สวัสดีเพื่อนๆ ชาวพันทิพจ้า เราเพิ่งมาใหม่ และเป็นครั้งแรกในการตั้งกระทู้ถามเรื่องความรัก เรื่องแอบชอบของอีกฝ่าย
(ขอแทนผู้ชายคนนั้นว่า "คุณ P1")
เรื่องมีอยู่ว่า...
ย้อนไปสมัยช่วงมัธยม ประมาณ ม.6 มีเพื่อนห้องเดียวกันเป็น ผู้ชาย (P1) มาบอกชอบเราผ่านทางเพื่อนสนิทของเราว่า แอบชอบมานานแล้วตั้งแต่ ม.3 และชอบมากด้วย มีการแอบมาวางตุ๊กตาบนโต๊ะเรา แต่ไม่กล้าบอกว่าชอบต่อหน้า พอรู้จากเพื่อนสนิทที่เป็นคนส่งสาร เราเลยปฏิเสธไปเพราะไม่ได้ชอบแบบที่จะเลื่อนสถานะจากเพื่อนไปเป็นแฟนได้ เนื่องจากตอนนั้นเราก็มีแอบชอบเพื่อนห้องอื่นอยู่เหมือนกัน หลังจากนั้นประมาณอาทิตย์นึงซึ่งตรงกับวันวาเลนไทน์พอดี เราเห็นว่าเค้า (P1) ซื้อดอกไม้ช่อใหญ่ไปให้ผู้หญิงอีกห้องนึง (คือคนเราถ้าไม่ได้คิดอะไรทำไมต้องให้ดอกไม้)
สิ่งที่เราคิด : คิดว่าเราเป็นแค่ตัวเลือกตัวนึง หากเราตกลงก็คบ หากเราปฏิเสธเค้าก็ยังมีทางเลือกอีกทาง / คิดถูกใช่ไหมที่ปฏิเสธไป
หลังจากนั้นผ่านมาเกือบ 10 ปี ทุกคนต่างแยกย้ายไปทำงาน คือ อยู่มาวันนึงประมาณช่วงกลางเดือนมกราคมปี 2561 เพื่อนในกลุ่มเราคนนึงกำลังจะแต่งงานในช่วงกลางเดือนมีนาคม 2561 เราเลยนัดกันทานข้าวและแจกการ์ดกันที่บ้านเพื่อนอีกคนที่อยู่กลุ่มเดียวกัน ทานข้าวคุยสัพเพเหระกันไปได้สักพักก็เล่าเรื่องความรักของแต่ละคน พอเวียนมาถึงคิวผู้ชายคนนี้ (P1) ที่เคยแอบชอบเราสมัยมัธยม อยู่ๆ เค้า (P1) ก็เล่าเรื่องบนเตียงกับแฟนเก่าให้ในกลุ่มเพื่อนฟัง (กลุ่มเรามีสมาชิกกัน 7 คน : ผู้หญิง 6 คน และผู้ชาย 1 คน) ว่าแฟนขอมีอะไรด้วย แก้ผ้าแล้วแต่เค้าไม่ทำ ไม่อยากทำเพราะคบกันยังไม่ถึง 3 เดือนเลย ทำไม่ลง บลา บลา... หลังจากนั้นเกิดเหตุการณ์อะไรต่อก็ไม่รู้ เลยจบความสัมพันธ์กันไป เราฟังที่เค้าเล่าคิดว่าทำไมมันสุภาพบุรุษจังวะ แต่สิ่งที่เรารู้สึกจากผู้ชายคนนี้ (P1) คือ
สิ่งที่เราคิด : เราคิดว่าต่อให้เป็นเพื่อนในกลุ่มเดียวกัน ต่อให้สนิทกันแค่ไหน ก็ไม่ควรเอาเรื่องบนเตียงของอีกฝ่ายมาพูดให้เพื่อนฟัง เพื่อโชว์พาวว่าตัวเองเป็นสุภาพบุรุษ ไม่ทำอะไรแฟนเลย เราแค่คิดว่ามันเป็นการไม่ให้เกียรติอีกฝ่ายที่สถานะจบกันไปแล้ว มองมุมกลับกันถ้าเราคบกันและวันนึงเราสองคนเลิกกัน เราก็คงโดนไม่ต่างจากผู้หญิงคนนั้นเช่นกัน
เหตุการณ์ที่ 2....
เพื่อนเราอีกกลุ่มจะแต่งงาน ซึ่งเราและผู้ชายคนนี้ (P1) ดันเป็นเพื่อนก๊วนเดียวกันอีกกับผู้เป็นเจ้าสาว ซึ่งทั้งสองคนสนิทกันมากระดับนึง และวันนึงที่เราและเจ้าสาวนัดไปเที่ยวช้อปปิ้งกัน อยู่ๆ เจ้าสาวก็พูดว่า ถ้ามี ผช คนนึงแอบชอบเรามากๆ ชอบมานานแล้ว เราจะสนใจเปิดใจไหม เราเลยตอบว่าถ้าใช่ถูกใจก็โอเค ทางฝั่งนั้นบอกว่า เค้าไม่กล้ามาสารภาพกลัวจะเสียเพื่อน กลัวความสัมพันธืแบบเพื่อนจะไม่เหมือนเดิม แต่ในใจเรานี่เริ่มตะหงิดแปลกๆ ว่าสิ่งที่คิดไว้ว่า ผช คนนั้นคือคุณ P1 หรือเปล่า เค้นไปเค้นมาเจ้าสาวเลยสารภาพว่าคือคุณ P1 จึงทำให้สิ่งที่คิดไว้แต่แรกมันจริงว่ะ คือคนๆ เดียวกัน เราเลยตอบว่า ถ้าใช่ถ้าเรารู้สึกชอบเราคงไม่ปล่อยเวลามาเป็น 10 ปีหรอก เพราะตลอด 10 ปี ไม่มีแม้กระทั่งไลน์คุยกัน หรือโทรมาหาสักครั้งเดียว แค่เจอกันตอนนัดสังสรรค์ทางข้าวกันแค่นั้น พอเล่าแบบนี้ให้เจ้าสาวฟัง เค้าคิดว่าเราเป็นคนใจร้าย คนดีๆ มาชอบ ทำไมไม่ชอบตอบ คนแบบนี้หายากนะ (บางทีก็รำคานคือคนไม่ชอบทำไมต้องยัดเยียด มันอึดอัดใจ) คำถามที่เกิดขึ้นในใจคือ
1. ผ่านมาตั้ง 10 ปี ระหว่างนี้ทำอะไรอยู่ เมื่อก่อนก็ฝากเพื่อนมา มาตอนนี้ยังจะฝากเพื่อนมาบอกอีกเหรอ ความพยายามอยู่ตรงไหน?
2. เราคิดว่าคุณ P1 ไม่ได้ชอบเราจริงๆ แบบที่เค้าพูดกับคนอื่น เราว่าคุณ P1 น่าจะเหงา และยังไม่มีใคร และเราเองก็ยังไม่มีใครเช่นกัน เวลามันผ่านมานานแล้ว เราอาจจะเปลี่ยนใจยอมคบก็เป็นได้
3. เรารู้สึกว่า คุณ P1 แอบชอบเจ้าสาวในเหตุการณ์ที่ 2 มานานแล้ว รู้สึกมาตลอด สิ่งที่แน่ใจคือในวันแต่งงานของเจ้าสาวเพราะเราเห็นสายตาที่เค้ามองเจ้าสาวในวันแต่งงานแบบว่าเสียดายทำไมต้องมีวันนี้ สายตาแบบไม่สู้ดี และเค้าก็มองเราแบบไม่กล้าสบตา
4. คิดว่าหากชอบใครสักคนนึง ควรจะพยายามให้มากกว่านี้ไหม เพราะรู้สึกว่าที่ผ่านมา ผช คนนี้ไม่ได้พยายามอะไรเลยที่จะได้ความรักนี้มา กลับรู้สึกว่า เราเป็นแค่ตัวสำรอง เป็นแค่ทางเลือกสุดท้ายที่เค้าจะนึกถึงไหม
เหตุการณ์ล่าสุดเกิดขึ้นต้นเดือนสิงหา เราก็นัดทานข้าวกันปกติ เจอหน้ากันไม่มีแม้แต่คำทักทาย และมองหน้าไม่ติด แต่เวลารวมตัวถ่ายรูป เค้าจะมาถ่ายข้างๆ เสมอ
อยากถามว่าสิ่งทีเราคิดมาทั้งหมด สมมติฐานทั้งหมด เราใจดำหรือเปล่า หรือเราคิดถูกแล้ว มันกวนใจตลอดเวลา ว่าเราใจร้ายอย่างที่เค้าว่าจริงๆ เหรอ
สิ่งที่เราคิด เราคิดผิดจริงหรือเปล่า อยากได้ผู้รู้มาช่วยแชร์ประสบการณ์กันค่ะ ขอบคุณสำหรับคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ติชมได้เลยค่ะ สำหรับกระทู้แรกและกระทู้เดียว
อยากรู้ว่าสมมติฐานของเราถูกต้องไหม เมื่อเจอคนที่เค้าแอบชอบเรามานาน?
(ขอแทนผู้ชายคนนั้นว่า "คุณ P1")
เรื่องมีอยู่ว่า...
ย้อนไปสมัยช่วงมัธยม ประมาณ ม.6 มีเพื่อนห้องเดียวกันเป็น ผู้ชาย (P1) มาบอกชอบเราผ่านทางเพื่อนสนิทของเราว่า แอบชอบมานานแล้วตั้งแต่ ม.3 และชอบมากด้วย มีการแอบมาวางตุ๊กตาบนโต๊ะเรา แต่ไม่กล้าบอกว่าชอบต่อหน้า พอรู้จากเพื่อนสนิทที่เป็นคนส่งสาร เราเลยปฏิเสธไปเพราะไม่ได้ชอบแบบที่จะเลื่อนสถานะจากเพื่อนไปเป็นแฟนได้ เนื่องจากตอนนั้นเราก็มีแอบชอบเพื่อนห้องอื่นอยู่เหมือนกัน หลังจากนั้นประมาณอาทิตย์นึงซึ่งตรงกับวันวาเลนไทน์พอดี เราเห็นว่าเค้า (P1) ซื้อดอกไม้ช่อใหญ่ไปให้ผู้หญิงอีกห้องนึง (คือคนเราถ้าไม่ได้คิดอะไรทำไมต้องให้ดอกไม้)
สิ่งที่เราคิด : คิดว่าเราเป็นแค่ตัวเลือกตัวนึง หากเราตกลงก็คบ หากเราปฏิเสธเค้าก็ยังมีทางเลือกอีกทาง / คิดถูกใช่ไหมที่ปฏิเสธไป
หลังจากนั้นผ่านมาเกือบ 10 ปี ทุกคนต่างแยกย้ายไปทำงาน คือ อยู่มาวันนึงประมาณช่วงกลางเดือนมกราคมปี 2561 เพื่อนในกลุ่มเราคนนึงกำลังจะแต่งงานในช่วงกลางเดือนมีนาคม 2561 เราเลยนัดกันทานข้าวและแจกการ์ดกันที่บ้านเพื่อนอีกคนที่อยู่กลุ่มเดียวกัน ทานข้าวคุยสัพเพเหระกันไปได้สักพักก็เล่าเรื่องความรักของแต่ละคน พอเวียนมาถึงคิวผู้ชายคนนี้ (P1) ที่เคยแอบชอบเราสมัยมัธยม อยู่ๆ เค้า (P1) ก็เล่าเรื่องบนเตียงกับแฟนเก่าให้ในกลุ่มเพื่อนฟัง (กลุ่มเรามีสมาชิกกัน 7 คน : ผู้หญิง 6 คน และผู้ชาย 1 คน) ว่าแฟนขอมีอะไรด้วย แก้ผ้าแล้วแต่เค้าไม่ทำ ไม่อยากทำเพราะคบกันยังไม่ถึง 3 เดือนเลย ทำไม่ลง บลา บลา... หลังจากนั้นเกิดเหตุการณ์อะไรต่อก็ไม่รู้ เลยจบความสัมพันธ์กันไป เราฟังที่เค้าเล่าคิดว่าทำไมมันสุภาพบุรุษจังวะ แต่สิ่งที่เรารู้สึกจากผู้ชายคนนี้ (P1) คือ
สิ่งที่เราคิด : เราคิดว่าต่อให้เป็นเพื่อนในกลุ่มเดียวกัน ต่อให้สนิทกันแค่ไหน ก็ไม่ควรเอาเรื่องบนเตียงของอีกฝ่ายมาพูดให้เพื่อนฟัง เพื่อโชว์พาวว่าตัวเองเป็นสุภาพบุรุษ ไม่ทำอะไรแฟนเลย เราแค่คิดว่ามันเป็นการไม่ให้เกียรติอีกฝ่ายที่สถานะจบกันไปแล้ว มองมุมกลับกันถ้าเราคบกันและวันนึงเราสองคนเลิกกัน เราก็คงโดนไม่ต่างจากผู้หญิงคนนั้นเช่นกัน
เหตุการณ์ที่ 2....
เพื่อนเราอีกกลุ่มจะแต่งงาน ซึ่งเราและผู้ชายคนนี้ (P1) ดันเป็นเพื่อนก๊วนเดียวกันอีกกับผู้เป็นเจ้าสาว ซึ่งทั้งสองคนสนิทกันมากระดับนึง และวันนึงที่เราและเจ้าสาวนัดไปเที่ยวช้อปปิ้งกัน อยู่ๆ เจ้าสาวก็พูดว่า ถ้ามี ผช คนนึงแอบชอบเรามากๆ ชอบมานานแล้ว เราจะสนใจเปิดใจไหม เราเลยตอบว่าถ้าใช่ถูกใจก็โอเค ทางฝั่งนั้นบอกว่า เค้าไม่กล้ามาสารภาพกลัวจะเสียเพื่อน กลัวความสัมพันธืแบบเพื่อนจะไม่เหมือนเดิม แต่ในใจเรานี่เริ่มตะหงิดแปลกๆ ว่าสิ่งที่คิดไว้ว่า ผช คนนั้นคือคุณ P1 หรือเปล่า เค้นไปเค้นมาเจ้าสาวเลยสารภาพว่าคือคุณ P1 จึงทำให้สิ่งที่คิดไว้แต่แรกมันจริงว่ะ คือคนๆ เดียวกัน เราเลยตอบว่า ถ้าใช่ถ้าเรารู้สึกชอบเราคงไม่ปล่อยเวลามาเป็น 10 ปีหรอก เพราะตลอด 10 ปี ไม่มีแม้กระทั่งไลน์คุยกัน หรือโทรมาหาสักครั้งเดียว แค่เจอกันตอนนัดสังสรรค์ทางข้าวกันแค่นั้น พอเล่าแบบนี้ให้เจ้าสาวฟัง เค้าคิดว่าเราเป็นคนใจร้าย คนดีๆ มาชอบ ทำไมไม่ชอบตอบ คนแบบนี้หายากนะ (บางทีก็รำคานคือคนไม่ชอบทำไมต้องยัดเยียด มันอึดอัดใจ) คำถามที่เกิดขึ้นในใจคือ
1. ผ่านมาตั้ง 10 ปี ระหว่างนี้ทำอะไรอยู่ เมื่อก่อนก็ฝากเพื่อนมา มาตอนนี้ยังจะฝากเพื่อนมาบอกอีกเหรอ ความพยายามอยู่ตรงไหน?
2. เราคิดว่าคุณ P1 ไม่ได้ชอบเราจริงๆ แบบที่เค้าพูดกับคนอื่น เราว่าคุณ P1 น่าจะเหงา และยังไม่มีใคร และเราเองก็ยังไม่มีใครเช่นกัน เวลามันผ่านมานานแล้ว เราอาจจะเปลี่ยนใจยอมคบก็เป็นได้
3. เรารู้สึกว่า คุณ P1 แอบชอบเจ้าสาวในเหตุการณ์ที่ 2 มานานแล้ว รู้สึกมาตลอด สิ่งที่แน่ใจคือในวันแต่งงานของเจ้าสาวเพราะเราเห็นสายตาที่เค้ามองเจ้าสาวในวันแต่งงานแบบว่าเสียดายทำไมต้องมีวันนี้ สายตาแบบไม่สู้ดี และเค้าก็มองเราแบบไม่กล้าสบตา
4. คิดว่าหากชอบใครสักคนนึง ควรจะพยายามให้มากกว่านี้ไหม เพราะรู้สึกว่าที่ผ่านมา ผช คนนี้ไม่ได้พยายามอะไรเลยที่จะได้ความรักนี้มา กลับรู้สึกว่า เราเป็นแค่ตัวสำรอง เป็นแค่ทางเลือกสุดท้ายที่เค้าจะนึกถึงไหม
เหตุการณ์ล่าสุดเกิดขึ้นต้นเดือนสิงหา เราก็นัดทานข้าวกันปกติ เจอหน้ากันไม่มีแม้แต่คำทักทาย และมองหน้าไม่ติด แต่เวลารวมตัวถ่ายรูป เค้าจะมาถ่ายข้างๆ เสมอ
อยากถามว่าสิ่งทีเราคิดมาทั้งหมด สมมติฐานทั้งหมด เราใจดำหรือเปล่า หรือเราคิดถูกแล้ว มันกวนใจตลอดเวลา ว่าเราใจร้ายอย่างที่เค้าว่าจริงๆ เหรอ
สิ่งที่เราคิด เราคิดผิดจริงหรือเปล่า อยากได้ผู้รู้มาช่วยแชร์ประสบการณ์กันค่ะ ขอบคุณสำหรับคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ติชมได้เลยค่ะ สำหรับกระทู้แรกและกระทู้เดียว