สวัสดีค่ะ นี่คือกระทู้แรกถ้าเกิดผิดพลาดตรงไหนก็ขอโทษด้วยนะคะ เรื่องที่จะเริ่มก็ตามหัวข้อกระทู้เลย เจ้าของกระทู้อายุ13นะคะ เริ่มต้นคือ ตอนที่เรายังเด็กเรามีครอบครัวที่ค่อนข้างดีค่ะ แต่พอตอนเข้าป.1 พอกับแม่ทะเลาะกันและหย่ากัน ทำให้เราก็ตกมาอยู่กับยาย ยายเราเป็นคนที่ปากไม่ดีคนหนึ่งแหละค่ะ แลเเวลาโกรธหรือหน้ามืดจะทำร้ายร่างกาย ตอนเด็กเราก็ไม่เท่าไหร่ แต่พอเริ่ม 12-13(13เราอยู่ม.2นะคะ) เราเริ่มรู้สึกว่า ชีวิตเราไม่มีใคร พูดง่ายๆคือไม่มีใครรักอ่ะค่ะ พ่อก็มีภรรยาใหม่มีลูกใหม่ แม่ก็มีสามีใหม่มีลูกใหม่ แต่พ่อกับแม่ก็ยังมาหาบ้างบางครั้ง เค้าก็อยู่กันเป็นครอบครัวของเค้า ส่วนเราก็อยู่กับตายาย(การเงินไม่มีปัญหานะคะ) เราเป็นคนที่เรียนเก่งมากๆคนหนึ่ง ทีนี้เราก็เริ่มคิดแล้วว่าชีวิตเราอ่ะ เหลือแค่ตากับยายเราคิดว่าตากับยายรักเรา แต่ เราก็ไม่ได้อยู่กับยายแค่คนเดียวนะคะ ลูกพี่ลูกน้องก็อยู่ด้วย แล้วตอน13ก็เริ่มเข้าใจทุกอย่างแล้วค่ะ เราเรียนเราไม่มีกำลังใจ เราอยู่ด้วยตัวเอง ทุกคนอาจจะมองว่าเราเป็นคนที่สมบูรณ์แบบคนหนึ่ง ทั้งหน้าตาหรือการเรียนต่างๆ แต่ความจริงเรามันก็แค่เด็กที่ขาดความอบอุ่น เด็กที่ครอบครัวแตกคนหนึ่ง ทุกอย่างที่ใช้ชีวิตเราผิดตลอด ยายจะมักโยนความผิดให้ตลอด แต่อีกคนคือไม่เลยค่ะ ยายรักเขามาก และมักจะด่าเราด้วยถ้อยคำหยาบคาย และเราป็นคนที่Sensitiveกับคำพูดมากๆ ด่าeสัuดานหมา eแย่งหมามาเกิด เคียว ถ้ากูไม่เลี้ยงคงไม่มีใครเอา" ไล่เราออกจากบ้านบ้าง ซึ่งเราไม่รู้ว่าเราทำอะไรผิด สายตาที่มองเราในแต่ล่ะครั้งมันคือความเหยียด ความชัง เราไม่รู้สึกถึงความรักเหมือนที่แกบอก ตอนแรกเรามีป้าเป็นที่พึ่ง เราปรึกษากับป้าทางไลน์ พอยายไปหาป้าที่กรุงเทพ อารมณ์แบบไปเยี่ยมลูกอ่ะค่ะ แล้วยายก็พูดบิดเบือนทุกอย่าง พอยายกลับมาเราก็ประสบปัญหาเดิมๆ แล้วเราไปปรึกษาป้า ป้าก็บอกว่าเราพูดใส่ร้ายยายบ้าง ป้าสงสารยายยังงั้นอย่างงี้ เราก็ โอเค หลังจากนี้เราเหลือคนเดียวจริงๆแล้วนะ บางทีโดนด่าหนักเราก็เคยอยากฆ่าตัวตาย เพราะคิดว่าที่อยู่ทุกวันนี้ก็เพราะกำลังใจจากตัวเองจากแฟนจากเพื่อน คงจะไม่เป็นไรถ้าเราไม่อยู่ทั้งคน แต่ก็ไม่กล้าทำค่ะ แต่โลกนี้มันก็น่ากลัวมากๆที่จะอยู่ต่อไป  เราคิดมากเราปวดหัว เราอายุแค่13อ่ะเราต้องกินยาไมเกรน  อีกคนตื่นสายไม่เคยว่า  แต่เราตื่นสายบ้าง ด่าเราแทบตาย ตอนนี้ที่เราพิมพ์ 8โมงค่ะ อีกคนยังไม่ตื่นเลย แต่ไม่เคยว่า ให้ทุกอย่างกับคนนั้นแต่กับเราไม่เคยมี เสื้อผ้าเรา เราซื้อเอง แต่ยายก็ซื้อเสื้อผ้าให้แต่คนนั้น  ลูกพี่ลูกน้องคนนั้นอายุเท่ากันค่ะเป็นผู้ชาย
พอแค่นี้แล้วค่ะ ยังมีเรื่องอีกเยอะแยะมากมาย คือเราอยากจะถามว่าเราควรรับมือกับปัญหานี้ยังไงดี เราโดนด่าแต่ล่ะครั้งเราเข้าห้องมาร้องไห้กับตัวเองตลอดเราไม่เคยชินเลย 

ปล.1 ทุกคนอาจจะบอกว่าที่ด่าเพราะอยากให้ไม่หลงผิดหรือได้ดีอะไรต่างๆ แต่เรารู้ดีค่ะ ว่าการด่าแบบนั้นลักษณะการด่ามันเป็นยังไง แต่อันนี้คือด่าแบบ อารมณ์เหมือนเราเป็นตัวปรสิตในชีวิตต้องการเขี่ยออก

ปล.2 งดใช้ถ้อยคำที่รุนแรงนะคะ