อาจจะยาวหน่อยนะคะ
แต่ก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ

ช่วงนี้เรามีอาการปวดท้องหลังกินข้าวบ่อยๆค่ะ เป็นมาประมาณเดือนกว่าๆแล้ว แต่แน่ใจว่าไม่ได้เป็นโรคกระเพาะ เพราะทานข้าวตรงเวลาทุกครั้ง(ยังไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่อาบอกว่าอาจจะเป็นเเก๊สในกระเพาะ) ส่วนตัวมีลางสังหรณ์ว่าไม่น่าจะใช่เเก๊สในกระเพาะ ก็เลยลองหาข้อมูลในกูเกิ้ลค่ะ แต่ก็ไม่ค่อยตรงกับอาการไหนสักอย่าง

จนวันนี้เมื่อตอนเย็นหลังกินข้าวเสร็จก็รู้สึกปวดท้องอีกค่ะ แต่ครั้งนี้ปวดมากกว่าครั้งอื่น ปวดจนน้ำตาไหลเลยค่ะ อาเลยให้ยามากิน ตอนเเรกเราจะขึ้นไปนอนพักบนห้องค่ะ แต่อาและสามีของอาอยากให้เรานอนพักข้างล่างเพื่อดูอาการไปก่อน

สักพักเราเริ่มไม่ไหวค่ะ อาเจียนออกมาก็ยังไม่ดีขึ้น เราเลยขอขึ้นไปนอนบนห้อง ผ่านไปประมาณ15นาทีก็ยังไม่หายค่ะ เลยเดินลงมาบอกอา สุดท้ายก็ต้องกินยาอีกรอบ

เรากลับขึ้นห้อง ทนนอนไปสักพัก อยู่ๆก็รู้สึกเศร้าขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผลค่ะ เลยโทรหาย่าที่อยู่ที่ไทยค่ะ(ซะงั้น) โทรไปร้องไห้ ย่าถามว่าเป็นอะไร เราเลยตอบว่า”หนูปวดท้องมาก แค่โทรมาเพราะคิดถึงเฉยๆ” ย่าเราตอบกลับว่า”ม่าก็คิดถึงหนูทุกวันเลย อดทนหน่อยนะลูก” ตอนนั้นอารมณ์ดิ่งลงเหวมากค่ะ เพราะปกติเวลาเราป่วยย่าจะเป็นคนดูแลเรา คอยปลอบ และอยู่ใกล้ๆเราตลอดค่ะ

เราร้องไห้โทรคุยกับย่าสะอึกสะอื้น จนตาบวมหายใจแทบไม่ออก เหมือนจะขาดใจ บวกกับอาการปวดท้องแล้ว ทรมานมากค่ะ

แต่เหมือนย่าเราจะมีงานต้องทำ(เพราะที่ไทยเป็นตอนเช้า) ก็เลยต้องวางสายค่ะ

ตอนนั้นเริ่มปวดท้องเบาลงละค่ะ แต่ดราม่าแทนเฉย อารมณ์แบบว่า..คิดถึง กลัว โกรธ ในเวลาเดียวกัน คิดถึงทุกคนที่เรารักเเละรักเรา กลัวว่าทุกอย่างจะสายไปเพราะทุกสิ่งไม่ยั่งยืน โกรธที่ตัวเองอ่อนแอ

เราก็ยิ่งร้องไห้หนักเข้าไปอีก จะโทรหาเพื่อนก็ไม่ได้ เพราะที่ไทยมันตอนเช้า(9:20) เพื่อนๆเข้าเรียนกันหมด ส่วนเรายังปิดเทอมอยู่ และที่นี่เป็นตอนกลางคืน

เราก็ยิ่งดิ่งลงไปอีกค่ะ มีความคิดที่ว่าถ้าคนที่เรารักตายจากไปมันคงจะทรมานกว่านี้หลายสิบเท่า ทำไมทุกอย่างมันถึงไม่เเน่นอน อีกหน่อยเพื่อนๆจะลืมเรารึเปล่า แล้วเราจะรู้สึกทั้งหมดนี้ไปเพื่ออะไร ในเมื่อสุดท้ายทุกคนก็ต้องตาย และเราก็ต้องตายเหมือนกัน แล้วถ้างั้นทุกอย่างที่เราตั้งใจทำไป มันเพื่ออะไรล่ะ ถ้าเพื่อให้ใครๆภูมิใจ แต่ถึงอย่างงั้นตอนตายไปทุกคนก็จะลืมไปหมดอยู่ดี

ร้องไห้จนถึง4ทุ่มกว่า หายปวดท้องค่ะ แต่หยุดร้องไห้ไม่ได้ พอคิดว่าทำไมต้องร้องไห้ ทำไมถึงอ่อนแอเเบบนี้ ก็เลยยิ่งร้องต่อ(หยุดตัวเองไม่ได้)

จะโทรหาเพื่อนที่นี่ก็เกรงใจ เพราะไม่สนิทเท่าเพื่อนที่ไทย เเถมยังดึกแล้ว คงจะหลับกันไปแล้ว

เราก็เข้าใจว่าคนที่เสียบางอย่างที่รักไปมันรู้สึกแย่มาก เหมือนโลกนี้กลายเป็นสีเทา ทุกที่ๆไปคงมีความทรงจำต่างๆผุดขึ้นมา เหงา อ้างว้าง ว้าเหว่ มันคงเจ็บข้างใน มันคงปวดใจมากๆ ..และเรากลัว กลัวว่ามันอาจจะเกิดขึ้นกับเราเร็วเกิดไป

สรุปคือ...-ที่เราปวดท้อง วอนผู้มีความรู้มาบอกเราที่ค่ะ ว่าเราเป็นอะไร
-ที่เราอารมณ์ดิ่งลงเหว ร้องไห้ไม่ยอมหยุดแบบนี้นี่คือผิดปกติรึเปล่าคะ
-แค่อยากระบายค่ะ