เรื่องมีอยู่ว่า เรากับแฟนเรา อยู่ด้วยกันมาเข้าปีที่3 แล้วค่ะ มีทะเลาะกันบ่อยครั้ง ตามประสาลิ้นกับฟันเค้าเป็นต่างชาติค่ะ ข้อดีของเค้าคือไม่เจ้าชู้ จริฃใจ รักจริง แต่ไม่หวังแต่ง เราสองคนมีมุมมองความคิดหลายอย่าง ตรงกันข้ามกันค่ะ และข้อเสียที่สำคัญที่สุดคือ เวลาเค้าเมา เค้าชอบด่าเรา แบบไม่ให้เกียรติกันเลย เราสองคนทำงานร่วมกันเล็กๆค่ะ ซึ่งทุกครั้งที่มีการทะเลาะกัน เราเป็นผ่านหนีซึ่งในบางครั้งมันกระทบกับงาน. ซึ่งเรารู้นะคะว่า นั่นคือความคิดเด็กน้อยมาก ที่ไม่แจกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัว  ซึ่งตอนนี้ เราพยายามเรียนรู้และโตขึ้นค่ะ เราสองคนพยายามกันมาตลอด ที่จะปรับให้ดี  จนเราวางแผนเรื่องแต่งงานกัน แต่มันก็ยังคงมีปัญหายิบๆ ย่อยๆ ตามมาเสมอ จนวันหนึ่งเราทะเลาะกันอีกครั้ง และ เค้าเป็นคนขอจบความสำพันธ์กับเราในด้านคนรัก แต่ยังคงขอมีความสำพันธ์แบบเพื่อน ที่จะทำงานด้วยกัน อยู่บ้านเดียวกัน แชร์ทุกอย่างเหมือนเดิม แต่ไม่ใช่แฟนกัน เพราะเค้าบอกว่า ถ้าไม่มีเรา เค้าก็ไม่รู้ว่า เค้าจะทำงานต่อยังไง เค้าจะเดินต่อไปยังไง และ ถ้าเราไม่ทำงานนี้ต่อ ค่าใช้จ่ายก็เยอะ เราไปทำงานเป็นลูกจ้างเค้าจะมีทางหาเงินได้เท่านี้หรือ ซึ่งตอนนี้ เหมือนต่างคนต่างมีประโยชน์ซึ่งกันและกันเท่านั้น. ถามว่าเรายังรักเค้าไหม เราขอกได้เลยว่า ตอบไม่ถูก ใจนึงเหมือนรัก แต่เราทั้งสองเย็นชาต่อกัน  นอนห้องเดียวกัน แต่ไม่กอดกัน นอนคนละมุมเตียง เรามีความสุขที่สุดคือการได้กลับไปบ้านเจอ พ่อ เจอ แม่. แต่เราสองคน ตกลงว่า จะลองกันใหม่อีกครั้ง คือ ก็เหมือนกลับมาเป็นแฟนกันแหละ แต่ทุกอย่างมันเหมือนสะสมมาตลอด มันไมาสวีท ไม่หวาน เหมือนอย่างเคย พูดกันวันละคำสองคำ.  เราบอกเลยว่า โคตรอึดอัด กับความคิดความเป็นอยู่ในตอนนี้มาก เพราะ เราวาดฝันกับเค้าไว้เยอะ แต่ตอนนี้ ฝันทุกอย่างพังทั้งหมด และ เค้าจะไม่สานฝันต่อให้เรา เช่น เราอยากแต่งงานมีลูกมีครอบครัว แต่เค้า ไม่อยากทำอะไรเหล่านั้นเลย เราถามตัวเอฃทุกวัน ว่าอยู่เพื่ออะไร ตอบสั้นๆตรงๆตรงนี้นะ จะว่าเราเห็นแก่ตัวก็แล้วแต่ ตอนนี้ เงินสำคัญ เพราะ เรามีหนี้ ซึ่งเราอบากเคลียร์ให้จบ แต่เราก็ไม่โอเคกับความคาราคาซังนี้  ใจนึงอยากออกไปตั้งหลักใหม่ ส่วนอีกใจนึงก็อยากอยู่ต่อ เราไม่รู้ว่าความจัดการกับความรู้สึกตนเองยังไงดี