อยากมาแชร์เรื่องราวส่วนตัวหน่อยแล้วกันครับ ผมมีพี่ชาย2คน พี่คนแรกพ่อเดียวกันแต่ต่างแม่ แต่ผมก็นับถือเป็นพี่ชายของผม ไม่รังเกียจครับ มีพี่ชายพ่อแม่เดียวกัน1คน น้องสาวพ่อแม่เดียวกัน1คน ผมเป็นลูกคนกลาง
เล่าย้อนไปตั้งแต่สมัยเด็กๆ ผมเรียนโรงเรียนวัดที่วัดบ้านโนนสำราญ อาศัยอยู่กับยาย
ย้ายเข้าอนุบาล1ที่โรงเรียนบ้านโสกกระแต้อาศัยอยู่กับพ่อแม่ ตลอดเวลาระหว่างอนุบาล1-2ที่ผมเรียนอยู่โสกกระแต้ ผมมักไม่ได้เอาตังค์ไปโณงเรียน พ่อชอบพูดเสมอว่าพ่อไม่มีตังค์ ผมก็ไม่อยากรบกวนท่านเลยตอบไปทุกครั้งว่าไม่เป็นไรผมไม่เอาตังค์ไปโรงเรียนก็ได้ บาทเดียวก็ไม่มี อะไรจะขนาดนั้น เพื่อนผมมันเอาเงินไปโรงเรียนวันละ 10บาท โห คือรวยมากนะใครได้10บาท ซื้อส้มตำ3บาท ก๋วยเตี๋ยวถุงละบาท ถ้วยละ 5บาท เงินเหลืออ่ะ ผมได้แต่มองดูเขากิน กลืนน้ำลายตาม
ย้ายเข้า ป.1ที่โรงเรียนบ้านหนองไฮ ประจวบเหมาะญาติผมเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนที่โรงเรียนนี้ กลายเป็นว่าพ่อกับแม่พาผมมาฝากไว้กับญาติผู้ใหญ่ท่านนี้ แกเป็นคนขยันมาก ผมต้องช่วยงานหลายอย่างเท่าที่เด็กคนนึงจะทำได้ บางคนอาจมองว่าผมโชคดี แต่รู้ไหม ไปที่โรงเรียนผมโดนเพื่อนล้อประจำว่า ไอ้หลาน ผอ. เห็นว่าเป็นหลาน ผอ. เฉยนะ กูถึงไม่ตี ซึ่งผมไม่ได้ทำผิดอะไร ความจริงแล้วชาวบ้านหนองไฮ เขาไม่ชอบขี้หน้าญาติผม แกเป็นคนพูดจาโผลงผลาง ชาวบ้านก็เอาไปเล่าต่อปากต่อปากนินทาให้ลูกหลานตัวเองฟัง เด็กมันเลยมีอคติไปด้วย หัวใจเด็กน้อยไร้เดียงสาถูกสังคมเพื่อนเกลียดตั้งแต่เด็ก ป.1 ถึง ป.6 ก็คิดดูว่าสะสมทุกวันมันจะขนาดไหน ผมไม่เชื่อหรอกพวกที่ชอบบอกว่าเกลียดมาอย่าโกรธตอบ ตอนนั้นผมไม่ได้มีวุฒิภาวะอะไรขนาดนั้น ผมได้แต่คิดถึงบ้านและแอบขึ้นรถบัสกลับบ้าน อ้างว่าลืมของนู่นนี่นั่นเพื่อได้กลับมาเอา แต่ทำบ่อยเข้าญาติรู้ทาง หาผมไม่เห็นโทรไปหาพ่อผมแล้ววันนั้นผมก็โดนด่ายับ ว่ามาทำไม ไอ้ขี้เกียจ หนักไม่เอาเบาไม่สู้ ผมสลดใจเลยครับ ทำไมพ่อพูดแบบนี้ ไม่รักผมหรอ ไม่คิดถึงบ้างหรอ นี่ลูกพ่อนะ ทำไมผลักไสไล่ส่งให้ไปอยู่กับคนอื่น แถมยังให้เขาใช้งานเป็นขี้ฆ่า ทุกวันตอนเลิกเรียนผมต้องทำงานบ้านให้เสร็จแล้วมานั่งร้องไห้คิดถึงบ้านอ่านหนังสือการ์ตูนแล้วน้ำตาตก ได้ยินเสียงบ้านข้างๆกันพูดจาเสียงดังทั้งเสียงเด็กเสียงผู้ใหญ่เขาอยู่กันเป็นครอบครัวช่างอบอุ่นเหลือเกิน ส่วนญาติผมกว่าจะเข้าบ้านก็ค่ำมืด กลับจากสวน รดน้ำหน่อไม้เลี้ยง ผมถึงได้เข้าบ้าน พักหลังๆค่อยซ่อนกุญแจบ้านไว้ให้ผมเข้าบ้าน
ไอ้ลูกขี้คุก คำที่ยายพูดใส่ผม ทำให้ผมมีทุกวันนี้
เล่าย้อนไปตั้งแต่สมัยเด็กๆ ผมเรียนโรงเรียนวัดที่วัดบ้านโนนสำราญ อาศัยอยู่กับยาย
ย้ายเข้าอนุบาล1ที่โรงเรียนบ้านโสกกระแต้อาศัยอยู่กับพ่อแม่ ตลอดเวลาระหว่างอนุบาล1-2ที่ผมเรียนอยู่โสกกระแต้ ผมมักไม่ได้เอาตังค์ไปโณงเรียน พ่อชอบพูดเสมอว่าพ่อไม่มีตังค์ ผมก็ไม่อยากรบกวนท่านเลยตอบไปทุกครั้งว่าไม่เป็นไรผมไม่เอาตังค์ไปโรงเรียนก็ได้ บาทเดียวก็ไม่มี อะไรจะขนาดนั้น เพื่อนผมมันเอาเงินไปโรงเรียนวันละ 10บาท โห คือรวยมากนะใครได้10บาท ซื้อส้มตำ3บาท ก๋วยเตี๋ยวถุงละบาท ถ้วยละ 5บาท เงินเหลืออ่ะ ผมได้แต่มองดูเขากิน กลืนน้ำลายตาม
ย้ายเข้า ป.1ที่โรงเรียนบ้านหนองไฮ ประจวบเหมาะญาติผมเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนที่โรงเรียนนี้ กลายเป็นว่าพ่อกับแม่พาผมมาฝากไว้กับญาติผู้ใหญ่ท่านนี้ แกเป็นคนขยันมาก ผมต้องช่วยงานหลายอย่างเท่าที่เด็กคนนึงจะทำได้ บางคนอาจมองว่าผมโชคดี แต่รู้ไหม ไปที่โรงเรียนผมโดนเพื่อนล้อประจำว่า ไอ้หลาน ผอ. เห็นว่าเป็นหลาน ผอ. เฉยนะ กูถึงไม่ตี ซึ่งผมไม่ได้ทำผิดอะไร ความจริงแล้วชาวบ้านหนองไฮ เขาไม่ชอบขี้หน้าญาติผม แกเป็นคนพูดจาโผลงผลาง ชาวบ้านก็เอาไปเล่าต่อปากต่อปากนินทาให้ลูกหลานตัวเองฟัง เด็กมันเลยมีอคติไปด้วย หัวใจเด็กน้อยไร้เดียงสาถูกสังคมเพื่อนเกลียดตั้งแต่เด็ก ป.1 ถึง ป.6 ก็คิดดูว่าสะสมทุกวันมันจะขนาดไหน ผมไม่เชื่อหรอกพวกที่ชอบบอกว่าเกลียดมาอย่าโกรธตอบ ตอนนั้นผมไม่ได้มีวุฒิภาวะอะไรขนาดนั้น ผมได้แต่คิดถึงบ้านและแอบขึ้นรถบัสกลับบ้าน อ้างว่าลืมของนู่นนี่นั่นเพื่อได้กลับมาเอา แต่ทำบ่อยเข้าญาติรู้ทาง หาผมไม่เห็นโทรไปหาพ่อผมแล้ววันนั้นผมก็โดนด่ายับ ว่ามาทำไม ไอ้ขี้เกียจ หนักไม่เอาเบาไม่สู้ ผมสลดใจเลยครับ ทำไมพ่อพูดแบบนี้ ไม่รักผมหรอ ไม่คิดถึงบ้างหรอ นี่ลูกพ่อนะ ทำไมผลักไสไล่ส่งให้ไปอยู่กับคนอื่น แถมยังให้เขาใช้งานเป็นขี้ฆ่า ทุกวันตอนเลิกเรียนผมต้องทำงานบ้านให้เสร็จแล้วมานั่งร้องไห้คิดถึงบ้านอ่านหนังสือการ์ตูนแล้วน้ำตาตก ได้ยินเสียงบ้านข้างๆกันพูดจาเสียงดังทั้งเสียงเด็กเสียงผู้ใหญ่เขาอยู่กันเป็นครอบครัวช่างอบอุ่นเหลือเกิน ส่วนญาติผมกว่าจะเข้าบ้านก็ค่ำมืด กลับจากสวน รดน้ำหน่อไม้เลี้ยง ผมถึงได้เข้าบ้าน พักหลังๆค่อยซ่อนกุญแจบ้านไว้ให้ผมเข้าบ้าน