สวัสดีค่ะ วันนี้หนูอยากจะมาเล่าเรื่องที่หนูได้ยินมา จากเพื่อนสนิทของหนู ซึ่งปัจจุบันกำลังเรียนอยู่คณะนี้
และคณะนี้ได้สร้างผลงานทางศิลปวัฒนธรรมให้กับมหาวิทยาลัยอย่างมากมาย
เช่น [url=https://campus.campus-star.com/variety/117402.html]https://campus.campus-star.com/variety/117402.html[/url]
หรือ [url=https://www.chiangmainews.co.th/page/archives/840925]https://www.chiangmainews.co.th/page/archives/840925[/url]
ผลและงานที่มีคือเสียงของคณะมากที่สุดนั่นก็คือ ลูกทุ่ง......
จนหนูที่เรียนอยู่คณะฝั่งสวนดอก ก็อดยิ้มไม่ได้เวลาเจอคณะนี้ตามกิจกรรมต่างๆภายในมอ ที่ได้สร้างรอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้กับทุกคนที่พบเห็น
"เข้าเรื่องเลยนะคะ"
คณะนี้เป็นหนึ่งในไม่กี่คณะในมหาวิทยาลัยที่มีการรับน้องอย่างเข้มขัน(จากที่เพื่อนหนูเล่ามานะคะ)
จนยุคสมัยเปลี่ยนแปลงไป การรับน้องก็ถือว่าได้เบาลงเป็นอย่างมาก
ปัจจุบันเพื่อนหนูเล่าให้ฟังว่า มีการเปลี่ยนแปลงทางการบริหารครั้งยิ่งใหญ่ของคณะ เกิดการปฏิรูประบบหลายอย่างทั้งการปกครองอาจารย์ นักศึกษา รวมไปถึง
"ศิษย์เก่า"
ซึ่งแน่นอนว่าคณะนี้จะมีเพศทางเลือกอยู่มาก เพื่อนหนูมักจะเล่าให้ฟังเสมอว่า เวลาทำพาน ไหว้ครู หรืองานลูกทุ่ง มักจะพบเจอศิษย์เก่าเหล่านี้ที่เพื่อนหนูมักเรียกว่า เจ๊ ซึ่งส่วนใหญ่ก็จบไปมีการมีงานทำกันหมดแล้ว แต่เมื่อมีกิจกรรมครั้งยิ่งใหญ่ของคณะก็มักจะกลับมารวมตัวกันเพื่อช่วยๆน้องๆในการสร้างสรรค์ผลงานทางศิลปวัฒนธรรมออกมาให้เป็นที่จรรโลงแก่ผู้พบเห็น บางคนอยู่ภาคกลาง ภาคใต้ หรือแม้แต่ตางประเทศก็กลับมาด้วยใจ มันอิ่มเอมใจ มันอบอุ่น เหมือนบ้านที่เต็มไปด้วยพี่น้อง เหมือนกับใครคนนึงได้กล่าวไว้ว่า "ที่ใดมีพลังของกะเทย ที่นั่นย่อมไม่ไร้ซึ่งความเจริญ" เพราะในทุกกิจกรรมที่ยิ่งใหญ่ของคณะนี้จะถูกขับเคลื่อนไปด้วยพลังของรุ่นพี่ศิษย์เก่า รวมไปถึง"เจ๊"
ในปีการศึกษาปัจจุบันทางผู้ใหญ่ของคณะได้ทำการออกกฎว่าถ้ารุ่นพี่คนไหนจะเข้ามา ต้องมีการทำเรื่องขออนุญาต แต่การขออนุญาตไปก็ไม่เป็นผล กลับมีการไม่พอใจ ไม่อยากให้ "เจ๊" เข้ามาทำกิจกรรมในคณะ มีการสั่งห้าม และ แบนทุกรูปแบบ ด่าสาดเสียเทเสีย เหมือนประมาณว่าเจ๊เป็นยุงลาย ละเขาต้องเอายาพ่นให้ตาย โดยให้เหตุผลว่าเข้ามาแล้วเป็นตัวอย่างที่ไม่ดี ทั้งกริยา วาจา ทำให้เด็กซึมซับในสิ่งที่ไม่ดี จนทำให้ในทุกวันนี้ไม่มีแม้แต่"เจ๊"คนไหน ย่างกรายเข้าไปในคณะในฐานะรุ่นพี่ศิษย์เก่าอีกเลย เหมือนกลับไปในบ้านที่ไม่ใช่บ้านอีกต่อไป
ซึ่งตรงนี้หนูงงมาก การเข้าไปช่วยน้อง ช่วยเพื่อน ช่วยพี่ ช่วยกันและกัน ทำผลงานออกสู่สายตาสาธารณะชนเพื่อคงไว้ด้วยขนบธรรมเนียมและประเพณีที่ดีงาม มันคือการเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีกับน้องตรงไหน
งั้นแสดงว่าปีนี้เราก็คงจะไม่ได้ชมผลงานเชิงประจักษ์ จากคณะนี้ มอสีม่วงเชิงดอยสุเทพอีก ทั้งพานไหว้ครูอันปราณีตบรรจง
ขบวนขึ้นดอยอันตราตรึง หรือเสียงเพลงแห่งความสุขที่ขับกล่อมจากงานลูกทุ่ง
เหมือนตอนที่ไปเที่ยวลูกทุ่ง....ครั้งล่าสุด พิธีกรประกาศว่านี้เป็นครั้งสุดท้ายของงานลูกทุ่ง ซึ่งหนูก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นแบบนั้น
แต่วันนี้จากที่เพื่อนได้เล่าให้ฟัง หนูเข้าใจแล้ว จึงอยากมาถ่ายทอดเรื่องราวที่ไม่ยุติธรรมนี้ให้กับทุกท่านได้รับรู้
เพราะหนูคงเสียดายมากๆ
หวังเป็นอย่างยิ่งว่าพลังโซเชียล จะช่วยเรียกความยุติธรรม จากผู้ใหญ่ที่ไม่มีความยุติธรรม ที่นั่งถึงตำแหน่งใหญ่โต
แต่ไม่มีแม้แต่คุณธรรมนำใจ เต็มไปด้วยทิฏฐิ และอคติทั้งทางกายวาจาใจ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ
แบบนี้คือยุคมืดของคณะศิลปะ มอสีม่วงเชิงดอยสุเทพหรือ??
และคณะนี้ได้สร้างผลงานทางศิลปวัฒนธรรมให้กับมหาวิทยาลัยอย่างมากมาย
เช่น [url=https://campus.campus-star.com/variety/117402.html]https://campus.campus-star.com/variety/117402.html[/url]
หรือ [url=https://www.chiangmainews.co.th/page/archives/840925]https://www.chiangmainews.co.th/page/archives/840925[/url]
ผลและงานที่มีคือเสียงของคณะมากที่สุดนั่นก็คือ ลูกทุ่ง......
จนหนูที่เรียนอยู่คณะฝั่งสวนดอก ก็อดยิ้มไม่ได้เวลาเจอคณะนี้ตามกิจกรรมต่างๆภายในมอ ที่ได้สร้างรอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้กับทุกคนที่พบเห็น
"เข้าเรื่องเลยนะคะ"
คณะนี้เป็นหนึ่งในไม่กี่คณะในมหาวิทยาลัยที่มีการรับน้องอย่างเข้มขัน(จากที่เพื่อนหนูเล่ามานะคะ)
จนยุคสมัยเปลี่ยนแปลงไป การรับน้องก็ถือว่าได้เบาลงเป็นอย่างมาก
ปัจจุบันเพื่อนหนูเล่าให้ฟังว่า มีการเปลี่ยนแปลงทางการบริหารครั้งยิ่งใหญ่ของคณะ เกิดการปฏิรูประบบหลายอย่างทั้งการปกครองอาจารย์ นักศึกษา รวมไปถึง
"ศิษย์เก่า"
ซึ่งแน่นอนว่าคณะนี้จะมีเพศทางเลือกอยู่มาก เพื่อนหนูมักจะเล่าให้ฟังเสมอว่า เวลาทำพาน ไหว้ครู หรืองานลูกทุ่ง มักจะพบเจอศิษย์เก่าเหล่านี้ที่เพื่อนหนูมักเรียกว่า เจ๊ ซึ่งส่วนใหญ่ก็จบไปมีการมีงานทำกันหมดแล้ว แต่เมื่อมีกิจกรรมครั้งยิ่งใหญ่ของคณะก็มักจะกลับมารวมตัวกันเพื่อช่วยๆน้องๆในการสร้างสรรค์ผลงานทางศิลปวัฒนธรรมออกมาให้เป็นที่จรรโลงแก่ผู้พบเห็น บางคนอยู่ภาคกลาง ภาคใต้ หรือแม้แต่ตางประเทศก็กลับมาด้วยใจ มันอิ่มเอมใจ มันอบอุ่น เหมือนบ้านที่เต็มไปด้วยพี่น้อง เหมือนกับใครคนนึงได้กล่าวไว้ว่า "ที่ใดมีพลังของกะเทย ที่นั่นย่อมไม่ไร้ซึ่งความเจริญ" เพราะในทุกกิจกรรมที่ยิ่งใหญ่ของคณะนี้จะถูกขับเคลื่อนไปด้วยพลังของรุ่นพี่ศิษย์เก่า รวมไปถึง"เจ๊"
ในปีการศึกษาปัจจุบันทางผู้ใหญ่ของคณะได้ทำการออกกฎว่าถ้ารุ่นพี่คนไหนจะเข้ามา ต้องมีการทำเรื่องขออนุญาต แต่การขออนุญาตไปก็ไม่เป็นผล กลับมีการไม่พอใจ ไม่อยากให้ "เจ๊" เข้ามาทำกิจกรรมในคณะ มีการสั่งห้าม และ แบนทุกรูปแบบ ด่าสาดเสียเทเสีย เหมือนประมาณว่าเจ๊เป็นยุงลาย ละเขาต้องเอายาพ่นให้ตาย โดยให้เหตุผลว่าเข้ามาแล้วเป็นตัวอย่างที่ไม่ดี ทั้งกริยา วาจา ทำให้เด็กซึมซับในสิ่งที่ไม่ดี จนทำให้ในทุกวันนี้ไม่มีแม้แต่"เจ๊"คนไหน ย่างกรายเข้าไปในคณะในฐานะรุ่นพี่ศิษย์เก่าอีกเลย เหมือนกลับไปในบ้านที่ไม่ใช่บ้านอีกต่อไป
ซึ่งตรงนี้หนูงงมาก การเข้าไปช่วยน้อง ช่วยเพื่อน ช่วยพี่ ช่วยกันและกัน ทำผลงานออกสู่สายตาสาธารณะชนเพื่อคงไว้ด้วยขนบธรรมเนียมและประเพณีที่ดีงาม มันคือการเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีกับน้องตรงไหน
งั้นแสดงว่าปีนี้เราก็คงจะไม่ได้ชมผลงานเชิงประจักษ์ จากคณะนี้ มอสีม่วงเชิงดอยสุเทพอีก ทั้งพานไหว้ครูอันปราณีตบรรจง
ขบวนขึ้นดอยอันตราตรึง หรือเสียงเพลงแห่งความสุขที่ขับกล่อมจากงานลูกทุ่ง
เหมือนตอนที่ไปเที่ยวลูกทุ่ง....ครั้งล่าสุด พิธีกรประกาศว่านี้เป็นครั้งสุดท้ายของงานลูกทุ่ง ซึ่งหนูก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นแบบนั้น
แต่วันนี้จากที่เพื่อนได้เล่าให้ฟัง หนูเข้าใจแล้ว จึงอยากมาถ่ายทอดเรื่องราวที่ไม่ยุติธรรมนี้ให้กับทุกท่านได้รับรู้
เพราะหนูคงเสียดายมากๆ
หวังเป็นอย่างยิ่งว่าพลังโซเชียล จะช่วยเรียกความยุติธรรม จากผู้ใหญ่ที่ไม่มีความยุติธรรม ที่นั่งถึงตำแหน่งใหญ่โต
แต่ไม่มีแม้แต่คุณธรรมนำใจ เต็มไปด้วยทิฏฐิ และอคติทั้งทางกายวาจาใจ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ