{(Diary...ดอก-รัก-เร่...)}

.

ดอกไม้

.

ความรัก

.

เร่ไป ไม่เเน่นอน

บทที่2  เด็กส่งดอกไม้จอมยุ่ง

...........บุญส่งเดินวนกลับสวนกับสตาฟอย่างละเหี่ยใจ คนทำงานหลังเวทีดูวุ่นวายพอๆ กับเส้นผมบนหัวที่ฟูกระเซิงจากมือนางแบบสาว ดอกไม้ก็ถูกชิงไปด้วย จะตามไปเอาคืนก็ไม่ได้เพราะหล่อนขึ้นไปเดินเฉิดฉายบนแคทวอล์ก ได้แต่โทษตนเองที่เชื่องช้า แล้วจะทำมาหากินทันใครเขาได้

“ไม่เข้าใจความคิดของผู้หญิงเล๊ย” เดินงุดๆ บ่นอยู่คนเดียว “จะเอาก็จะเอาให้ได้ แล้วเราจะไปบอกกับคุณภาณุเขาได้ยังไงดีล่ะ ว่าดอกไม้ของเขาถูกชิงไปแล้ว เจ๊โรสรู้ต้องโกรธแน่เลย จะเสียลูกค้ากันคราวนี้”

นึกถึงคำสอนของเจ๊ บอกผู้หญิงเป็นเพศที่จิตใจแปรปรวนเข้าใจยาก แล้วก็เล่าความหลังสมัยหนุ่มแน่นทำหน้าที่เป็นทนายของตระกูลผู้ดี อนาคตกำลังรุ่ง วันหนึ่งถูกผู้ใหญ่บังคับให้ต้องแต่งงานกับผู้หญิง สุดท้ายผู้ชายใจหญิงทนใช้ชีวิตอยู่ร่วมชายคาด้วยไม่ได้ ต้องระเห็จออกมาอยู่วัดกับหลวงพ่อ ทำงานเป็นไวยาวัจกร พอทำใจได้จึงออกมาเปิดร้านขายดอกไม้เลี้ยงชีวิต รู้ซึ้งดีถึงการมีคู่ จึงคอยตักเตือนบุญส่งอยู่บ่อยๆ

หนุ่มในชุดทักซิโด้เดินวนมาที่ห้องหนึ่ง ไม่มีทีมงานเดินเพ่นพ่านมันเงียบกว่าทุกห้อง หูคล้ายได้ยินเสียงคนสองคนทะเลาะกันอยู่ข้างในห้อง

“ออกไป!! ฉันไม่ต้องดอกไม้ของคุณ! ”

“อึ๋ย! เอาแล้วไง” บุญส่งแอบหลบหลังประตู ด้วยต่อมความขี้สงสัยแรง เสียงคนหนึ่งคลับคล้ายเสียงของภาณุ จากรอยแง้มของประตู มองลอดเข้าไป หัวใจเต้นระทึก เพราะเพียงเห็นด้านข้างของหญิงสาว ที่ชีวิตนี้ไม่มีทางลืมเธอไปได้เลย

ญาดา …

เกือบอุทานออกมา ดีที่เอามืออุบปากตนเองไว้ทัน เธอคือนักเรียนรุ่นพี่สมัยเรียนโรงเรียนวัดด้วยกัน ขวัญใจของอดีตเณรน้อย ปัจจุบันมาทำอาชีพนักแสดงและเดินแบบ ไม่รู้ตอนนี้กำลังซ้อมบทละครกับภาณุอยู่หรือไง เหมือนฉากในละครโทรทัศน์ บทที่นางเอกทะเลาะกับพระเอก

“ฉันต้องการความเป็นส่วนตัว! เชิญคุณออกไปได้แล้ว! ”

“มันไม่ใช่อย่างที่เห็นนะดา! คุณเข้าใจอะไรๆ ผิดแล้ว ผมไม่ได้คิดจะมอบดอกไม้ให้แนนนี่เลยนะ ดอกไม้ช่อนั้น ผมสั่งมาเองจริง ตั้งใจนำมามอบให้คุณ ไม่รู้ไปอยู่กับแนนนี่ได้อย่างไร”

ดารานายแบบหนุ่มหล่อสมกันกับดาราสาวสวย พยายามพูดทำความเข้าใจด้วยสีหน้าหนักใจ เธอเบือนหน้าหายใจแรงจนเนื้อตัวสั่น หน้าซีดขาวเห็นได้ชัด ระยะหลังมานี้ตนเองได้ยินข่าวลือหนาหู แนนนี่ ดารานางแบบสาวหน้าใหม่ในวงการ กำลังเป็นมือที่สามมาเกี่ยวกับคู่รักของเธอ ไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องจริง จนได้เห็นเขาสั่งดอกไม้มาให้แนนนี่ 

“ฉันทนพฤติกรรม โกหกหลอกลวงของคุณมามากพอแล้ว! จบกันที เราเลิกคบกัน! ” ร่างบางใช้สองมือผลักอกชายหนุ่ม ที่กำลังจะเข้ามาประคองออกไป อาการของเธอย่ำแย่มากคล้ายจะเป็นลม ภาณุจะเข้ามาช่วยได้แต่อ่อนใจ เค้าใบหน้าหล่อเหลาที่เคยเย็นชาเวลานี้เต็มไปด้วยอารมณ์สับสน นี่เขาจะต้องพูดจาอย่างไร เธอถึงจะยอมเข้าใจว่าไม่ได้เป็นไปตามข่าวลือ เขาไม่เคยเลยที่จะคิดนอกใจ

“อย่าไปเชื่อข่าวลือนะญาดา ผมไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับแนนนี่ นอกจากพี่น้องกันในกองถ่าย ข่าวพวกนี้ปล่อยออกมาให้แฟนคลับรู้สึกฟินเท่านั้น คนในวงการเขารู้ดี ดาเองอยู่ในวงการมาหลายปี ทำไมต้องหวั่นไหวกับอิแค่ข่าวพวกนี้ด้วย”

“ฮึ! ทีบอกฉันอยู่ในวงการมาหลายปี จะบอกอ้อมๆ ใช่ไหม คนเก่าหรือจะสู้คนใหม่ได้” เธอเนื้อตัวสั่นเทา ค่อยหย่อนกายลงนั่งกับเก้าอี้สองมือเกาะแน่นกันล้ม  บุญส่งแอบร้องว้าว..ในใจ ฉากนี้ราวกับลุ้นดูละครฉากพระนางทะเลาะกัน แต่นี่มันเรื่องจริง ไม่ว่าจะมองมุมไหน ร่างสูงระหง ใบหน้าสวยสง่าผิวคมแบบไทยจะเป็นใครอื่นไปไม่ได้นอกจาก ญาดา ของเขาเอง

“ไปให้พ้นหน้าฉันซะที! ” ดาราสาวตวาดลั่น ใช้มือตบกวาดข้าวของบนโต๊ะ หล่นกระจัดกระจาย ขนาดคนข้างนอกยังตกใจ

“อย่าพาลได้มั้ย ญาดา! ” ภาณุร้องห้ามอย่างอ่อนใจ

“ทำไงดี เราทำให้คู่รักเขาเข้าใจกันผิดซะแล้ว” คนข้างหลังประตูเผลอหลุดพูดออกมา ภาณุชะงักหันไปมองหาที่มาของเสียง

“นั่นใคร! ? อยู่ตรงนั้น ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!! ” เสียงเกือบตวาดจากคนในห้อง ทำเอาคนที่แอบอยู่หลังประตูตกใจ รีบขานตอบเสียงอ่อย การทะเลาะกันของคู่รัก เป็นอันสะดุดลงเพราะมีบุคคลที่สามมาร่วมรับรู้

ญาดาถึงกับตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ รีบบีบเช็ดน้ำตา หลบหน้าไม่ให้คนนอกเห็นสภาพของเธอตอนนี้ว่ามันเหมือนคนป่วย ได้แต่หันหน้าเข้ามุมห้อง ภาณุแสดงอาการฮึดฮัดหันรีหันขวาง ขู่เสียงดังว่าจะออกไปลากเจ้าคนที่แอบฟัง ถ้ายังไม่รีบแสดงตัวออกมาอีก

ไม่กี่ชั่วคำขู่เข็ญ หนุ่มร่างบางในชุดทักซิโด้ก็เผยตัวออกมาพร้อมกับรอยยิ้มเห็นฟันขาวเรียงกัน “ผมครับ ผมเองคนส่งดอกไม้คะ.. รับ”

“นายเองเรอะ! ”

มีคนแอบอยู่ที่หลังประตูจริงๆ ใส่ชุดพนักงานส่งดอกไม้ หน้าตาดีเสียแต่กะเล่อกะล่าสุดๆ ภาณุจำได้แม่นก็เพราะบุคลิกแบบนี้

เจ้าตัวต้นเหตุที่ทำให้เขากับญาดาต้องทะเลาะกัน กำลังคิดจะหาตัวอยู่พอดี ในที่สุดก็ยอมโผล่มาเองจนได้ ภาณุถามหาช่อดอกไม้ก็ตอบไม่ได้ นอกจากยืนตัวห่อลีบกระมิดกระเมี้ยน แล้วก็เดินสืบปลายเท้าเข้ามา เป้าหมายเข้าไปใกล้ดาราสาว

ภาณุกอดอกครางฮึ่ม ไม่รู้จะจัดการยังไงดี นึกแล้วยังโมโหไม่หาย จะว่ามาเป็นตัวช่วยก็คงไม่ได้ ญาดาเกือบลืมความโกรธที่ทะเลาะกันเมื่อครู่ ดวงตามีน้ำหล่อเลี้ยงเปล่งประกายคู่นั้น แน่ล่ะเธอกำลังร้องไห้ เปลี่ยนอารมณ์มาจับจ้องเด็กส่งดอกไม้คนนี้ ใบหน้าอ่อนใสเหมือนใครคนหนึ่ง ที่เธอเคยผูกพันด้วย แต่จำไม่ได้ว่าเคยพบเจอกันที่ไหนมาก่อน

“น้องชาย เราเคยรู้จักกันมาก่อนหรือเปล่า หรือถ้าหลงทางเข้ามา พี่จะชี้ทางให้นะ” น้ำเสียงของเธออ่อนโยนฟังรื่นหู ผิดกับที่พูดกับภาณุมาก ไม่มีทีท่าถือโทษเอาความผิดที่ถูกแอบฟัง ต่างกันกับภาณุที่ผิวร้อนแดง อารมณ์ตอนนี้ชกหน้าคนได้ง่ายๆ

บุญส่งใจชื้นขึ้น ได้มาใกล้ขวัญใจห่างแค่วา ไม่คาดคิดว่าจะได้มาพบเจอเพราะเฝ้าติดตามผลงานมานาน “ผมเองครับ คนส่งดอกไม้จากร้านเจ๊โรสครับ” พูดจบประโยค พลางสูดลมหายใจลึก ยกมือในท่วงท่าปางห้ามญาติ สายตามองไปที่สองคนสลับกัน นึกถึงธรรมะดีๆ เมื่อสมัยยังเป็นเณรจะเอามาเทศน์ให้คนทั้งสองฟัง

“อย่าพึ่งทะเลาะกันเลยนะครับ ค่อยๆ พูดจาดีๆ กัน ดังคำพระที่ว่าโกรธคือโง่โมโหคือบ้า รักษาสติดันไว้นะครับ”

“นายพูดพล่ามอะไร! ” ภาณุพูดขัดขึ้น ก่อนจะร่ายยาวด้วยสำนวนประหลาด

บุญส่งเอามืออุบปาก ลืมไปเลยว่าตนเองไม่ได้นุ่งผ้าเหลืองอีกแล้วเลยเผลอเทศน์ออกไป หญิงสาวกลับยิ้มได้กับความเปิ่นเป๋อ จนเกือบลืมว่าตนเองกำลังทะเลาะกับคนรักอยู่ ภาณุรู้สึกฉุนเฉียวมากกว่า มันเหมือนกำลังดูโชว์ตลกโง่ๆ พอจะออกปากไล่ไปให้พ้นๆ ดาราสาวกลับกวักมือเรียกเจ้าเด็กส่งดอกไม้เข้ามาใกล้อีกเพราะอยากเห็นหน้าให้ชัดๆ

“พอ! พอที! ฉันไม่มีเวลามาฟังนายเทศน์สอน ฉันแค่อยากให้พูดเรื่องดอกไม้ช่อนั้นเท่านั้น”

“ภาณุ! คุณหยุดดุน้องชายคนนี้เสียที! ไม่เห็นเหรอว่าเค้าตกใจหมดแล้ว” ญาดายันกายลุกขึ้น มือข้างหนึ่งยันเก้าอี้เอาไว้ บุญส่งแอบยิ้มปลื้มอยู่ในใจ แม้เวลาเปลี่ยนไป ญาดายังคงปกป้องอดีตเณรน้อยไม่เปลี่ยน เธอมีความอ่อนหวานและเข้มแข็งในตัว สวย ฉลาด มีไหวพริบและมีคุณธรรม จากเด็กยากจน

เรียนโรงเรียนวัด พาตนเองไต่เต้าขึ้นมาจนเป็นดารามีชื่อเสียง ได้อยู่ในแวดวงสังคมชั้นสูง ให้บุญส่งได้ยึดถือเป็นต้นแบบมาจนทุกวันนี้

“จะไปปกป้องมันทำไม! ? เจ้าเด็กคนนี้เป็นต้นเหตุให้เราทะเลาะกันนะ” ภาณุเหลืออดจะเข้าไปชกหน้าบุญส่ง ถูกญาดาเข้ามาขวางหน้าไว้ นัยน์ตาสวยคู่นั้นแสดงความตั้งใจไม่ลดละจะปกป้อง บุญส่งยิ้มอ่อนนึกถึงตอนที่พวกเด็กโตมารังแก ญาดาก็ปกป้องตนเองเช่นนี้

“เขาไม่มีส่วนรู้เรื่องของเรา! คุณอย่าเอาน้องชายคนนี้มาเบี่ยงประเด็น”

“อาจจะเป็นปาปารัสซีก็ได้นะ ผมต้องค้นตัวดูก่อน อาจจะเจอกล้องที่มาแอบถ่ายพวกเราอยู่ก็ได้” น้ำเสียงของภาณุแผ่วลง ผิดหวังที่หญิงสาวคนรักเลือกเข้าข้างคนอื่น ญาดายังคงยืนกรานปกป้องบุญส่ง ภาณุเงียบไป ได้แต่หันหน้าเข้ามุม ต่างเงียบกันทั้งห้อง

บุญส่งไม่กล้าสบตากับภาณุที่หันมาจ้องตาขุ่นๆ แต่เมื่อหันมามองดาราสาวในระยะใกล้ เธอกลับมีใบหน้าอันขาวซีดอย่างเห็นได้ชัด เหมือนคนป่วย พอรู้ตัวว่าถูกมองก็เบือนหน้าหลบสายตา

ความผิดข้องหมองใจของคู่รักเป็นเพราะตนจริง บุญส่งคิดว่าตนเองต้องหาทางช่วยอะไรบ้างแล้ว ถึงแม้จะกริ่งเกรงชายตรงหน้าอยู่มาก แต่ด้วยสปิริตของคนส่งความสุขด้วยดอกไม้ จำใจต้องช่วยพูด จากน้ำเสียงแผ่วเบาเป็นฉะฉานขึ้นอย่างเป็นเรื่องเป็นราวตั้งแต่เข้ามาในงาน ภาณุหันมาเลิกคิ้วสูง ในที่สุดก็ยอมเปิดปากพูด ยังไงความจริงก็เป็นความจริง ยังพอใจชื้นขึ้นหน่อย

” เรื่องดอกไม้ มันเป็นความผิดของผมเองครับ ที่รักษาไว้ไม่ได้ก่อนส่งถึงมือคุณภาณุ” ว่าแล้วบุญส่งก็หยิบยื่นเงินคืนเต็มจำนวน ภาณุคว้าไปอย่างเสียไม่ได้ ปากขมุบขมิบก่นด่าในใจไม่ให้ได้ยินเสียงด้วยเกรงญาดาจะไม่พอใจ บุญส่งขยับหูกระต่ายระคายความอึดอัด รูปตาเรียวมองซ้ายมองขวาไปยังคนสองคน

“เอาล่ะพูดต่อไปสิ เล่าความจริงออกมาให้หมดเปลือก”

“นางแบบคนนั้น เออ..ได้ยินว่าเธอชื่อ แนนนี่  ใช่ไหมครับ เธอบอกกับผมว่า...ดอกไม้นี้คุณภาณุสั่งซื้อมาให้เธอ แล้วก็คว้าเอาไปจากผมทันที แล้วยังยัดเงินมาให้อีก กลายเป็นจ่ายเงินเกินมาสองต่อ ผมอยากบอกว่าได้เงินจากคุณภาณุมาแล้ว แต่เธอขึ้นไปบนเวที ผมตามไปไม่ได้ ก็เลยต้องตามมาคืนเงินกับคุณภาณุแทน ตามมาถึงหน้าห้อง บังเอิญไม่ได้มีเจตนาแอบฟังพวกคุณเลยนะครับ”

คิ้วเข้มของนายแบบหนุ่มหล่อต้องชนกัน เหมือนถูกก่อวินาศกรรมจากคนส่งดอกไม้ ใบหน้าอันหล่อเหลาเริ่มแยกเขี้ยวออกมา

“ผมพูดถูก...ไหมครับ” คนซื่อกะพริบตาปริบๆ “ผมอยากช่วยคุณภาณุจริงๆ นะครับ”

“เราจะช่วยหรือจะซ้ำกันแน่ ไม่ใช่อย่างที่ได้ยินนะญาดา ไอ้เจ้านี่ยังพูดความจริงไม่หมด” เหมือนสาดน้ำมันเข้ากองไฟให้ลุกฮือ ภาณุเข้ามากระชากคอเสื้อ เจ้าเด็กหนุ่มหน้าซื่อ มันต้องมีเล่ห์เหลี่ยมแน่ เขาหลงกลเข้าให้แล้ว