สวัสดีครับ ผมชื่อแอมป์ เรื่องราวที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ คือเรื่องราวของเพื่อนผมที่พึ่งเสียชีวิตไป

เพื่อนผม อายุ 28 ครับขอเรียกแทนว่า ไอ้เอ
แฟนเก่า อายุ 20 ครับขอเรียกแทนว่าน้องเอฟ

พวกเขาคบกันมาได้ประมาณ 6 ปี ซึ่งทั้งสองคนตกลงกันว่าให้วันเกิดของไอ้เอ เป็นวันคบรอบวันคบกันของพวกเขาทั้งสองคน ซึ่งความสัมพันธ์ของทั้งสองคนก็ดีบ้างแย่บ้าง ตามประสาคู่รักทั่ว ๆ ไปที่จะมีเรื่องทะเลาะกันบ้างหึงหวงกันบ้าง ทะเลาะกันเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ บ้าง เรื่องใหญ่ ๆ บ้าง จนในที่สุดเพียงเพราะความเข้าใจผิด ประกอบกับเอฟคงกำลังมีความสัมพันธ์ครั้งใหม่อยู่ด้วยทั้งคู่จึงได้เลิกกัน และไอ้เอได้ทำอัตวินิบาตกรรมตัวเองในคืนวันที่เจอกันครั้งสุดท้าย ที่เขาพบว่า เอฟ ได้คุยกับผู้ชายคนหนึ่งอยู่ซึ่งเป็นรุ่นพี่ที่มหาลัยของเธอ

ไอ้เอกับเอฟรู้จักกันเพราะเคยเรียนที่เดียวกันครับ และไอ้เอก็เป็นเด็กซิ่วครับ รุ่นพี่ของเอฟทั้งคู่ตกลงคบกัน ทั้งสองคนก็เรียนไป คบกันไป ไปเที่ยวด้วยกันบ้างเวลา ไอ้เอมันเป็นคนเอาแต่ใจไม่ค่อยยอมใครมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วครับแล้วตัวเองก็กำลังพยายามปรับนิสัยตัวเองให้ดีขึ้นระหว่างนั้นก็มีทะเลาะกันบ้างดีกันบ้าง กันจนผ่านไปเกือบ 1 ปี ไอ้เอเรียนจบไปก็อินดี้จัดตามนิสัยของมันติดเกมเล่นเกม ยังไม่หางานยังไม่ทำอะไร

แล้วเหมือนทั้งสองคนก็เริ่ม ๆ ไม่ค่อยได้คุยกันก็ไม่รู้เพราะอะไรมันก็ไปบอกเลิกกับเอฟ หลังจากนั้นไม่นานประมาณ 4วัน มันก็กลับไปง้อขอคืนดีเอฟก็บอกว่า ไม่ได้แล้ว เพราะเค้าตกลงคบกับคนอื่นไปแล้ว ซึ่งก็คือเพื่อนสนิทของเขาทั้งคู่คบกันไปได้ประมาณ 2-3 เดือนครับ ในระหว่างนั้น ไอ้เอมันก็พยายามเปลี่ยนตัวเองเพื่อเค้า เริ่มหางานทำ จนมีเงินเก็บซื้อรถเก่า ๆ ได้ มีเงินเก็บซื้อของที่เคยสัญญาว่าจะให้กับเค้า ให้เป็นของขวัญ แล้วก็พยายามง้อขอคืนดีกับเอฟมาตลอด จนในที่สุดทั้งสองก็กลับมาคบกัน

แต่ว่าในช่วงที่เลิกกันไปครั้งแรกไอ้เอมันก็มีปัญหาใหญ่ๆที่ทำให้ทะเลาะกันกับเอฟอยู่หลายเรื่องครับ เช่นเรื่องที่มีเพื่อนมาแซวไอ้เอว่าทำไมไม่แต่งงานกับเพื่อนที่ชื่อพีล่ะ ทั้ง ๆ ที่นิสัยเข้ากันขนาดนั้น คิดเหมือนกันขนาดนั้น ตัวมันเองก็เลยเข้าไปอธิบายครับว่ามันเป็นแบบนี้ แล้วด้วยนิสัยขี้เล่นของมันอาจจะดูเกินไปสำหรับเอฟ เลยทำให้ทั้งสองคนทะเลาะกัน ไอ้เอก็พยายามบอกว่าไม่มีอะไร คุยกับเพื่อน ทำไมเอฟต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่ ถ้าเอฟไม่ชอบไอ้เอมันก็จะเลิกคุยกับเพื่อนให้เอฟก็ได้ จนในที่สุด ไอ้เอเลิกคุยกับเพื่อน ๆ กลุ่มนั้นไป ยกเว้นบางคนที่ยังคุยเรื่องงานนิยายด้วยกันอยู่

แล้วอีกเรื่องคือ ไอ้เอเนี้ย ชอบคุยแชทมากครับ เคยคุยกับผู้หญิงคนนึงมาประมาณ 5 ปีก่อนที่จะมาเจอเอฟ ซึ่งไอ้เอเนี้ยก็มโนว่าผู้หญิงคนนี้คือแฟนของตัวเอง ทั้ง ๆ  ที่ก็ไม่เคยเจอกันเลยซักครั้ง แล้วมีครั้งนึงหลังจากที่ไอ้เอคบกับน้องเอฟแล้ว มันก็รู้มาว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังจะไปเรียนต่อที่อเมริกา มันก็เลยเข้าไปคุยถามไถ ตามประสาคนเคยคุยกันมาโดยไม่ได้คิดอะไร แต่เอฟก็อดไม่ได้ที่จะหึงตามประสาแฟน ซึ่งไอ้เอเนี้ยก็พยายามบอกเหมือนเดิมครับว่าไม่ได้คิดอะไรและคุยกันในฐานะของเพื่อนเท่านั้น

หลังจากที่ทั้งคู่กลับมาคบกันทั้งสองคนก็ไปรับไปส่งกันอยู่เสมอทุกวัน ไอ้เอก็แบ่งเงินให้ใช้บ้างด้วยเหตุผลที่ว่า "เราเห็นตัวเราในตัวน้องเค้า เราอยากให้น้องเค้ามีทุกอย่างที่อยากได้เหมือนตอนที่เราอยากได้แต่ไม่มีโอกาศ"มันเลยใช้คำพูดนี้ เปิดบัญชีให้เอฟเพื่อโอนเงินให้ทุกเดือนแม้จะไม่เยอะแต่ก็เยอะพอที่เอฟจะเอาไปใช้ซื้อหนังสือ หรืออะไรที่ตัวเองอยากได้และเอามาใช้กิน เที่ยวด้วยกัน

เวลาผ่านไป โอกาศเข้ามาที่ไอ้เอมีผู้ใหญ่ท่านนึงให้โอกาศมันได้ไปทำงานด้วย และด้วยเงินเดือนที่มากขึ้นกว่าเดิมเยอะมาก และในวันนั้นทุกคนในครอบครัวและที่ทำงานก็บอกกับมันว่าให้มันไปเพื่อโอกาศที่ดีกว่าเดิม แต่ในใจของมันมันต้องการคำตอบเดียวครับจากคน ๆ เดียวคือเอฟ เอฟก็บอกกับไอ้เอว่ามันคือโอกาศที่ดีกว่าแต่ถึงปากจะอยากให้ไป แต่ในใจก็อยากจะรั้งไว้ ไม่อยากให้ไปไกลกันในวันที่ไอ้เอจะต้องไปทำงานที่ใหม่ในต่างจังหวัดเอฟได้เขียนจดหมายแล้วถ่ายภาพส่งมาให้กับไอ้เอเนื้อหาประมาณว่าไม่อยากให้มันไปทำงานที่ใหม่อยากให้มันอยู่ด้วยกัน กลัวมันจะเปลี่ยนไป

ไอ้เอเริ่มทำงานที่ใหม่
และทุกสัปดาห์ ไอ้เอจะกลับไปหาเอฟ เพื่อไปเที่ยวด้วยกัน กลับไปหากันให้หายคิดถึงแต่ปัญหามันก็ตามมาเรื่อย ๆ เช่น ค่าใช้จ่ายในการเดินทาง เวลาในการทำงานที่ตำแหน่งเลขามันต้องทำงานติดตัวกับนายอยู่ตลอดเวลา ไม่ค่อยจะมีเวลาให้ ไอ้เอพยายามที่จะโทรไปหาให้ได้ทุกวัน แต่ในบางวันมันก็เลยเวลาที่เอฟกำหนดให้คือ 2 ทุ่ม โดยตลอดเวลาที่ไอ้เอทำงานที่นี่ มันก็จะวางแผนกลับไปหาวางแผนเรื่องการใช้เงินเก็บเงินเพื่อจะให้มีพอที่จะกลับไปหาและมีเงินเหลือพอที่จะได้เที่ยวด้วยกัน 

จำที่ไอ้เอเปิดบัญชีให้ได้มั้ยครับ ครั้งนี้ที่ทำงานใหม่ ไอ้เอมันได้ให้สัญญาครับ ว่า "เวลาที่นอกเหนือจากเวลางาน ค่าล่วงเวลาเหล่านั้น มันจะให้เอฟทั้งหมด" มันอาจจะดูเหมือนซื้อเวลา อาจจะดูเหมือนเป็นการเอาเงินมาซื้อความรักความรู้สึก แต่สำหรับไอ้เอ มันคือเงินที่เอฟจะได้ใช้จ่ายเพื่อซื้อหนังสือที่เค้าชอบ ซื้อของในเกมที่เค้าชอบมาเล่น ฯลฯ ที่เอฟจะทำแล้วจะมีความสุขระหว่างบางวันที่มันไม่มีเวลาให้ แต่ถ้าวันไหนที่ไอ้เอมันมีเวลาให้ ไอ้เอมันก็จะโทรไปหาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ถึงแม้ว่าจะไม่ทันเวลาไปเกือบ 70% เลยก็ตาม ซึ่งระหว่างนั้นทั้งคู่ทะเลาะกันงอนกันเรื่องนี้ตลอด ว่าโทรไปช้า โทรมาช้า ไม่สนใจกันไม่คิดถึงกัน จนนานวันเขา งานของไอ้เอเริ่มเยอะขึ้นเรื่อย ๆ ต้องออกเดินทางไปต่างจังหวัด ต้องอยู่ติดนายจนดึก บางครั้งมันโทรคุยกับเอฟอยู่ นายก็โทรมาสั่งงานก็มี แต่แทนที่เอฟจะเข้าใจ กลับถูกงอนและไอ้เอก็กลายเป็นคนผิดไป เป็นแบบนี้มาเรื่อย ๆ 

ซึ่งตลอดเวลาที่ไอ้เอมาทำงานที่นี่
มันมาด้วยตัวคนเดียว และด้วยความโลกส่วนตัวสูงของมัน ทำให้มันไม่ค่อยคบหากับใคร แต่ตัวมันมีนิสัยชอบแชทชอบคุย ติดมาตั้งแต่สมัย msn ฯลฯ ซึ่งปกติมันก็จะมีกลุ่มเล่นเกม คุยกับเพื่อนอยู่เสมอ ๆ มันเป็นคนกวน ๆ พูดจาลามปามไปบ้าง แล้วด้วยตัวมันต้องอยู่คนเดียวในห้องพักโทรคุยกันกับเอฟทุกวัน ไม่ค่อยได้ไปเจอเพื่อน หรือไม่ค่อยได้ไปเที่ยวที่ไหนหลังเลิกงาน เพราะกลัวว่าจะกลับมาไม่ทันโทรคุยกับเอฟ จนมันรู้สึกว่า มันทำงานก็เหนื่อย จะเล่าให้เอฟฟังก็ไม่ค่อยฟัง ไม่ค่อยได้กำลังใจจากเอฟ ไอ้เอเลยใช้วิธิเดิมคือคุยกับเพื่อน ๆ หาเพื่อนคุยผ่านทางอินเตอร์เน็ต จนมันก็ได้คุยกับผู้ชาย ผู้หญิงหลายๆคน และถ้ามันคุยกับคนไหนสนิทหน่อย

มันก็จะคุยนานเพราะรู้สึกว่าตัวเองก็ได้ระบายความรู้สึกแย่ๆออกไป แต่ไอ้เอก็มีนิสัยเสียเหมือนเดิมคือ แครความรู้สึกคนอื่นมากเกินไป ติดเล่นมากเกินไปจนบางทีโอ๋เพื่อน ง้อเพื่อนมากกว่าแฟนตัวเอง เพราะคิดว่า แฟนยังไงก็คุยกันได้

จนวันนึงไอ้เอก็กลับไปหาเอฟตามปกติ พอไปเที่ยวด้วยกันเสร็จกลับไปส่งเอฟที่บ้าน นั่งคุยนั่งเล่นกันจนได้เวลากลับบ้าน ไอ้เอก็กลับบ้านตามปกติ พอถึงบ้าน เอรู้ว่าตัวเองลืมมือถือไว้ พอกลับไปเอามือถือก็สรุปว่า เอฟได้เปิดมือถือของไอ้เอดูแล้วเจอว่ามันคุยกับคนอื่นที่เป็นผู้หญิง ลามปามไปคุยถึงเรื่องใต้สะดือ เอฟเข้าใจว่า ไอ้เอนอกใจ คิดไปแล้วว่าไอ้เอกำลังคิดแอบคบกัน หรือจะนัดไปเจอไปกินข้าวกันหลังจากนี้ แต่ไอ้เอก็พยายามบอกว่ามันไม่ได้คิดอะไร คุยเล่นขำๆ คุยกันเพื่อน เอฟยื่นมือถือคืนให้ไอ้เอ ไอ้เอก็ยื่นมือไปรับแต่ยังไม่ทันถึงมือ เอฟปล่อยมือถือร่วงจนหน้าจอแตก

ไอ้เอตามง้อเอฟจนทั้งคู่กลับมาคุยกัน ไอ้เอให้สัญญาว่าจะไม่คุยกับใครอีก

ทั้งสองคบกันต่อก็มีเรื่องมีราวกันมาเรื่อย ๆ อย่างเช่นมันกลับไปหาไม่ได้ โทรไปไม่ได้บ้าง เพราะติดงานอยู่ ตอบเฟส ไลน์ช้าบ้าง เพราะทำงาน จนถึงแทบไม่ได้กลับบ้านเลยเพราะต้องไปทำงานต่างจังหวัด เอฟงอนไอ้เอจนมีการบล็อกเฟส บล็อกช่องทางติดต่อต่าง ๆ ไม่ให้ติดต่อได้ นอกจากกลับไปหา แต่เพราะไอ้เอทำงานอยู่ก็เลยกลับไปหาไม่ได้ จนถึงวันสำคัญ วันลอยกระทงปี 61 เอฟตัดสินใจเลิกกับไอ้เอ และกลับไปคบกันเพื่อนสนิทที่เคยคบกัน ส่งข้อความไปหาหัวหน้าของไอ้เอ ว่ามันบ่นเรื่องงานเรื่องไม่มีเวลาให้เอฟและบอกว่าเลิกกันแล้วฝากให้หัวหน้าดูแลไอ้เอให้ด้วย ไอ้เอใจสลายครับคราวนี้ พยายามหาคนมาดามใจตัวเองไปด้วย จนเจอคนๆนึงและคุยกันและคิดว่าจะสานสัมพันธ์ต่อ แต่ก็พยายามง้อมาอยู่ตลอดไอ้เอก็พยายามไปหาเอฟอยู่ตลอดแม้ว่าเอฟจะมีแฟนอยู่แล้ว ทั้งสองคนตกลงว่าจะคบกันแบบไม่ผู้มัด จนไอ้เอก็เหมือนจะง้อติดเอฟก็เหมือนจะกลับมาจริงจังกับไอ้เอ ไอ้เอก็ตัดสินใจว่าจะเลิกคุยกับคนที่พึ่งคุย แต่ก็เกิดเรื่องขึ้นก่อน เพราะผู้หญิงทั้งสองคนได้คุยกันก่อน จนเกิดเรื่องขึ้นในวันนั้น(วันที่ 1 มกรา) ไอ้เอพยายามจะพูดให้เอฟหยุดทำอะไรที่กำลังทำอยู่ เช่นส่งข้อความไปหาอีกคน หรือโทรไปหา หรือทำอะไร ไอ้เอก็พยายามบอกว่า ตัวเองเลือกใคร 

แต่ทว่า เอฟกลับพูดกับทุกคนรอบตัวไอ้เอ ทักแชทเฟสไปหาแม่ไอ้เอ ว่าไอ้เอนอกใจเอฟไปคุยกับคนอื่น ทั้งๆที่ตัวเอฟเองก็บอกว่าเลิกกันแล้วและไอ้เอก็บอกแม่ไปแล้วก่อนหน้านี้ว่าเลิกกัน แต่ก็ยังไปหากันอยู่ วันนั้นไอ้เอได้มือถือคืนมันก็ขึ้นรถกลับที่ทำงาน พยายามอธิบายทุกอย่างให้ผู้หญิงที่คุย และเลิกคุยกับผู้หญิงคนนั้นไปในที่สุด และไอ้เอมันก็ไปง้อขอคืนดีกับเอฟ จนเอฟก็กลับมาคืนดีกับไอ้เอ

ตอนที่เอฟเปิดดูมือถือไอ้เอในวันที่มีเรื่องวันนั้นก็เจอว่าไอ้เอมันคุยกับผู้หญิงหลายคน แต่พอมีเรื่องจบไปพอทั้งคู่กลับมาคบกันไอ้เอก็เลิกคุยกับทุกคนทั้งหมด ลบและบล็อกไปแล้วไม่หาใครคุยอีกเลย

จนเมื่อเดือนมิถุนาที่ผ่านมา
เอฟสอบติด คณะวิศวะคอมฯ มหาลัยย่านคลอง6 ไอ้เอก็พยายามจะช่วยอำนวยความสะดวกทุกอย่างให้เอฟอยู่อย่างสบายทั้งสองคนก็ไปเจอกันได้ง่ายขึ้น เพราะไอ้เออยู่บางบ่อ ส่วนเอฟอยู่แถวๆคลอง6 แต่เพราะช่วงนั้นเป็นช่วงเปิดเทอมเอฟเลยบอกกับไอ้เอว่าจะไม่ค่อยมีเวลาให้ เพราะมีกิจกรรมเยอะมาก แล้วต้องเรียนเสริมด้วย

2 มิถุนายน 62
ไอ้เอก็ไปหาเอฟ เพราะว่าเอฟพึ่งย้ายเข้ามาอยู่หอเพราะคุยกันไว้แล้วว่าจะต้องไปซื้อของด้วยกันเพื่อใส่ห้องของเอฟและไอ้เอก็ลาพักร้อนไว้ด้วยเพราะว่าวันที่ 4 มิถุนายน คือวันเกิดของไอ้เอก็ไม่มีอะไรผ่านไปตามปกติจนวันที่ 5 ไอ้เอก็กลับไปทำงานเพราะวันที่ 6 ไอ้เอมีงานที่ต้องไปเตรียมตัวอยู่แล้ว

15 มิถุนายน 62
ไอ้เอมาหาเอฟที่ห้องในระหว่างที่นอนเล่นเกมด้วยกันอยู่ไอ้เอบอกว่าตัวเองรู้สึกปวดท้องเลยลุกขันเพื่อจะไปเข้าห้องน้ำแต่ระหว่างวั้นปรากฎว่ามีเบอร์แปลกโทรเข้ามาไอ้เอเห็นว่าแอพเตือนเบอร์ที่โทรเข้าเป็นเบอร์น่ารำคาญก็เลยปิดเสียงและหยิบมือถือเข้าห้องน้ำไปด้วยรอให้สายวางจะได้เล่นเกมต่อ

หลังจากที่สายที่โทรเข้ามาวางไปไอ้เอก็เล่นเกมต่อ และทำธุระจนเสร็จ แต่พอออกมาจากห้องน้ำ เอฟก็ทำตัวแปลกไปไม่คุยกับไอ้เอ ทำเสียงดังปึงปัง จนเอฟทนไม่ไหวก็พูดใส่ไอ้เอไปว่าให้เอกลับไปที่ห้องจะได้คุยกับคนที่โทรมาได้สะดวกๆไอ้เอก็โมโหตะคอกเสียงกลับไปถามว่าคุยกับใคร ทั้งคู่ก็ทะเลาะกันไอ้เอพยายามเอามือถือให้ดูพยายามโทรออกว่าเป็นเบอร์ที่ไหน

เอฟไม่ยอมฟัง ปัดมือถือของไอ้เอลงไปไอ้เอด้วยความโกรธ เลยจับไหล่ทั้งสองข้างของเอฟแล้วผลักไปลงใกล้กับมือถือแล้วบอกให้เอฟกดดูเองเลยว่าเบอร์ใคร เอฟพยายามบอกว่าไอ้เอคงลบไปหมดแล้วไม่มีอะไรให้เค้าพิสูจหรอก ไอ้เอยิ่งโมโห เพราะความคิดไปเองของเอฟไอ้เอเลยกอดเอฟจนแน่น ล็อกตัวเอฟให้ขยับไม่ได้ เอฟก็พยายามดิ้นสู้แรงมันจนในที่สุดไอ้เอคิดว่าคงไม่ดิ้นแล้วเลยปล่อยมือข้างนึงที่กอดอยู่ควานหามือถือและกดโทรออกและกดเปิดลำโพง

ตรูด.... ตรูด.... ตรูด.... สวัสดีค่ะ
บริษัท.........เทเลคอมมิวนิเคชั่น จำกัด ภาษาไทย กด......

พอจบเสียงไอ้เอกดวางสาย และกอดเอฟไว้ แล้วพูดกับเอฟว่าตัวเองพิสูจแล้ว ทำไมถึงไม่เชื่อกันบ้าง เอฟเหมือนจะไม่สนใจ บอกแค่ว่าตัวเองเจ็บจนซักพักนึงไอ้เอก็คลายแขนและขาที่ล็อกตัวเอฟอยู่ แขนของเอฟช้ำและเอวของเอฟก็ช้ำจากแรงรัด เอฟพยายามเอายาน้ำทา ไอ้เอก็พยายามจะเข้าไปช่วยทาแต่เอฟก็ปัดป้องมือของไอ้เอออก จนไอ้เอกลับมานอนบนเตียง..........

เดี๋ยวมาต่อนะครับ