี้ยงมาแบบสุขสบายพ่อแม่ทำแทนให้เกือบทุกอย่างตั้งแต่เด็กๆ ยิ่งหนูโตมาในโรงเรียนเอกชนที่นึง ชีวิตในโรงเรียนไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่สำหรับหนู หนูเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยจะพูดเลยดูเหมือนพวกอ่อนแอจนทำให้หนูถูกครูพูดดูถูกใส่บ่อยๆ เป็นอย่างงี้ตั้งแต่ป.3-ป.6
มันฝังใจจนทำให้หนูกลายเป็นคนเงียบกว่าเดิม ไม่กล้าพูดกับผู้ใหญ่ ไม่ค่อยพูดคุย หนูย้ายโรงเรียนตอนม.1 เป็นโรงเรียนรัฐบาล เรียกว่าเปิดโลกเลยก็ว่าได้ เพราะได้รู้สิ่งใหม่ๆจากสังคมภายนอก เช่น การที่เด็กกลับบ้านเองได้หรือเลือกข้าวกลางวันที่อยากกินได้ตามใจชอบ โดยที่ไม่ต้องรอเข้าแถวให้แม่บ้านตักข้าวให้กินแบบที่รร.จัดให้ แต่คือการสั่งข้าวเองเป็นสิ่งที่หนูไม่เคยทำ ไม่รู้ต้องพูดยังไงที่จะสั่ง ต้องให้เพื่อนคอยบอกคอยให้คำแนะนำ จนเพื่อนคนคิดว่าเป็นคุณหนูตกกระป๋อง หนูก็เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างที่เพื่อนเค้าทำ เห็นเพื่อนเค้ากลับบ้านเองได้ ซื้อของอะไรเองได้ทำไรทุกอย่างเป็นได้ แต่ที่ตัวหนูไม่เคยทำ ตัวหนูก็คิด ถ้าเกิดเราซื้อของเอง ต้องพูดว่ายังไงหรอ ต้องทำยังไงให้ได้มันมาอย่างอย่างงี้ เหมือนหนูต้องรู้ขั้นตอนทุกอย่างที่จะซื้อ ทั้งที่คนอื่นอาจจะคิดว่า เรื่องแค่นี้ทำไมต้องทำให้มันยุ่งยาก แต่สำหรับหนูมันเป็นสิ่งที่ยากมาก แล้วยิ่งโต มันก็จะมีรายงานหน้าชั้นเรียนบ่อยๆ ยิ่งโตก็ยิ่งเยอะ มันเป็นสิ่งที่ยากมากที่จะพูดออกไปทั้งๆที่เตรียมตัวมาดีแล้ว หนูพูดไม่ค่อยรู้เรื่อง พูดเบาและติดอ่างนิดหน่อย เหมือนไม่มั่นใจ เคยปรึกษาพ่อแม่และครูแล้ว แต่ไม่ได้ผลอะไรเลย อยากได้คำแนะนำจากพี่ๆค่ะ ทำยังไงดีให้อาการเหล่านี้หาย หนูเองก็ใกล้จะม.ปลายแล้วอีกปีเดียวเอง ยังทำอะไรไม่เป็นกังวลค่ะ (ตั้งกระทู้เป็นครั้งแรก อาจจะไม่เข่าใจก็ขอโทษด้วยนะคะ^^;)
โตแล้วแต่ทำอะไรไม่เป็น
มันฝังใจจนทำให้หนูกลายเป็นคนเงียบกว่าเดิม ไม่กล้าพูดกับผู้ใหญ่ ไม่ค่อยพูดคุย หนูย้ายโรงเรียนตอนม.1 เป็นโรงเรียนรัฐบาล เรียกว่าเปิดโลกเลยก็ว่าได้ เพราะได้รู้สิ่งใหม่ๆจากสังคมภายนอก เช่น การที่เด็กกลับบ้านเองได้หรือเลือกข้าวกลางวันที่อยากกินได้ตามใจชอบ โดยที่ไม่ต้องรอเข้าแถวให้แม่บ้านตักข้าวให้กินแบบที่รร.จัดให้ แต่คือการสั่งข้าวเองเป็นสิ่งที่หนูไม่เคยทำ ไม่รู้ต้องพูดยังไงที่จะสั่ง ต้องให้เพื่อนคอยบอกคอยให้คำแนะนำ จนเพื่อนคนคิดว่าเป็นคุณหนูตกกระป๋อง หนูก็เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างที่เพื่อนเค้าทำ เห็นเพื่อนเค้ากลับบ้านเองได้ ซื้อของอะไรเองได้ทำไรทุกอย่างเป็นได้ แต่ที่ตัวหนูไม่เคยทำ ตัวหนูก็คิด ถ้าเกิดเราซื้อของเอง ต้องพูดว่ายังไงหรอ ต้องทำยังไงให้ได้มันมาอย่างอย่างงี้ เหมือนหนูต้องรู้ขั้นตอนทุกอย่างที่จะซื้อ ทั้งที่คนอื่นอาจจะคิดว่า เรื่องแค่นี้ทำไมต้องทำให้มันยุ่งยาก แต่สำหรับหนูมันเป็นสิ่งที่ยากมาก แล้วยิ่งโต มันก็จะมีรายงานหน้าชั้นเรียนบ่อยๆ ยิ่งโตก็ยิ่งเยอะ มันเป็นสิ่งที่ยากมากที่จะพูดออกไปทั้งๆที่เตรียมตัวมาดีแล้ว หนูพูดไม่ค่อยรู้เรื่อง พูดเบาและติดอ่างนิดหน่อย เหมือนไม่มั่นใจ เคยปรึกษาพ่อแม่และครูแล้ว แต่ไม่ได้ผลอะไรเลย อยากได้คำแนะนำจากพี่ๆค่ะ ทำยังไงดีให้อาการเหล่านี้หาย หนูเองก็ใกล้จะม.ปลายแล้วอีกปีเดียวเอง ยังทำอะไรไม่เป็นกังวลค่ะ (ตั้งกระทู้เป็นครั้งแรก อาจจะไม่เข่าใจก็ขอโทษด้วยนะคะ^^;)