ขอบคุณอีกครั้งนะคะ สำหรับกำลังใจและคำแนะนำจากทุกคน
..
เวรกรรมสำหรับสามีเรา ถ้าเทียบกับสิ่งที่เราเจอถือว่าน้อยมากที่เค้าทำกับเรา ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรก แต่เป็นครั้งที่เราเจ็บปวดที่สุด เมื่อสิบปีที่แล้วเค้าเคยทำแบบนี้ และเราโกหกว่าท้อง สุดท้ายเค้าก็ไปกับผญ.คนอื่นซึ่งรู้อยู่แล้วว่าเรากับสามีคบกัน แต่เมื่อสิบปีก่อนโซเชียลยังไม่มีมากเหมือนทุกวันนี้ ระยะเวลา 1 ปีเค้าโดนทิ้งแล้วกลับมา ขอโอกาสและก้มกราบเราว่าจะไม่ทำอีก
..
เราให้โอกาสแต่งงานกัน แต่ก็นานเหมือนกันที่จะลืม บอกกับสามีไปว่าเราขอไม่มีลูก ไม่ชอบเด็ก และไม่อยากรับผิดชอบชีวิตใคร สุดท้ายทนสามีอ้อนวอนขอไม่ได้ มีลูกให้ 1 คน 17-18 ปีที่ผ่านอะไรมาด้วยกัน
..
แต่สิ่งที่เราเจอ 1 ปีที่ผ่านเหมือนหนังม้วนเดิม แต่ต่างคือเรามีลูกจริงๆ และคนงานก่อสร้างค่อนข้างออกตัวแรง พยายามแสดงตัว แม้เราขอให้หยุดเพราะเค้าก็มีสามี พ่อเค้าก็ทิ้งแม่เค้าไปตั้งแต่เด็ก แต่สิ่งที่ได้คือเค้ายอม...ยอมเลิกกับสามีเพื่อมาเอาสามีเราเต็มตัว แม่ย่าเราเคยไปหาเค้าที่เพิงสังกังะสีบอกให้เลิกยุ่ง กับโดนญาติพี่น้องเค้าด่ากลับมา
..
เราค่อนข้างเสียหลักมาก กังวลเรื่องลูก ชีวิตจะเดินต่อยังไง จนตัวเองกลายเป็นโรคซึมเศร้า วนเวียนคิดแต่เรื่องแย่ๆ เกือบเสียงาน เสียทุกอย่าง  ลุกขึ้นสู้จากความเสียใจกลายเป็นความแค้น ที่ผ่านมาเราถูกกระทำเยอะมาก คำพูดที่สามีด่าเรา ทำลายข้าวของเรา เหยียบย้ำความรู้สึกเรา ท้าท้ายเรา ส่วนผญ. ก็เยาะเย้ยเรา โพสต์ว่าลูกเรา เราพยายามทน เก็บทุกอย่าง จนสุดท้าย สติแตก หยิบปืนชี้หน้าเค้า ไปที่ทำงานเค้า ไปหน้างานคนงาน เพราะที่ผ่านมาเราอยู่ในที่ของเรา เราเลือกที่ไม่ลงไปยุ่งกับคนที่ไม่สมควรจะยุ่ง จากวันนั่นทั้ง 2 คนเงียบ ไม่มีคำท้าท้าย ผญ.ลาออกจากคนงานก่อสร้าง ไปเป็นสาวโรงงานที่กทม. สามีเราลางานไปหาตลอด  เรากลับมาตั้งสติอีกครั้ง ดึงใจตัวเองออกจากเรื่องราวแย่ๆ อยู่กับลูก
..
เราไม่ได้จดทะเบียนกันคะ เพราะหลายๆอย่างที่เคยเกิดขึ้น และเราไม่ได้คาดหวังอะไรจากเค้า เพราะทุกวันนี้เรียกได้ว่าแทบจะไม่พอกิน ต้องขับจักรยานยนต์ไปทำงาน รถจักรยานยนต์ก็เป็นชื่อเรา เราตกลงเฉพาะค่าเลี้ยงดูลูก ทึ่จ่ายก็ครึ่งนึงของเงินเดือนเค้า  
..
เราเคยคิดให้โอกาสเค้าอีกครั้งคะ รอเค้าเพื่อลูก เพื่อครอบครัว แต่ 1 ปี เราเจออะไรที่แย่มาก  เมื่อความสัมพันธ์มันกลับมาเป็นครอบครัวไม่ได้ เราก็ขอให้ช่วยกันดูแลลูกในฐานะพ่อแม่เท่านั่น  แต่สิ่งที่เราเจอวันที่ลูกป่วยไข้ 40 ติดเชื้อในกระแสเลือด เราที่เล็บเท้าเพิ่งหลุด เราไม่มีญาติอยู่นี้เลย บ้านสามีห่างจากบ้านเราแค่ไม่กี่ซอย และเค้าก็อยู่บ้าน คนงานก่อสร้างไปอยู่กทม.แล้ว น้องสาวสามีบอกให้สามีมาดูลูกช่วยเรา 3-4 วันที่เราอยู่รพ. ไม่มีแม้เงาเค้า

..
ทุกคนคงเคยเห็นแคมป์คนงาน ที่เป็นสังกะสี และคนงานนอนรวมกัน มุ้งใครมุ้งมัน นึกสภาพที่สองคนมีอะไรกัน ทุกวัน จนคนงานในเพิงสังกะสีต้องกั้นห้องให้เค้าสองคน ห้องน้ำรวมด้านนอก อ่างอาบน้ำรวม แล้วเช้าสามีกลับมาโดยที่น้ำไม่อาบ และมีรอยดูดคอเขียวมา บางวันมีขี้กากขึ้นหน้า เมาเหล้าไลฟ์สดกันในเพิงสังกะสี  แบบนี้แทบทุกวัน
..
จากวันนั่นจนวันนี้ ทุกความรู้สึกของเรา ทุกการกระทำ ยอมรับว่ารักมาก ขาดสติมาก และก็กลัว และก็ไม่สามารถยอมรับความจริงได้ โกรธแค้นมาก จึงทำให้ทุกข์มาก หลายเหตุการณ์แย่กว่าที่เราเล่ามามาก แต่มันก็ผ่านไปแล้ว จนไม่อยากจะเชื่อว่าผ่านมาได้ ครึ่งชีวิตเราที่อยู่กับสามีเราไม่เคยนอกใจสักครั้ง แต่ถ้าคิดไปมันอาจจะเวรกรรมเก่าเราชาติก่อน
..
เราเลือกที่จะลืมอดีตและอยู่กับปัจจุบันแค่เรากับลูก ทุกอย่างดีขึ้น สวดมนต์แผ่เมตตาอโหสิกรรมให้พวกเค้าตั้งจิตอธิฐาน ขอให้ใจปราศจากความโกรธ เกลียด อาฆาตแค้น ความทุกข์ และขอให้ทุกอย่างจบสิ้นกันแค่นี้ ทุกอย่างดีขึ้นจริงๆ ด้วยเวลา ด้วยใจ และเราเลือกที่หยุดเล่นเฟสด้วย อยู่กับตัวเองกับลูก ใช้ชีวิตกับลูกโดยไม่มีสามีหัดทำทุกอย่างเองทั้งหมด  เรารอดมาได้ ทุกความรู้สึกที่เคยกลัว มันหายไปแล้ว
..
ถ้าเป็นเมื่อก่อนรู้ข่าวเค้า 2 คนทะเลาะกันหรือมีเรื่องกันคงสะใจ แต่มาวันนี้ที่ตั้งกระทู้อีกรอบ จริงๆรู้เรื่องเค้าสองคนมีปัญหากันมาสักพักแต่ก็ไม่ได้สนใจเพราะเลิกเล่นเฟสแล้ว เค้าก็รักๆเลิกๆ กันมาสักพักใหญ่จากที่เพื่อนบอกมา จนวันนึงเพื่อนส่งรูปมาให้ดู ให้ดูเฟสสามีเราและผญ. ไม่ได้ดีใจนะคะที่เค้าทะเลาะเลิกกันหรือเสียใจที่เค้ารักกัน มองดูสามีตัวเองวันนี้ที่เค้าร้องไห้ที่เค้าทุกข์ มันเหมือนตัวเราในวันนั่นมาก แต่ต่างที่เราไม่เคยโพสต์หรือแสดงให้ใครรู้  ส่วนผญ.ก็เกิดความระแวงจากความห่างไกล และก็คงรู้ว่าสามีเราให้อะไรมากกว่าความใคร่ เงินทองก็ต้องส่งให้ลูก
..
เราคงไม่สามารถให้โอกาสผู้ชายคนนี้ได้อีกแล้ว เพราะเราควรจะได้รับโอกาสบาง  

เราเชื่อว่าเวรกรรมมีจริงคะ ไม่ต้องเฝ้ารอหรือถามหาเมื่อถึงเวลาคุณจะรู้สึกได้เอง จะมากจะน้อยเราเชื่อว่าสักวันนึงเค้าจะรู้สึกเอง  เราแค่ทำหน้าที่ของเราให้ดี ให้มีความสุขกับปัจจุบัน
..
แด่ singlemom ทุกคนคะไม่มีใครทุกข์มากกว่าใคร อยู่ที่ใจเราจะรับเรื่องที่เจอได้แค่ไหน  ยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้น มีสติ และนึกถึงลูกมากกว่าตัวเอง  99% เราเชื่อว่าลูกจะดีหรือไม่ดีขึ้นอยู่กับการเลี้ยงดูจากเราคะ  

ขอบคุณอดีตสามีที่ให้ลูกที่น่ารักกับเรา
ขอบคุณทุกเรื่องราว 17-18 ปีที่เกิดขึ้นเป็นบททดสอบชีวิต ว่าวันนี้เราผ่านมันไปได้แล้ว เราหวังว่าทุกคนจะผ่านมันไปได้เหมือนเรา
..
ขอบคุณทุกคนที่อ่านจนถึงข้อความนี้ เราไม่รู้ว่าคุณคือใคร เราไม่เคยรู้จักกัน แต่เราเชื่อว่าเราคงเคยทำบุญร่วมกันถึงทำให้เราได้มาคุยกันในกระทู้นี้คะ  🙏🏻🙏🏻🥰