คือเรากับเพื่อนร่วมงานคนนี้...เคยเรียนม.ปลายและมหาลัยร่วมกันมา....แต่ก็ไม่ได้สนิทกันสักเท่าไหร่..เพราะเขาค่อนข้างเด็กเรียน..ส่วนเราก็เรียนปานกลาง....พอเข้ามหาลัย..เขาเป็นคนเอาตัวรอดเก่งมากกกกก.....ยอมทิ้งเพื่อนคนอื่นๆเพื่อไปสนิทกับเพื่อนใหม่....ส่วนเราหรอ....เราชอบคบกับเพื่อนเก่าส่วนเพื่อนใหม่เราใช้เวลานานกว่าจะเป็นแก๊งกับเพื่อนใหม่ได้....แต่เราก็มีแก๊งของเรานะ.....พอเรียนจบก็ได้มาทำงานที่เดียวกันอีก...เราก็เฉยๆนะคิดว่าดีด้วยซ้ำ....แต่แปลกเขาคิดอีกอย่างหนึ่ง..เขาคิดว่าการทำงานที่เดียวกัน...มักจะมีการเปรียบเทียบนะ..เขาบอก....เราก็เฉยๆ......คือเราก็เข้าใจนะว่า...เขาต้องการมีผลงานเยอะๆ......ซึ่งเราก็อยากมีนะ...แต่เราคิดว่าการทำงานให้มีความสุขไม่กดดันตัวเองคือดีที่สุด....เรากับเพื่อนร่วมงานคนนี้ต้องทำงานแผนกเดียวกัน....ซึ่งเรายากมากที่จะทำงานกับเขา...แต่บางทีก็ปลง.....เพราะเขาไม่ค่อยจะรับฟังความคิดเห็นของเรา.......เราเลยเบื่อคนแบบนี้....ชอบเอาตัวรอดโดยไม่คิดถึงความรู้สึกของคนอื่น....เวลานางเข้ามาคุยด้วยเราก็จะพยายามหลีกเลี่ยงนะ....มันหงุดหงิดอะ......ทำใจยากที่จะคุยด้วย....ไม่รู้ต้องควบคุมตัวเองยังไง...เพราะถ้าไม่ชอบใครแล้วคือไม่ชอบเลย.......อยากเป็นประเภทที่ว่า...เกลียดแค่ไหน...ยังยิ้มตอบอะไรประมาณนี้อะ..แต่ใจไม่ให้เลย