เริ่มต้นเราเคยมีแฟนตอนเรียนเป็นรักใสๆค่ะ ไม่มีอะไรมาก ก็ถือว่าไม่เคยคบใครจริงๆจังๆสักที  แล้วตั้งแต่เรียนจบก็ไม่เคยเรียกใครว่าเเฟนเลย มีแต่คนคุย แปปๆก็ไป ผ่านไป3ปี
  เราเพิ่งตกลงคบกับผชคนนึงแบบจริงๆจังๆเมื่อสองเดือนที่แล้ว ดูเหมือนไม่นานนะคะ น่าจะช่วงโปรอยู่ แต่เราเริ่มคิดแล้วว่า 'ตรูไม่น่าเลยย!! โสดก็ดีอยู่แล้ว' พอมีแฟนกลายเป็นว่าเราทั้งคาดหวัง ทั้งกลัว (กลัวเรื่องเขาติดเพื่อน,กลัวเรื่องผญ กลัวไปหมด) คิดกันคนละแบบก็เถียงกัน งอลกัน อะไรก็ต้องใช้ความพยายามกันหมด พยายามที่จะเข้าใจกัน (ทั้งๆที่ตรูก็ไม่เข้าใจอยู่ดีอ่ะ) คือเขาก็ดีกับเรานะคะ แต่มันต้องปรับเข้าหากันมากๆเลย ถ้าย้อนกลับไปได้ จะขอโสดต่อค่ะ จะว่าเป็นคนไม่พยายามไม่เปิดใจไม่ปรับก็ได้ แต่บอกตรงๆ ตอนสุขก็สุข แต่มันทุกข์มากกว่า
    เรามองว่า "คนโสด   มีความสุขพร้อมกับความเหงา   ,  คนมีแฟน มีความสุขพร้อมกับความกลัว "
เหงานี่ยังพอหาทางออกได้ ไปเที่ยว หาไรทำที่เป็นประโยชน์ให้กับตัวเอง
แต่ความกลัวนี่สิ เหมือนคนกลัวแมว ที่ต้องทำใจที่จะอุ้มแมว มันแก้ยากนะสำหรับเรา
เลยอยากจะแนะนำและให้กำลังใจกับคนโสดค่ะ "ถ้าคิดว่าชีวิตเราดีอยู่แล้ว มีความสุขอยู่แล้ว ดูเเลตัวเองได้ กับแค่เหงาๆบ้างบางเวลา ก็อย่ารีบร้อนที่จะหาแฟนเลยค่ะ นอกจากถ้าเจอคนดีก็ดีไป "
ใครที่อยากมีแฟน แต่ไม่มีสักที คุณไม่ต้องน้อยใจ คุณอาจจะมีบุญเยอะเกินไป โชคดีแล้วก็ได้นะคะ ที่ไม่ต้องมาเหนื่อยกับอะไรแบบนี้
กว่าจะคู่กันกว่าจะผ่านแต่ละด่าน ความรักอย่างเดียวมันไม่พอจริงๆ