(ความเห็นส่วนตัว)
ไม่น่ามีนะ...เพราะกลุ่มนี้เป็นคำโดด ซึ่งมาจากการใช้อักษรจีน 1 ตัวอักษร  1 พยางค์ 1 ความหมาย
ด้วยคำสั้น การจะสร้างคำจำนวนมากมายให้มีเสียงที่แตกต่างกันต้องพึ่งสระที่ซับซ้อนและวรรณยุกต์

ถึงกระนั้นคำจีนก็ยังมีคำพ้องเสียงเป็นจำนวนมาก เป็นเหตุผลที่ต้องใช้อักษรจีนช่วยแยกความหมาย
แต่ไทยมีสระ/ตัวสะกดเยอะกว่าจึงมีเสียงที่แตกต่างเยอะกว่า จีนมี 410 พยางค์ไทยมี 2600 พยางค์

จุดที่น่าสนใจคือ คำไทยทำไมมีลักษณะคล้ายจีน ทั้งที่ไม่ได้ใช้อักษรจีน หรือในอดีตเคยใช้ไม่แน่ใจ
เพราะทุกภาษาในโลกไม่ใช่คำโดดถ้าไม่ใช้อักษรจีน เมื่อไม่ใช่คำโดด ก็ไม่จำเป็นต้องพึ่งวรรณยุกต์

ส่วนเกาหลี ญี่ปุ่นไม่ใช่ภาษากลุ่มเดียวกับจีน คำและไวยากรณ์ต่างกันคนละขั้ว แค่ยืมอักษรจีนมาใช้
และด้วยลักษณะภาษาที่แตกต่างกัน ในที่สุดทั้งสองประเทศก็หนีไม่พ้น ที่ต้องคิดอักษรขึ้นมาใช้เอง

เช่นเดียวกับเขมรก็ไม่ใช่ภาษากลุ่มเดียวกับไทย เป็นภาษากลุ่มมอญเขมรที่มีรากภาษามาจากอินเดีย
ให้สังเกตว่า คำเขมรจะมีคำควบกล้ำที่ค่อนข้างพิศดารมากเพื่อแยกคำ แทนการมีวรรณยุกต์แบบไทย