แอบชอบเพื่อน มา3ปีแล้ว🍃🍂
มาจะเล่าเลยนะทุกคุนคือเรื่องมันอาจจะยาวหน่อยแต่ลองอ่านดูใครไม่มีไรอยู่ตอนนี้ก็อาจจะคิดว่าเรื่องมันสนุกก็ได้คือเริ่มเลยนะ
ก็อย่างหัวเรื่องเลยคือเราแอบชอบเพื่อนตัวเองมา3ปีแล้วคือจะมาเริ่มตั้งแต่เริ่มชอบเลยนะว่าเริ่มชอบยังไงก็คือก่อนจะชอบมันอ่ะคือเราไม่ชอบขี้หน้ามันมากก็ตอนแรกวันกีฬาสีประมาณ3-4ปีที่แล้ววันนั้นมันวันสุดท้ายมั้งละเค้าให้แต่ละสีมารวมกันละมาคอยฟังผลประกาศถ้วยรางวัลอะไรเงี้ยไม่รู้เวรกรรมอะไรเราต้องมานั่งใกล้มันคือตอนนั้นเรากับมันยังไม่รู้จักมันนะแต่คือแบบมันนั่งกับรุ่นพี่ที่มันรู้จักละมันคุยไรกับไม่รู้หัวเราะแบบเสียงดังเรารำคาญเลยหันไปมองหน้าเหมือนมันรู้ว่าเราไม่พอใจมันก็แบบเห้ยเป็นไรว้ะเราก็แบบปล่อยๆไปละเราคิดว่ามันจะจบมันมาหาเรื่องพูดแซวแกล้งกับเราต่อแบบเราใส่เสื้อเหมือนรุ่นพี่ที่คุยกับมันเป๊ะเลยมันเลยแบบเห้ยๆพี่เดี๋ยวนี้มีเด็กละไม่บอกน้องบอกฝูงหรอพี่เค้าก็พูดประมาณว่าไรว้ะมันก็มันก็ทำเป็นนื่นหน้ายื่นปากมาที่เราแบบใส่เสื้อเหมือนกันเสื้อคู่อ๋อพี่เค้าก็แลเป็นคนดีอะก็แบบยิ้มๆละก็ตบหัวมันแบบก็ไปแซวเค้าแต่คือพี่คนนั้นก็หล่ออยู่นะ😂วันนั้นก็ผ่านไปเราก็ไม่ได้มีเหตุกาลอะไรที่ต้องเจอกับมันอีกพอจบปีนั้นขึ้นเรียนชั้นใหม่ปีนี้คือปีที่ต้องคละเด็กใหม่หมดคือเหมือนเวรกรรมหรืออะไรดันต้องมาอยู่ห้องเดียวกับมันคือแบบวันที่รู้ว่สต้องเรียนกับมันไปอีกไม่รู้กี่ปีคือประสาทจะบริโภคกูแน่ๆเราก็ก็เลยบอกตัวเองว่าก็เรียนๆไปไม่ต้องไปยุ่งกับมันเดือนแรกๆก็เรียนห้องเดียวกันแต่ก็เหมือนไม่ได้เรียนห้องเดียวกันคือแบบอยู่กันคนละโลกเลยพอผ่านมาเทอม2จารย์เค้าให้ลองเปลี่ยนที่นั่งเพราะที่ผ่านมาเค้าคงรู้แหละว่าเด็กคละใหม่บางคนไม่ค่อยได้คุยกันเค้าเลยเปลี่ยนสลับที่เพือ่ให้เด็กสนิทกันมากขึ้นคือพอรู้ว่าเราต้องนั่งตรงไหนคือแบบชีวิตกูโคตรจะห่วยเลยเราต้องมานั่งข้างหลังมันมันก็ชอบมาแกล้งแบบแรกๆก็ชอบโยกเก้าอี้มาโฃชนข้างหน้าโต๊ะเราเวลทำงานเงี้ยเรากับมันคือกัดกันทุกวันเพื่อนก็เริ่มแซวว่าเหมือนผัวเมียทะเลาะกันละเหมือนกัดกันจนสนิทกันอ่ะมั้งมันชอบเล่าเรื่องของมันใฟ้ฟังจนเรารู้เรื่องของมันมากกว่าเพื่อนผู้ชายของมันอีกถึงจะสนิทกันแต่มันก็ยังแกล้งเราเหมือนเดิมมันคงเคยชินมั้งถ้าไม่แกล้งเดี๋ยวมันนอนไม่หลับแต่การแกล้งมันเพี้ยนๆไปจากเมื่อก่อนคือมันชอบมายีหัวให้หัวเรายุ่งอ่ะหรือไม่ก็เวลาเราจดงานเขียนงานอยู่มันชอบมาจับมือเราให้เราเขียนผิดอ่ะละมีวันนึงเพื่อนผญ.เรามันพูดเรื่องทฤษฎีจ้องตามันก็มานั่งฟังละชอบมานั่งจ้องหน้าเราเราถามเป็นบ้าไรของมันก็บอกเอ้าก็ลองทฤษฎีอยู่ไงว่าถ้าจ้องตาเกินกี่วินี่แหละเราลืมละเราจะหลงรักคนๆนั้นมันพูดจบเราก็เอาสมุดทุบหัวมันไปทีนึงเราก็ไม่รู้นะทำไมแต่ตอนนั้นเรารู้สึกแบบใจนี่แบบจะระเบิดคือทั้งๆที่เราเคยไม่ชอบขี้หน้ามันนะตอนนี้คือเราอยู่ม.4กันอยู่นะเราขอตัดเรื่องไปขึ้น.5เลยนะเดี๋ยวยาวพอม.5เราก็ได้นั่งใกล้กัรกับมันเหมือนเดิมคือนั่งข้างหลังมันเหมือนเดิมเป๊ะสองคนเราก็สนิทกันมากขึ้นพอมาวันนึงเพื่อนในห้องมันชอบไปล้อมันกับเพื่อนอีกคนนึงว่ากิ๊กกันป่าวเราก็ไม่รู้ทำไมมันรู้สึกไม่ชอบใจยังไงไม่รู้ละก็ปวดใจมากๆคือตรงที่ว่าเพื่อนผญ.ที่มันล้อคือเพื่อนสนิทเราละก็เหมือนเพื่อนสนิทเรามันจะชอบไอนั่นด้วยเราขอตั้งชื่อสมมุติมันว่าไอพีละกันส่วนเพื่อนสนิทเราชื่อไอซี
พูดมาตั้งนานละลืมชื่อไปเฉยคือ2คนนี้มันได้นั่งข้างกันไงทุกคนมันก็คัยกันทุกวันเราก็ยังคุยกับไอพีอยู่นะแต่น้อยลงจากเมือ่ก่อนเราก็เป็นอะไรไม่รู้มันรู้สึกนอยๆรู้สึกเคืองๆทำไมก็ไม่รุ้ทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกันเราก็รู้ละแหละว่าเราชอบมันมาตั้งแต่ม.4ละเราก็อยู่ในความสัมพันธ์แบบนี้ไปเรื่อยๆความสัมพันธ์เราชอบเค้าเพือ่นเราก็ชอบเค้าละเพื่อนเราก็ชอบแบบออกสื่อจนเพื่อนทั้งห้องมันล้อกันทั้งห้องคือถ้าเราจะมาบอกชอบมันก็ไม่ทันแล้วป้ะคือเพื่อนมันเชียร์ไอซีกันไปหมดแล้วถ้าเราบอกชอบมันคงจะคิดว่าเราเป็นคนยังไงอ่ะรู้ทั้งรู้ว่าเพื่อนชอบแต่ก็ยังจะทำแบบนี้เราก็ต้องฝืนยิ้มตลอดเวลาที่มันแซวกันกลับบ้านมาตกกลางคืนก็ต้องอยู่ในสภาพที่ร้องไห้ตลอดแบบนี้ไม่รู้กี่เดือนจนจะชินไปแล้วพอใกล้จบม.5สุดท้ายเราก็ไม่ได้บอกมันจนมันไปคบใครนักก็ไม่รู้แต่มันไม่ได้คบกับไอซีหรอกนะขอเลื่อนไปม.6เลยละกันคือปีนี้เป็นปีสุดท้ายที่จะได้อยู่กับมันเป็นปีสุดท้ายที่จะได้คุยกันแบบนี้ได้เจอกันแบบนี้แบบได้เห็นหน้ามันุกวันแบบนี้มันเป็นปีสุดท้ายแล้วเรารู้ว่าถึงจะเจอกันทุกวันแต่ก็เป็นไปไม่ได้อยู่ดีแต่เราก็มีความสุขที่ได้เจอมันปิดเทอมคือเราตั้งหน้าตั้งตาไปเจอมันเต็มที่สุดท้าย.. ............. .. ... ... . .... .มันทิ้งเราไปเรียนเตรียมทหารเฉยเลยมันไปไม่บอกใครด้วยคนที่รู้ก็มีแค่เพื่อนสนิทผช.ของมันไม่กี่คนตอนนั้นเพื่อนมันก็มาพอมพ์ในกลุ่มห้องว่าแบบเห้ยไอพีปีหน้าไม่อยู่แล้วดูแลตัวเองไรประมาณนี้เราก็คิดว่สมันกวนตีนกันเฉยๆเราก็ไม่ได้คิดอะไรพอวันเปิดเทอมมันก็ยังไม่มาใจเราเริ่มเต้นแรงแบบเอาแล้ววววเราก็คิดว่ามันมาสายรึเปล่าพอจารย์ที่ปรึกษาขอวห้องเดินมาแล้วก็พูดว่าปีนี้ห้องเรามีเพื่อนย้ายออกไป2คนนะคะหื้มตอนนั้นเรานี่น้ำตาคลอละพอจารย์เิ่มพูดรายชื่อคนที่ออกไปคนแรกยังไม่ใช่พอคน2เอ่ยชื่อปึ้บน้ำตาตกเลยจ้าาาคือทำใจไม่ได้มาทิ้งไรกูตอนนี้ว้ะคือตอนนั้นโกรธมันมากที่ไปก็ไม่บอกแล้วเหลืออีกแค่ปีเดียวไม่ทนๆอยู่กับกูไปก่อนวะจะรีบไปไหนรู้แหละว่ามันเป็นอนาคตของกูก็ต้องยอมอยู่แล้วแต่กูทำใจไม่ได้ผ่านมาหลังขึ้นม.6มา 4เดือนกว่าละกูยังนอนร้องไห้อยู่เลยว่าจะกลับมากูก็นับวันมาตลอดตั้งแต่วันสอบวันสุดท้ายจนวันนี้ก็137วันแล้วที่กูไม่ได้เจอไม่ได้ยินเสียงไม่ได้คุยกับแบบตัวๆอีกแล้วกูโคตรคิดถึงเลยว่ะไอ🐃เอ้ย
โง่ไม่รู้เลยไงว่ากูชอบมคงตลอดเวลาที่ผ่านมามาทำให้กูคิดเกินเพื่อนชอบมาให้ความหวังมาพูดจาแบบกูเป็นเมียกวนตีนกูแบบนี้เป็นประจำจนจากที่กูเกลียดก็ทำให้กูเหมือนหมาอ่ะตอนนี้กูโคตรคิดถึงเลยว่ะก็ที่กูชอบมาก็เกือบ3ปีแล้วทุกอย่างที่มาขีดเขียนในสมุดกูเขียนแคปชั่นเสี่ยวๆใส่กูกูยังเก็บมันไว้อยู่เลยกูคิดถึงมากๆ
นี่ก็คือเรื่องราวของเรานะทุกคนจริงๆมันมีมากกว่านี้แต่เดี๋ยวคนเบือ่ละไม่มาตอบกระทู้เลยพอแค่นี้ดีกว่าตอนนี้ไอซีเพื่อนสนิทเรามันก็ชอบมาพูดกับเราว่าแบบไอพีทิ้งกูไรประมาณนี้เราก็ยิ้มๆไปตลอดคิดดูคือต้องขนาดไหนไม่บอกใครมาตลอดกือบ3ปีตอนนี้มันก็ยังไม่รู้คืออยากจะถามว่าเราต้องทำยังไงคือเราไม่อยากลืมมันนะเพราะมันเป็นคนแรกที่ทำให้เราเพ้อเจ้อทำให้เราชอบมาขนาดนนี้ก็เลยไม่อยากลืมมันแต่เราควรบอกความรู้สึกมันมั้ยถึงรู้ว่ายังไงก็ได้ไม่เกินเพื่อนหรอกหรือควรเก็บไว้เพราะเพื่อนสนิทเราก็ชอบแต่ถึงจะไม่มีไอซียังไงเราก็ไม่กล้าบอกไอพีอยู่ดีอ่ะแหละกลัวว่าความไว้ใจของคำว่าเพือ่นมันจะไม่มีอีกแล้วคนอ่านก็คงอึดอัดกันแน่ๆอ่ะจะเก็บไว้แต่ก็อยากบอกแต่จะยอกก็กลัวเสียทั้งเพื่อนสนิททั้งเพือ่นที่แอบชอบ
แอบชอบเพื่อน มา3ปีแล้ว🍃🍂
ก็อย่างหัวเรื่องเลยคือเราแอบชอบเพื่อนตัวเองมา3ปีแล้วคือจะมาเริ่มตั้งแต่เริ่มชอบเลยนะว่าเริ่มชอบยังไงก็คือก่อนจะชอบมันอ่ะคือเราไม่ชอบขี้หน้ามันมากก็ตอนแรกวันกีฬาสีประมาณ3-4ปีที่แล้ววันนั้นมันวันสุดท้ายมั้งละเค้าให้แต่ละสีมารวมกันละมาคอยฟังผลประกาศถ้วยรางวัลอะไรเงี้ยไม่รู้เวรกรรมอะไรเราต้องมานั่งใกล้มันคือตอนนั้นเรากับมันยังไม่รู้จักมันนะแต่คือแบบมันนั่งกับรุ่นพี่ที่มันรู้จักละมันคุยไรกับไม่รู้หัวเราะแบบเสียงดังเรารำคาญเลยหันไปมองหน้าเหมือนมันรู้ว่าเราไม่พอใจมันก็แบบเห้ยเป็นไรว้ะเราก็แบบปล่อยๆไปละเราคิดว่ามันจะจบมันมาหาเรื่องพูดแซวแกล้งกับเราต่อแบบเราใส่เสื้อเหมือนรุ่นพี่ที่คุยกับมันเป๊ะเลยมันเลยแบบเห้ยๆพี่เดี๋ยวนี้มีเด็กละไม่บอกน้องบอกฝูงหรอพี่เค้าก็พูดประมาณว่าไรว้ะมันก็มันก็ทำเป็นนื่นหน้ายื่นปากมาที่เราแบบใส่เสื้อเหมือนกันเสื้อคู่อ๋อพี่เค้าก็แลเป็นคนดีอะก็แบบยิ้มๆละก็ตบหัวมันแบบก็ไปแซวเค้าแต่คือพี่คนนั้นก็หล่ออยู่นะ😂วันนั้นก็ผ่านไปเราก็ไม่ได้มีเหตุกาลอะไรที่ต้องเจอกับมันอีกพอจบปีนั้นขึ้นเรียนชั้นใหม่ปีนี้คือปีที่ต้องคละเด็กใหม่หมดคือเหมือนเวรกรรมหรืออะไรดันต้องมาอยู่ห้องเดียวกับมันคือแบบวันที่รู้ว่สต้องเรียนกับมันไปอีกไม่รู้กี่ปีคือประสาทจะบริโภคกูแน่ๆเราก็ก็เลยบอกตัวเองว่าก็เรียนๆไปไม่ต้องไปยุ่งกับมันเดือนแรกๆก็เรียนห้องเดียวกันแต่ก็เหมือนไม่ได้เรียนห้องเดียวกันคือแบบอยู่กันคนละโลกเลยพอผ่านมาเทอม2จารย์เค้าให้ลองเปลี่ยนที่นั่งเพราะที่ผ่านมาเค้าคงรู้แหละว่าเด็กคละใหม่บางคนไม่ค่อยได้คุยกันเค้าเลยเปลี่ยนสลับที่เพือ่ให้เด็กสนิทกันมากขึ้นคือพอรู้ว่าเราต้องนั่งตรงไหนคือแบบชีวิตกูโคตรจะห่วยเลยเราต้องมานั่งข้างหลังมันมันก็ชอบมาแกล้งแบบแรกๆก็ชอบโยกเก้าอี้มาโฃชนข้างหน้าโต๊ะเราเวลทำงานเงี้ยเรากับมันคือกัดกันทุกวันเพื่อนก็เริ่มแซวว่าเหมือนผัวเมียทะเลาะกันละเหมือนกัดกันจนสนิทกันอ่ะมั้งมันชอบเล่าเรื่องของมันใฟ้ฟังจนเรารู้เรื่องของมันมากกว่าเพื่อนผู้ชายของมันอีกถึงจะสนิทกันแต่มันก็ยังแกล้งเราเหมือนเดิมมันคงเคยชินมั้งถ้าไม่แกล้งเดี๋ยวมันนอนไม่หลับแต่การแกล้งมันเพี้ยนๆไปจากเมื่อก่อนคือมันชอบมายีหัวให้หัวเรายุ่งอ่ะหรือไม่ก็เวลาเราจดงานเขียนงานอยู่มันชอบมาจับมือเราให้เราเขียนผิดอ่ะละมีวันนึงเพื่อนผญ.เรามันพูดเรื่องทฤษฎีจ้องตามันก็มานั่งฟังละชอบมานั่งจ้องหน้าเราเราถามเป็นบ้าไรของมันก็บอกเอ้าก็ลองทฤษฎีอยู่ไงว่าถ้าจ้องตาเกินกี่วินี่แหละเราลืมละเราจะหลงรักคนๆนั้นมันพูดจบเราก็เอาสมุดทุบหัวมันไปทีนึงเราก็ไม่รู้นะทำไมแต่ตอนนั้นเรารู้สึกแบบใจนี่แบบจะระเบิดคือทั้งๆที่เราเคยไม่ชอบขี้หน้ามันนะตอนนี้คือเราอยู่ม.4กันอยู่นะเราขอตัดเรื่องไปขึ้น.5เลยนะเดี๋ยวยาวพอม.5เราก็ได้นั่งใกล้กัรกับมันเหมือนเดิมคือนั่งข้างหลังมันเหมือนเดิมเป๊ะสองคนเราก็สนิทกันมากขึ้นพอมาวันนึงเพื่อนในห้องมันชอบไปล้อมันกับเพื่อนอีกคนนึงว่ากิ๊กกันป่าวเราก็ไม่รู้ทำไมมันรู้สึกไม่ชอบใจยังไงไม่รู้ละก็ปวดใจมากๆคือตรงที่ว่าเพื่อนผญ.ที่มันล้อคือเพื่อนสนิทเราละก็เหมือนเพื่อนสนิทเรามันจะชอบไอนั่นด้วยเราขอตั้งชื่อสมมุติมันว่าไอพีละกันส่วนเพื่อนสนิทเราชื่อไอซี
พูดมาตั้งนานละลืมชื่อไปเฉยคือ2คนนี้มันได้นั่งข้างกันไงทุกคนมันก็คัยกันทุกวันเราก็ยังคุยกับไอพีอยู่นะแต่น้อยลงจากเมือ่ก่อนเราก็เป็นอะไรไม่รู้มันรู้สึกนอยๆรู้สึกเคืองๆทำไมก็ไม่รุ้ทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกันเราก็รู้ละแหละว่าเราชอบมันมาตั้งแต่ม.4ละเราก็อยู่ในความสัมพันธ์แบบนี้ไปเรื่อยๆความสัมพันธ์เราชอบเค้าเพือ่นเราก็ชอบเค้าละเพื่อนเราก็ชอบแบบออกสื่อจนเพื่อนทั้งห้องมันล้อกันทั้งห้องคือถ้าเราจะมาบอกชอบมันก็ไม่ทันแล้วป้ะคือเพื่อนมันเชียร์ไอซีกันไปหมดแล้วถ้าเราบอกชอบมันคงจะคิดว่าเราเป็นคนยังไงอ่ะรู้ทั้งรู้ว่าเพื่อนชอบแต่ก็ยังจะทำแบบนี้เราก็ต้องฝืนยิ้มตลอดเวลาที่มันแซวกันกลับบ้านมาตกกลางคืนก็ต้องอยู่ในสภาพที่ร้องไห้ตลอดแบบนี้ไม่รู้กี่เดือนจนจะชินไปแล้วพอใกล้จบม.5สุดท้ายเราก็ไม่ได้บอกมันจนมันไปคบใครนักก็ไม่รู้แต่มันไม่ได้คบกับไอซีหรอกนะขอเลื่อนไปม.6เลยละกันคือปีนี้เป็นปีสุดท้ายที่จะได้อยู่กับมันเป็นปีสุดท้ายที่จะได้คุยกันแบบนี้ได้เจอกันแบบนี้แบบได้เห็นหน้ามันุกวันแบบนี้มันเป็นปีสุดท้ายแล้วเรารู้ว่าถึงจะเจอกันทุกวันแต่ก็เป็นไปไม่ได้อยู่ดีแต่เราก็มีความสุขที่ได้เจอมันปิดเทอมคือเราตั้งหน้าตั้งตาไปเจอมันเต็มที่สุดท้าย.. ............. .. ... ... . .... .มันทิ้งเราไปเรียนเตรียมทหารเฉยเลยมันไปไม่บอกใครด้วยคนที่รู้ก็มีแค่เพื่อนสนิทผช.ของมันไม่กี่คนตอนนั้นเพื่อนมันก็มาพอมพ์ในกลุ่มห้องว่าแบบเห้ยไอพีปีหน้าไม่อยู่แล้วดูแลตัวเองไรประมาณนี้เราก็คิดว่สมันกวนตีนกันเฉยๆเราก็ไม่ได้คิดอะไรพอวันเปิดเทอมมันก็ยังไม่มาใจเราเริ่มเต้นแรงแบบเอาแล้ววววเราก็คิดว่ามันมาสายรึเปล่าพอจารย์ที่ปรึกษาขอวห้องเดินมาแล้วก็พูดว่าปีนี้ห้องเรามีเพื่อนย้ายออกไป2คนนะคะหื้มตอนนั้นเรานี่น้ำตาคลอละพอจารย์เิ่มพูดรายชื่อคนที่ออกไปคนแรกยังไม่ใช่พอคน2เอ่ยชื่อปึ้บน้ำตาตกเลยจ้าาาคือทำใจไม่ได้มาทิ้งไรกูตอนนี้ว้ะคือตอนนั้นโกรธมันมากที่ไปก็ไม่บอกแล้วเหลืออีกแค่ปีเดียวไม่ทนๆอยู่กับกูไปก่อนวะจะรีบไปไหนรู้แหละว่ามันเป็นอนาคตของกูก็ต้องยอมอยู่แล้วแต่กูทำใจไม่ได้ผ่านมาหลังขึ้นม.6มา 4เดือนกว่าละกูยังนอนร้องไห้อยู่เลยว่าจะกลับมากูก็นับวันมาตลอดตั้งแต่วันสอบวันสุดท้ายจนวันนี้ก็137วันแล้วที่กูไม่ได้เจอไม่ได้ยินเสียงไม่ได้คุยกับแบบตัวๆอีกแล้วกูโคตรคิดถึงเลยว่ะไอ🐃เอ้ย
นี่ก็คือเรื่องราวของเรานะทุกคนจริงๆมันมีมากกว่านี้แต่เดี๋ยวคนเบือ่ละไม่มาตอบกระทู้เลยพอแค่นี้ดีกว่าตอนนี้ไอซีเพื่อนสนิทเรามันก็ชอบมาพูดกับเราว่าแบบไอพี