เราทะเลาะกัน เพราะผมขี้น้อยใจ เอาแต่ใจ เออะบอกเลิกๆๆๆ บล็อคเฟส ไลน์ (แต่ไม่ได้อยากเลิกจริงๆ ไม่ได้มีใคร ไม่เคยคิดจะทิ้งเขาไปไหนด้วย) แค่น้อยใจ เวลาโมโหก็ชอบด่าเขาด้วยคำหยาบๆ แรงๆ แรงมากกก แต่มันไม่ได้ตั้งใจ คือมันโมโหแค่อารมชั่ววูปครับตอนนั้น พอคิดได้ก็ขอโทษตลอด

 เขาว่าผมไม่ยอมโต ทำตัวเป็นเด็กๆ ไม่จริงจังกับความรัก เอะอะก็บอกเลิกๆ เธอบอกไม่อยากเลิกจะพูดมาทำไม 
ไม่เคยแคร์ความรู้สึกเขา เขาว่าเขาเป็นฝ่ายตามตลอด  เวลาเขามีปัญหาเขาก็ต้องเป็นฝ่ายคอยติดต่อกลับมา

***ตอนนี้คิดได้ว่าเราทำตัวงี่เง่า ไร้สาระ เด็กน้อย ไม่มีวุฒิภาวะมากๆเลย เปลี่ยนความคิดเปลี่ยนแปลงตัวเองทุกอย่างแล้ว***

แต่ใช่ว่าเธอไม่เคยทำอะไรผิดนะก็ผิดเยอะพอๆกัน ชอบคุยเล่นกับผู้ชาย ส่องแฟนเก่า คุยแฟนเก่า (ผมขี้หวงนะ เพราะเธอสวยน่ารักมากกกกกก)  แต่ผมเข้าใจเธอครับ ไม่ว่าจะกี่ครั้งๆ ผมพยายามเข้าใจรับฟังเธอให้อภัยเธอตลอด
แต่พอทีผมทำไมเธอไม่ให้อภัยแล้ว กลับเลือกเดินจากไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กับคนใหม่แทน (เราทะเลาะกันบ่อยครับเล็กๆน้อย สีสันในชีวิต)

เลยอยากถามทุกๆคนว่า
1. คนเราถ้าไม่เกินขีดความอดทน มันไปกันง่ายๆแบบนี้เลยหรอ
2. ทำไมไม่คิดจะให้กันหรือให้โอกาสกันอีกสักครั้ง
3. เขามีคนใหม่จริงๆ หรือต้องการให้เราเปลี่ยนพฤติกรรมตัวเอง (แต่เขาบล็อคทุกอย่างนะ)
4. ถ้าเราให้เขาไปเริ่มต้นชีวิตใหม่แล้ว สักวันเขาพบว่ามันไม่ใช่เท่าผม  เขาจะกลับมาคืนดีกับผมไหม (ในตอนนั้นผมเปลี่ยนนิสัยใหม่ เป็นคนใหม่แล้ว)
5. หรือใครมีวิธีอะไรที่ทำให้แฟนให้อภัยเรา หรือทำให้เขากลับมา  ช่วยแนะนำด้วยครับ

ปล. เราทะเลาะกันแค่เรื่องเล็กๆ ไม่ค่อยได้คุยกัน เพราะต่างคนต่างทำงาน เวลาไม่ตรงกัน (สำหรับผมนะ) แต่เธอโยงนู้นนี่นั่น โยงเก่งงง (gat เชื่อมโยงคงได้เต็ม) จากอดีตเรื่องไรที่เคยทะเลาะเล็กๆน้อยๆ  เอามาโยงหมดหมด  ปัจจุบัน อนาคต ผสมปนเปกันมั่วไปหมด แบบนั้นแบบนี้ ว่าเราเปลี่ยนไม่ได้ นู้นนี่นั่น

ปล. วันนี้ มาบอก ไม่ชอบการกระทำเรา ทุกๆอย่างที่เป็นตัวเรา แต่กลับโอเคกับคนใหม่ที่รู้จักได้ไม่ถึงเดือนพาไปแนะนำกับครอบครัว ไปเที่ยวต่างจังหวัดกันซะงั้น
ทั้งๆที่รู้จักกับเรามาตั้งแต่สมัยมัธยม รู้จักกันเกือบ 10 ปี ชวนไปไหนไม่เคยไป ไม่เคยพาไปแนะนำกับแม่