ตอนนี้เราเรียนอยู่ม.5 เทอม 1 ซึ่งเป็นหลักสูตรใหม่ของปี2560 ก็อย่างที่ตั้งกระทู้บอกไว้คือ ได้เรียนในสายที่ตัวเองไม่อยากเรียน เพราะว่าตอนนี้เราเรียนแผนวิทย์คณิต แต่ใจจริงเราอยากเรียนแผนศิลป์ภาษามากกว่า
        แต่เรื่องมันมีอยู่ว่าตอนเรากำลังขึ้นม.4 ก็คือตอนม.3นั้นแหละช่วงนั้นมันเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของเรา ซึ่งเกรดตลอดห้าเทอมที่ผ่านมาเราก็ออกมาไม่ดีเท่าไหร่ แล้วตอนนั้นก็ได้รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองชอบ สิ่งที่ตัวรักก็คิอในเรื่องภาษาก็เลยไปพ่อกับแม่ว่าเราจะเรียนสายศิลป์ภาษา ทุกคนก็ต่างบอกว่าอยากเรียนอะไรก็เรียน พอถึงวันสมัครสอบจริงก็กลายเป็นวาสมัครสอบแค่รร.ที่กำลังเรียน กับรร.ใกล้บ้านแค่สองที่ ซึ่งทั้งสองรร.เนี้ยเปิดรับเฉพาะสายวิทย์คณิตเราก็เลยต้องทำใจยอมสมัครสอบ
        สุดท้ายก็เลยได้เรียนต่อรร.เดิมเป็นสายวิทย์คณิต ตอนที่รู้ว่าได้เรียนต่อที่เดิมและไม่สามารถย้ายสายได้เพราะรร.ที่เรามันเป็นรร.เล็กก็เลยเปิดห้องเรียนม.ปลายแค่ห้องเดียว ตอนม.4ก็แอบกังวาลเรื่องเกรดเรื่องความรู้ความสามารถว่าจะรับมันได้หรือป่าวเพราะเป็นรุ่นหลักใหม่ด้วย เราเคยบอกแม่เรื่องนี้แต่ได้คำตอบว่าเชื่อว่าเราทำได้ แต่พอถึงเวลาจริงยิ่งนับวันเข้าเราเริ่มไม่มีความสุขกับการเรียน สอบวิทย์คณิตก็ตกทุกวิชา ยกเว้นไทยกับสังคม พอเกรดออกมาได้น้อยลงเลื่อยๆ มันยิ่งทำให้ท้อกับการเรียน
        พอพ่อกับแม่เรารู้เรื่องเกรดเรื่องคะแนน ก็เริ่มมาพูดกดดันว่าก็ช่วยไม่ได้ไม่ยอมหนังสือทั้งๆที่เราก็พายายามเท่าที่เราทำได้ แล้วพอลุงกับป้าแท้ๆรู้เข้าเหมือนมากดดันเราเพิ่มอีกคน จนตอนนั้นเราเริ่มไม่ไหวจริงๆ เลยพูดไปว่า หนูไม่อยากเรียน หนูอยากลาออก หนูอยากไปต่างจังหวัด หนูอยากไปดูแลตาเลี้ยงความยที่ต่างหวัด แต่สิ่งที่ได้รับมาคือ เรียนๆไปเหอะ เนี่ยดูสิเด็กบางคนยังไม่ได้เรียนเหมือนเราเลย ซึ่งเราเข้าใจมาก
        แต่สิ่งที่เราพูดไปเราแค่อยากให้พวกเขามาถามเหตุผลมากกว่าการที่มาบอกว่าเรียนๆไปเหอะเดียวก็ผ่านไป ไม่ใช่เพราะว่าขี้เกียจเรียนหรือไม่อยากเรียนเลย แล้วด้วยความที่เราเป็นคนที่ไม่กล้าบอกในสิ่งที่เราคิดในตอนนี้ด้วย ก็เลยไม่รุ้ว่าทำอย่างไงดี