คือมันมีอยู่ว่าเราคบกับผช.คนนึง ก็ก่อนคบก็คือคุยกันสักพัก ไปมาหากัน ไปเที่ยวไปไหนมาไหนด้วยกัน บอกให้เขามารับมาส่งก็มา เขาพาเราไปไหว้แม่เขาตั้งแต่เราทั้ง2ยังเป็นคนคุยกัน จนสุดท้ายมาคบกัน ในระยะเวลาที่เราทั้ง2คบกัน มันมีความสุขมากๆ ต่างคนต่างความรู้สึกดีๆต่อกัน รักกันและรักมากขึ้นทุกวัน จนมาถึงวันนึง วันนั้นเขาว่างเรา2คนเลยนัดกันไปเที่ยวไปทำบุญด้วยกัน ไปทำบุญ ไปหาไรกิน ไปบ้านเขา ไปไหว้แม่ไหว้ยายเขา เขาก็อยากไปไหว้พ่อแม่ฝ่ายเราบ้าง เราเลยตัดสินใจที่จะพาเขาไปไหว้พ่อแม่เรา เพราะในระหว่างที่เราทั้ง2คบกันพ่อแม่เรารู้ว่าเรามีแฟนแล้ว แล้วพ่อแม่เราบ่นว่าอยากเห็นให้มันเจออยากมาคุยกัน ตอนแรกเราก็ลังเล กลัว กลัวว่าที่บ้านไม่โอเคกับเขา สดท้ายเลยตัดสินใจ ว่าเป็นอย่างไงก็ลองดู เพราะไม่เคยพาแฟนคนไหนมาไหว้พ่อแม่เรา พอเราพาไปทุกอย่างที่คิดไว้มันก็ไม่ดีไปส่ะทุกอย่าง แต่ไม่แย่ พ่อเราก็ดูโอเคกับเขา แถมยังบอกว่าถ้าอยากมาหากันก้มาหาที่บ้านเลย อยากไปเที่ยวไหนบอกเดียวพ่อราจะไปส่ง พ่อเราไม่อยากให้เรานั่งซ้อนมอไซ มันอันตราย แต่แม่นิสิ แค่ตอนนั่งคุยกัก็ดูคำพุดคำจาก้เหมือนไม่อยากคุยกับเขา แถมตอนนั่งคุยกันเขาบอกว่าลองเป็นเพื่อนกันดูก่อนไหม อย่าพึ่งรีบคบกัน พอจยจากการนั่งคุยตรงนั้น เราก็พาเขาไปตัดผม เขาก้ร้องให้ ระบายว่าเขารู้สึกได้เลยว่าแม่เราไม่อยากให้เรา2คนคบกัน เราก็พยายามปลอบ แต่ตอนนั้นเขาบอกว่าเขาจะทำให้แม่เราไว้ใจเขา เราก็ให้กำลังใจเขา เพราะเราไม่อยากเสียเขา เพราะตอนนั้นเรายอมรับว่าเรารักเขามาก และเขาก็รักเรามากเหมือนกัน ถึงไม่ยอมทิ้งกันไปในเรื่องนี้ หลังจากนั้นเขาก้ไปส่งเราที่บ้าน แล้วพาเราเขาบ้านไป แม่ก็เดินมาบอกว่าให้ไปเลิกกับคนนั้นส่ะ ตอนนั้นเราโกดแม่มากๆ ร้องให้เสียใจมากๆ แล้วเราก็ขับรถออกมาจากบ้าน แล้วตามเขาให้ออกมาหาด่วนๆ เขา็ออกมาหา สุดท้ายเราก็บอกเขาไปว่าแม่บอกว่าอยากให้เราเลิกกับเขาตอนนั้นก้ต่างคนต่างร้องให้เสียใจ ไม่อยากเลิกกัน แต่สุดท้ายต่างคนต่างยอมจบกัน ทั้งๆที่ตอนนั้นอีก3วันก้จะคบ1เดือน 
              แล้วหลังจากนั้นเราก้คุยกันอยู่คุยๆเลกๆคุยไปวนแบบนี้ไปเรื่อยๆ แต่เราทั้ง2ต่างพยายามกลับมาคบกัน แต่สุดท้ายก้ไม่รอด เพราะความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิม หลังจากนั้นเราก็เป้นแบบเดิมคือคุยๆเลิกๆคุย จนวันนึงเรานัดเจอกันเราคุยกันทั้งๆที่ต่างคนต่างมีคนคุยแล้ว แต่ต่างคนต่างคิดถึงกันและอยากกลับไป ต่างคนต่างหวงกัน แต่ก็สุดท้ายเราตัดสินใจเลิกตุยเพราะไม่อยากอยู่ในคนไร้สถานะแบบนี้ แฟนก้ไม่ใช่ เพื่อนก็ไม่ใช่ คนคุยก็ไม่เชิง แล้วมีวันนึงเราไปตลาดกับเพื่อนเราเจอกัน แต่ตอนนี้เรามีแฟนใหม่แล้ว เราเห็นเขา เขาเห็นเรา แล้วเราก็ไปคุยกะเพื่อนสนิทจนสุดท้ายเรากับเขาก้กลับมาคุยกัน เขาขอโอกาสเรา ขอโอกาสที่กลับไป เราถามว่ามาขอเวลาตอนนี้มันเป้นไปไม่ได้หรอก เพราะเรามีแฟนใหม่แล้ว คือะ้งนานเรารอเขา รอเขามาตลอด ต่อให้คบใครคนใหม่เราก้ไม่ลืมเขา เราเคยเลิกคุยกับคนคุยเราแล้วกลับไปคบกับเขา แต่ก้พังไม่เป็นท่า แต่เราตัดสินใจว่าไม่กลับไป เราเลือกคนใหม่ แต่ถ้าเขารอโอกาสเร็วกว่านี้เรากลับไปแน่นอน แต่พอหลังจากนั้นไม่กี่วันเขาก็มีแฟนใหม่ เราไม่เศร้าหรือเสียใจน่ะ แค่อึ่งไปแปปๆ แต่กลับดีใจที่เขาเริ่มต้นใหม่ได้สักที 
               สุดท้ายเราอยากรู้ว่าที่เราตอนนี้มันถูกแล้วใช่ไหม? แล้วเรื่องนี้ทำให้เรารักตัวเองมากขึ้น ทำให้เราแข็งแกร่งมากขึ้น แต่ขอเสียคือเย็นชากับความรักไปบ้าง ไม่กล้าพาใครไปเจอพ่อแม่ ไม่ใช่ไม่กล้า แค่กลัวซ้ำรอยเดิมอีก ขอบคุณนะคะสำหรับคนที่อ่านจนจบคะ