คือเรื่องพึ่งเกิดวันนี้ ขอบอกก่อนว่าเราไม่ได้เก่งภาษาอังกฤษเลยนะคะ ได้แค่คำง่ายๆ คือวันนี้ร.รเราเขามีสแกนใบหน้า ครูที่ประกาศเขาประกาศเมื่อวาน แล้วอยู่ดีๆวันนี้ก็เปลื่ยนเป็นคาบสุดท้าย  เราก็แบบไม่ได้จัดตารางคาบแรกมา แต่ห้องเราบ้างคนก็จัดมา แล้วในเรามีนักเรียน39คน มันต้องเหลือเศษคนหนึ่งคือเราค่ะ ไม่มีที่นั่งเป็นของตัวเอง  วันนี้เลยไปนั่งของเพื่อนที่ไม่มา เราเลยนั่งแบบตะแคงข้างคุยกับเพื่อนข้างหลัง เพราะนั่งคนเดียว แบบอาจารย์ก็มาเรียกชื่อเรา แล้วก็บอกยังนั่งเฉยๆไม่เอาหนังสือขึ้นมา (แต่ในใจเราอารมณ์แบบกูจะเอาขึ้นมายังไงงง) ยังๆนั่งเรียนยังหันหลังคุยกับเพื่อน คือแกโมโห  แล้วแกบอกอ่านหนังสือไม่ออกยังนั่งคุย แกตะโกนนะคะ แล้วแกก็พึมพำไรไม่รู้ แล้วคราวนี้หันไปด่าเพื่อนคนอื่น แกไม่พูดแรงเท่าเรา เราเลยงงว่า แค่อ่านผิด3-4ตัวคือต้องขนาดนี้เลยเหรอ เช่นเราอ่านติง แต่ความจริงมันซิง คือถ้าเราฉลาดจริงๆคงไม่ต้องพึ่งจารหรอก มันเจ็บในใจนะคะ เหมือนประจานเราไปในตัวว่าอ่านไม่ออก  แล้วอีกอย่างเราได้0 อังกฤษค่ะ เพราะขาดคะแนนอีก2 ก็ครบ50 แต่จารคนนี้คนละคนกับที่าอนเราปีที่แล้ว  
ปล.เรารู้ว่าเราผิด แต่ควรพูดจาเข้าหูสักนิด ไม่ใช่ประจานแบบอีนี้อ่านไม่ออก ปล.2 จารแกบอกไม่เอาหนังสือมาอีกละ คือนี้ครั้งแรก ที่ไม่ได้เอามา พูดขึ้นเสียง