เรื่องย่อ
เรื่องราวของหลวงตาใจดีแห่งโคกอีรวย ที่ให้โชคลาภด้วยเลขเด็ดเลขดีแก่ญาติโยม ภาพยนตร์สุดฮาสอดแทรกธรรมะ นำแสดงโดย น้าค่อม ชวนชื่น รับบทหลวงตา “หลวงตามหาเฮง” ภาพยนตร์แห่งโชคลาภ ของคนที่รักในตัวเลข และรักการลุ้นหวยทุกงวด 

อย่างแรกเลยที่บอกว่าพยายามได้ดีคือ ความพยายามในการถ่ายทำด้วยโปรดักชั่นที่ค่อนข้างดีไปจนถึงดีมาก การถ่ายทำดูมีคุณภาพ รวมไปถึงการพยายามที่จะไม่ออกนอกเรื่องจนเกินไปไม่เหมือนหนังที่ผ่านๆมาที่จะเอามุขตลกมาใส่เยอะๆจนออกทะเล แล้วค่อยไปเร่งสรุปเอาทีหลังให้มันจบๆแบบเผาๆ  

แต่ที่บอกว่าพยายามได้ดีแต่ยังอ่อนหัดก็คือ ความไร้ชั้นเชิงในการเล่าเรื่อง ปมปัญหาต่างๆในเรื่องค่อนข้างน่าสนใจ แต่กลับผูกปมได้หลวมมากๆรวมไปถึงประเด็นดราม่าในหนังที่พยายามจะใส่มาเพื่อหวังจะให้คนดูอิมแพ็คกับดราม่า แต่กลับต้องมาตกม้าตายเพราะความไร้ชั้นเชิงในการเล่าเรื่อง ไม่มีการไล่ระดับหรือค่อยๆปล่อยให้เราซึมซับมันไป แต่เล่นข้ามขั้นชนิดที่ว่า เกริ่นดราม่าแล้วก็แก้ปัญหาดราม่าแบบดื้อๆ จากปมดราม่าที่น่าสนใจกลายเป็นเรื่องที่ชวนหงุดหงิดแทนซะงั้น

อีกทั้งมุขตลกที่โครตจะตลกฝืดจความไร้แก่นสารของหนังที่ผมกล่าวก็คือ มุขตลกแต่ละมุขที่เล่นมามันไม่มีความเป็นธรรมชาติเลยสักนิด อีกทั้งยัง"เกือบ"จะพานอกเรื่องออกทะเลในหลายๆช่วงด้วย กลายเป็นว่าเราต้องมารู้สึกสดุดกับมุขตลกของหนังซะงั้น ทั้งๆที่เราจะรู้สึกลื่นไหลไปมันพร้อมๆกับหนัง แต่นี่ไม่เลยสักนิด  อีกทั้งหลายๆอย่างหนังค่อนข้างจะรีบด่วนสรุปและตัดจบมากเกินไป นึกอยากจะจบก็จบ จนเส้นเรื่องหรือเส้นปัญหาหลายๆอย่างมันทับกันไปมาจนยุ่งเหยิง

แล้วที่ไม่ชอบเลยคือ การใส่คาแรคเตอร์เดิมๆให้น้าค่อมคือต้องพูดคำหยาบเยอะๆเสียงดังๆกระแทกเสียงช่วงท้ายเยอะๆ ทั้งนี้เราไม่ได้บอกว่าน้าค่อมผิดนะครับ มันผิดที่บท+ผู้กำกับที่พยายมจะยัดเยียดบทแบบนี้ ผมมองว่ามันค่อนข้างคาดความสร้างสรรค์มากๆ น้าค่อมจำเป็นต้องมีคาแรคเตอร์แบบนี้ใครเป็นคนกำหนด? บทคาแรคเตอร์อื่นๆน้าค่อมก็แสดงได้ดีก็มี ยกตัวอย่างเช่นใน Die tomorrow ของพี่เต๋อนวพล มาแนวเงียบๆเหงาๆต่างจากน้าค่อมที่เรารู้จักมีคำหยาบแต่น้อย แต่เรารู้สึกถึงได้ความแปลกใหม่และดีมากๆในการทำคาแรคเตอร์ใหม่ๆให้กับนักแสดงเดิมๆ 

ในส่วนของที่ดีที่สุดในหนังคือปรัชญาชีวิตที่พยายามจะใส่เข้ามา มันก็โอเค "แต่" อย่างที่บอกไปตอนแรกๆว่าหนังมันไร้ชั้นเชิงมาก การพยายามจะสื่อตรงนี้มันโดดๆลอยๆมากๆ ไม่รู้สึกถึงความอิมแพ็คให้จำติดใจจนเราติดหัวได้เลย เหมือนเป็นการให้นักแสดงอ่านคำสอนให้เราฟังซะมากกว่าเป็นการสอดแทรก ซึ่งมันน่าเบื่อนะ พยายามจะยัดมาหลายฉากมาก แต่ยังไงซะมันก็ถือว่าเป็นสิ่งที่มีสาระที่สุดในหนังแล้ว

ที่พูดมาทั้งหมดถามว่าเขาผิดมั้ยที่จะทำหนังแบบนี้ มันไม่ผิดเลยสักนิด ตัวเลขรายได้มันเป็นสิ่งที่ยืนยันว่าคนก็ชอบดูหนังแบบนี้ แต่ถ้าทำแบบนี้มันก็จะย่ำอยู่ที่เดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง สุดท้ายแล้วในอนาคตพอมีผลงานแบบนี้ให้เราเห็นเรื่อยๆก็จะมีคนคิดว่า "ทำหนังฮาๆแบบไร้สาระถอดสมองดูออกมาเยอะๆ โกยรายได้มาเรื่อยๆแบบนี้ก็ได้ยังไงคนก็ดูทำส่งๆไปเหอะๆ" ภาพยนตร์ก็เปรียบเสมือนงานศิลปะอย่างนึง ศิลปะที่ไม่มีความสร้างสรรค์หรือการเปลี่ยนแปลงให้มีครีเอทกว่าเดิมมันก็ไม่สมควรจะถูกเรียกว่าศิลปะ มันอาจจะประสบความสำเร็จในแง่การทำรายได้หรือกำไร แต่ในควาภาคภูมิใจที่คุณจะยื่นอกได้ว่าชั้นทำหนังดี และเป็นผู้กำกับที่ประสบความสำเร็จนั้นไม่มีแม้แต่นิดเดียว อีกทั้งมันยังทำให้เป็นการสร้างภาพลักษณ์ที่แย่ให้กับวงการหนังไทยอีกด้วย 

สรุปคะแนน 4/10