ตามหัวกระทู้เลยครับ พอดีว่าผมเป็นคนที่ติดแฟนมาก (มากถึงมากที่สุด) ถึงขั้นที่แบบว่ายอมรับตรงๆ เลยนะครับว่าให้ความสำคัญแฟนมากกว่าครอบครัวตัวเองสะอีก พยายามหาอะไรทำทั้งเล่นเกมส์ ดูหนัง ฟังเพลง ฯลฯ แต่มันอดนึกถึงไม่ได้ เวลาว่างจากงานสัก 5-10 นาทีก็อยากจะโทรอยากจะทักไปหาตลอด บางครั้งผมก็วิตกว่าการที่ผมติดเค้ามากเกินไปมันจะทำให้เค้าอึดอัดหรือเปล่า อีกอย่างผมเป็นคนช่างคิดเล็กคิดน้อยด้วยครับ คือต่อมนอยด์จะไวต่อการถูกเร้ามาก ยกตัวอย่างเช่น เวลาต่างคนต่างถึงที่ทำงาน ผมจะบอกตลอดว่าถึงแล้ว หรือจะบอกทุกครั้ง เวลาไปไหน ทำอะไร เพราะผมรู้สึกว่าผมทำแล้วสบายใจ อยู่ที่ไหนทำอะไรจะถ่ายรูปให้ดู จะให้ Apple ID เค้าไว้เช็คสถานที่ตลอดว่าเราอยู่ไหน คุยโทรศัพท์ตอนกลางคืน ผมจะเป็นคนที่หลับก่อนเค้า ก็บอกให้เค้าถือสายไว้ฟังก็ได้ อยากจะวางตอนไหนก็วาง ผู้ชายบางคนอึดอัดนะเวลาทำแบบนี้ แต่สำหรับผม ผมกลับสบายใจที่ได้ทำแบบนี้อะครับ มันเหมือนว่าผมจะไปไหนทำอะไรผมสบายใจทุกอย่าง เพราะไม่มีอะไรปิดบังแฟน
แต่...กับแฟนผมจะเป็นอารมณ์ประมาณว่าจะเห็นเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องเล็ก เช่น ถึงที่ทำงานเค้าจะไม่ค่อยใส่ใจที่จะบอกผม ถึงขั้นทะเลาะกันแล้วทำข้อตกลงกันเรื่องนี้ก็เคยมาแล้ว อีกเรื่องนึงที่พีคมากเลยคือเวลาผมจะซื้อของฝากอะไรใครในที่ทำงานผมจะรายงานทุกครั้ง แต่กับแฟนผมเคยมีครั้งนึงที่ผู้ชายในแผนกวานให้สั่งข้าวให้ แล้วเค้าไม่บอกผม แล้วผมมารู้ทีหลัง รอบนั้นทะเลาะกันหนักมากกกก ด้วยเหตุผลของเค้าที่ว่าแค่สั่งข้าวให้มันเรื่องเล็กไม่จำเป็นต้องบอก แต่สำหรับผมมันเป็นเรื่องใหญ่ตรงที่ว่ามีอะไรอยากให้บอกกันตลอดๆ แบบไม่ต้องให้มารับรู้เองทีหลัง พอมารู้ทีหลังมันก็พาลคิดไปสารพัดที่จะคิด ว่าเป็นอะไรรึเปล่า ปิดบังทำไม บลาๆๆ จะให้แก้ด้วยการไปหาเพื่อน ผมเองก็ไม่ค่อยมีเพื่อนเพราะชอบอยู่คนเดียว พอมีแฟนเลยโฟกัสไปที่แฟนอย่างเดียวจนไม่แน่ใจว่ามันมากไปหรือเปล่า ตอนนี้เริ่มเหนื่อยกับนิสัยตัวเองที่ทำให้เป็นชนวนเหตุให้ทะเลาะกันอยู่บ่อยครั้ง เพราะความวิตก ความคิดมากของผมเองล้วนๆ พยายามจะปล่อย พยายามไม่นึกถึงแต่มันก็อดเสียไม่ได้ ใครเคยผ่านจุดนี้มาช่วยแนะนำด้วยนะครับ