ก่อนหน้านี้ แฟนเรียนต่อช่วงเช้า เย็นมาจะไปยิมหรือไม่ก็เล่นวอลเลย์กับเพื่อนๆเขา ทุกวัน ส่วนเราไม่ได้อยู่ใกล้แฟน(ขับรถประมาณ20นาทีก็ถึง) ส่วนความใส่ใจ ก็มีส่งข้อความบ้าง คำ่มาก็โทรคุยบ้างเป็นปรกติค่ะ แต่หลังๆจะติดเพื่อน เขาเลือกที่จะไปเล่นกับเพื่อนมากกว่าที่จะมาหาเรา ก็เข้าใจอ่ะ มันออกจะไกลกันสักหน่อย และเราคงขอมากไปที่จะให้เขามาหาทุกอาทิตย์ คงเป็นเพราะเราขี้เหงามากมั้ง แต่ก็บอกว่า ไม่เป็นไร เรารอได้ แต่ใจเราคิดถึงเขาจะแย่อยู่แล้ว

เราจำเป็นต้องต้องทำงานด้วย (ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ มาอยู่กับป้าที่ต่างประเทศและต้องทำงานใช้จ่ายเอง) วันที่เราพัก แฟนดันไม่ว่าง 

ทางครอบครัว(พ่อแม่กับป้า)เราเป็นคนหัวโบราณมาก ไม่ชอบให้ไปไหนมาไหนกับแฟนตามลำพัง และแฟนเราดันเป็นคนต่างชาติ ทางครอบครัวไม่ชอบสักเท่าไหร่ 

ครอบครัวแฟนไม่พูดภาษาอังกฤษค่ะ เลยลำบากมากที่จะสื่อสาร แต่ครอบครัวเขาน่ารักมากค่ะ

เราเป็นเด็กที่ครอบครัวไม่อบอุ่นบางครั้งเราอ่อนแอ เราอยากให้เขาปลอบใจ หรือกอดเราไว้ในวันที่เราอ่อนแอบ้าง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเขาไม่ว่าง

ทางแฟนมีธุระที่บ้านด้วย คือ พี่สาวเขาท้องใกล้ครอด(โดนมากัดมาด้วย เพิ่งไปหาหมอมา) ทางสามีของพี่สาวขับรถไม่ได้เพราะไม่มีใบขับขี่ ทุกอย่างจะเป็นแฟนเราต้องคอยเป็นธุระให้ครอบครัว(คนที่ขับรถได้มีแค่แฟนเรากับพี่ชายเขา แต่พี่ชายเขาทำงาน) 

ตอนนี้ เลยกลายเป็นว่าเราต้องรออีก ไม่รู้ว่าต้องนานแค่ไหน เขาถึงมีเวลาให้ เรารู้ว่าครอบครัวสำคัญมาก แต่เราก็น้อยใจอยู่ดี เขารู้ค่ะว่าเราน้อยใจ แต่เขาทำได้แค่ขอโทษ

รู้ค่ะว่างี่เง่า และ น้อยใจมาก ทำอะไรไม่ได้นอกจากร้องไห้ ทำไงดีเพื่อจะได้ลดความคิดแบบนี้ทิ้งไปคะ????

ปล. เคยคิดว่าจะไปหาเขาเองเลยไหม? แต่ทำไม่ได้ ไม่มีใบขับขี่ค่ะ เอกสารยังไม่เรียบร้อยไม่สามารถสอบใบขับขี่ได้ (ต่างชาติก็งิไม่กล้าแหกกฎ)

ปล2. เขียนผิดก็อภัยให้กันบ้างนะ