เมียเป็นสุภาพสตรี ลูกเป็นสุภาพบุรุษ ผมมันคนถ่อย

เมียพูดจาไพเราะ ลูกพูดจาไพเราะ ผมมันกุ๊ย

ในห้องเรียน ลูกชายเป็นคนเดียวที่ไม่พูดกูหรือสบถคำหยาบ แม้เเต่วะโว้ยห่ า hereก็ไม่เคย

ใช่ครับ ลูกติดนิสัยแม่ แม้กินข้าวยังบรรจงกิน ค่อยๆตักคำเล็กๆ กินช้าๆ ตักข้าวก็บรรจง ผมกินคำโตออกไปทางรีบกินรีบเคี้ยวรีบกลืน

ใช่เลย เวลาผมกับเมียมีปากเสียงกัน80% เขาเข้าข้างแม่ ไม่ว่าแม้จะผิดรึถูกก็ตาม

ใช่แล้ว เขารักแม่มากกว่ารักพ่อ เเต่ปากบอกรักเท่ากัน ภาพจำในหัวเขามีเเต่ลบๆกับพ่อ แม่ชอบเอาพ่อไปบ่นว่าให้ลูกฟัง เวลาพ่อบ่นว่าลูก ลูกก็เอาไปบ่นให้แม่ฟัง

ทั้งลูกทั้งแม่ มีอคติมองพ่อในแง่ลบ

เวลาพ่อพูดคำไม่หวานหูไม่ถูกใจลูก ลูกไม่ค่อยชอบใจ แม่จะบอกพ่อเขาเป็นคนแบบนี้เเเหละพ่อเขานิสัยไม่ดี

วันนี้ลูกบอก อยู่โรงเรียนทนฟังคำหยาบคายมาทั้งวัน กลับมาบ้านอยากฟังคำดีๆบ้าง พ่อบอกในสังคมชีวิตจริงมันไม่ได้มีเเต่คำไพเราะที่เราอยากฟังนะ มันต้องได้ทุกรูปแบบ พ่อเองก็เป็นคนปกติไม่ใช่หยาบคายอะไรเลยนะ
ลูกบอกพ่อเป็นคนดิบๆเถื่อนๆๅ

ผ้าขี้ริ้วสีขาวหม่นๆที่ใช้แล้ว เอาไปเปรียบกับผ้าขี้ริ้วเปื้อนๆสีเทาหรือสีดำๆเเล้วจะดูขาวสะอาดมาก แต่ถ้าเอาไปเปรียบกับผ้าขี้ริ้วสีขาวสะอาดซักใหม่ๆ ยังไงมันก็ยังดูสกปรกอยู่ดี

โอเค ผมไม่ใช่สุภาพชน ไม่ใช่คนเรียบร้อยแบบผ้าพับไว้ ผมมันก็แค่ไอ้กุ๊ยปุถุชนที่หน้าตาดีรูปร่างดีแต่นิสัยปานกลางคนนึงก็แค่นั้น เเต่ดันมาใช้ชีวิตอยู่ในครอบครัวผู้ดี

วันนี้รู้สึก
ไม่รู้จะอยู่กับลูกเมียไปทำไม