เเฟนผมเป็นโรคซึมเศร้าครับ เธอเพิ่งกลับมาจากไปพบจิตเเพทย์ที่นครพนม​มา ซึ่งตามจริงหมอต้องการให้เธอพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยายาล1อาทิตย์​ด้วยซ้ำ เเต่เเม่เธอต้องการให้เธอกลับบ้าน เพราะบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก เเล้วหมอก็บอกว่าเเต่เคยมีผู้ป่วยเคสเเบบนี้เเหละ เเล้วปล่อยให้กลับบ้าน สุดท้ายคิดฆ่าตัวตาย เเต่เเม่ก็ไม่ฟังเพราะคิดว่าเปลืองค่าใช้จ่ายหรือเสียเวลา เธอบอกว่าหมอเลยให้ยาต้านเศร้ากับยานอนหลับมา ให้กินก่อนนอน เมื่อตอนกลางวันเธอบอกว่าเธอกินยาต้านเศร้าเเล้วรู้สึกมึนๆเมาๆคุยกับใครไม่ค่อยรู้เรื่อง เเละพูดมากกว่าปกติ คืนนี้เป็นคืนที่สองหลังจากเธอกลับมาจากโรงพยาบาล เราสองคนค้างสายกัน เธอกินยาเเล้วก็บอกว่าง่วงมาก ขอนอนก่อนนะ พอเธอนอนไปได้สักสิบนาที เธอมีอาการละเมอหรือว่าเป็นอะไรผมก็ไม่ทราบ เธอหัวเราะคิ๊กๆๆเหมือนเด็ก เเล้วก็พรึมพรำว่ากูจะนอน/เเสงอะไรวะ /อะไร ไปตายซะ เเล้วก็พูดว่ามันตายละ ตายเเน่ๆเลย เเล้วก็หัวเราะคิ๊กๆๆ ผมรู้สึกว่ามันไม่ปกติเเน่นอน ผมพยายามเรียกเธอ ดึกสติเธอกลับมาอยู่นาน เธอตอบเเชทผม เหมือนเธอจะมีสติเเต่ก็ไม่ เธอเบลอๆถามอะไรก็ตอบไม่ตรงคำถาม ตอบช้า พูดไม่รู้เรื่อง ผมเลยถามว่าได้ฝันว่าอะไรมั้ย เธอบอกว่าก็ไม่หนิ นอนไปเเปปเดียวใครจะไปฝัน ผมก็บอกเธอนอนต่อ สักพักเธอก็หัวเราะเหมือนเด็กอีก เเล้วก็พรึมพรำๆไปเรื่อยๆจนหลับ เธอเป็นเพราะยารึป่าว หรือว่าเป็นสิ่งที่มองไม่เห็นก็คงไม่ใช่
#เหตุการณ์​ทั้งหมดกำลังเกิดขึ้นในขณะนี้ ผมเป็นห่วงเธอมาก