คือ เเฟนเราเสียชีวิตเมื่อ 09/07/62 ใจสลายมากค่ะ เค้าเป็นนักศึกษาอยู่ชั้นปีที่2 คณะครุศาสตร์ สาขา คอมพิวเตอร์ศึกษา มรภ.อุดรธานี บ้านเค้าอยู่บึงกาฬ ตอนนี้เราอยู่ม.5 ก่อนหน้านี้เค้าเคยเรียนอยู่โรงเรียนเดียวกันกับเรา เค้าน่ารักมาก เป็นคนขี้อาย ยิ้มง่าย พูดน้อย สุภาพมากๆเลยค่ะ เเต่ก่อนเห็นผ่านๆ เเต่พอเค้าไปเรียนมหาลัย เราก็ไม่ได้นึกถึงอะไรเลย เวลาผ่านไปได้ปีกว่าๆ พี่ชายเค้าพึ่งเรียนจบครูมา มาบรรจุที่โรงเรียนของเรา ครูคนนี้ก็นิสัยเหมือนกันกับน้องชาย น่ารัก เป็นตลกๆ เราว่าครูก็น่ารักดี เราเริ่มรู้จักกับครูคนนี้ สนิทสนมกัน จนหลายๆคนคิดว่าครูคนนี้กับเราเป็นกิ๊กกัน เราเเค่สนิทกันเชิงคนรู้จักกันในหมู่บ้านมากกว่า เราก็พึ่งรู้ว่าเเกกับเราอยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน  เวลาเเกโพสต์หรือเเชร์อะไรเราก็ไปคอมเม้นท์หรือกดความรู้สึกให้ ก็มันตลกอ่ะ555 เเล้วเเฟนเราก็เเอดมา อาจจะเเบบ เป็นใคร ทำไมมาเม้นท์นั่นนี่ๆของพี่ชายกูเยอะจัง เราก็รับเเอด เราก็นึกในใจ อ๋อ พี่คนนี้ที่เคยเรียนในโรงเรียนนี่เอง หาเฟสอยู่ตั้งนาน พอเป็นเพื่อนกันในเฟสมาได้2เดือน เราฝันเห็นเค้ามายิ้มให้ เเล้วก็หยอกล้อเล่นกัน เราสะดุ้งตื่น คิดไปคิดมา กูไปนึกฝันเห็นเค้าได้ไง555 พอเราบ่นพึมพำๆเรื่องเค้าเสร็จเเล้ว เราก็นอนต่อ อีกสองวันต่อมาเราไปกาฬสินธุ์ เเต่ก่อนจะไปกาฬสินธุ์เราจะต้องไปอุดรก่อน เราไปกับน้องสองคน เพราะจะพาน้องไปสมัครเรียนวิทยาลัยนาฏศิลป์ พอเราถึงอุดรเเล้ว เราเห็นเเฟนเราขี่รถมอไซค์มากับเพื่อน เอ๊ะ คือมันบังเอิญมาก เราสบตาเค้า เเล้วก็หลบตา ไม่ได้คิดอะไร หลังจากนั้นก็กลับที่พัก นอนคิดนั่งคิดว่าทำไมเหตุการณ์มันดูเชื่อมโยงกันไปหมด คิดเพลินจนหลับ รุ่งเช้าลุงของน้องก็พาไปขอนเเก่น เเต่ว่าติดธุระอะไรซักอย่าง เลยต้องเดินทางไปขอนเเก่นตอนเย็น พอถึงขอนเเก่น เรามาพักหอที่อยู่หลังมข. เราเจอร้านอาหารร้านเหล้ามากมาย คือมันคนเยอะมากๆ รถก็ชะลอเพื่อที่จะให้คนเดินข้ามผ่านทางถนน ซักพักนึง เราเห็นผู้ชายคนนึง เดินตัดหน้ารถอย่างรวดเร็ว เราเปิดกระจกรถฉะเง้อหน้าลงมามองเเละถามว่าพี่เป็นอะไรหรือเปล่าคะ เค้าบอกว่าไม่เป็นไร เเบบ....ตอนที่เค้าหันหน้ามาตอบคำถามเรา เราช็อคมาก คือหน้าพี่เค้าเหมือนหน้าเเฟนเรามาก เราก็ตกใจ เริ่มเเบบ สงสัยๆๆๆๆ เเต่ก็ปล่อยผ่านไป เเล้วก็ไปหากินข้าว กว่าจะไปนอนก็นานอยู่พอสมควร พอลุงจอดรถเราก็ขนของจะไปนอน หอพักมีลักษณะหลายชั้น ตอนที่เรากำลังเดินเข้าไป เราก็เจอพี่คนเดิมที่หน้าคล้ายกับเเฟนเรา เอ๊ะะะ อันนี้บังเอิญอีกเเล้ว เราก็มองหน้าเค้าเเบบ อึ้งๆปนตกใจ เค้าเลยยิ้มให้ เราก็ยิ้มตอบ ละก็เดินขึ้นห้องพักไป ไปอาบน้ำทำนั่นๆนี่ๆเสร็จก็มานอน เราก็เล่นโทรศัพท์ไปเรื่อยๆ มีข้อความเด้งขึ้นมา ...... นี่เเฟนเราทักมา เฮ้ยยย ก็เเอบดีใจที่เค้าทักมา บังเอิญจริงๆๆๆๆๆ ก็คุยกันมาเรื่อยๆ หลายเดือนอยู่ ตัดสินคบกัน ได้สี่ห้าเดือน เเละในช่วงนี้เค้าทำงานหนักมาก หักโหมสุดๆ นอนดึก เล่นกีฬาก็กว่าจะกลับห้อง เราเป็นห่วง เราก็ได้เเต่เค้าว่า พักผ่อนบ้างนะ มันเกินไป เค้าก็บอกว่า โอเคครับ อยากนอนเร็วๆนะ เเต่งานเยอะมาก
เฮ้อ เราก็พยายามจะเข้าใจเนอะ มหาลัยนี่งานมันเยอะจริงๆ ด้วยความที่ไม่ได้อยู่ใกล้กัน เราเจอกันไม่ถึง10ครั้ง เค้าชอบถ่ายรูปเรานะ เเต่ไม่เคยถ่ายรูปคู่ด้วยกันเลย นี่เป็นเรื่องที่น่าเสียใจมาก เเละเเล้ววันนั้นก็มาถึง ก่อนที่เค้าจะเสีย เค้าไปทำงาน กลับดึกปกติ ประมาณตี2 เราก็ยังไม่นอน อยากให้นอนก่อน เราก็ถามว่าทำอะไรอยู่ เค้าบอกว่าเค้าทำงาน เราก็ง่วงมาก เพราะเราจะไปสอบก็เลยขอตัวนอนก่อน เราบอกว่า ฝันดีนะคะ ขอให้มีความสุขกับงานนะ อย่านอนดึกนะ มันสะสม เค้าตอบว่า ไม่มีคงามสุขเลย เหนื่อยมากเลย ฝันดีนะครับ พอตื่นเช้ามา เราเห็นเค้าพึ่งใช้งานไปเมื่อ56นาทีที่เเล้ว เราก็บอกเค้าว่ามอนิ่งง ได้นอนบ้างมั้ย อย่าลืมตื่นไปเรียนนะคะ เค้าก็มาตอบช่วง10โมง ว่ามอนิ่งครับบ นอนดึกมากเมื่อคืน ฝันตอนเช้าไม่ดีเลย เราก็งง? ว่าเค้าฝันอะไร ประโยคสุดท้ายเเปลว่าอะไร เราก็ถามคืนว่า ฝันอะไรอ่ะ บอกหน่อย 
จากนั้นเน็ตเราก็หมด ว่าจะเติมเเต่ไม่ดีกว่า รอไปเชื่อมเน็ตบ้านเเล้วค่อยตอบ พอเราวางโทรศัพท์เสร็จ วันนั้นเพื่อนสนิท อยู่ดีๆก็พูดขึ้นมาลอยๆ  เเฟนนิสัยดีมากเลย จะไปหาเค้าที่อุดรใช่มั้ย รีบไปนะ เราก็บอกเพื่อนว่า ใช่ๆ เเฟนกูนิสัยดีมาก กูจะไปวันที่12นี่เเหละ วันที่เราพูดกับเพื่อนคือวันที่9 อีกสามวันเราก็จะเจอกันเเล้ว ตกมาตอนเย็น เราก็นึกถึงเเฟน คิดถึงมากๆ เราก็เปิดเเชทดู เอ๊ะ ปกติก็ไม่เคยเห็นว่าไม่ออนนานขนาดนี้หนิ เราไม่ได้คิดอะไร พอดีพี่ชายเค้าถามเรื่องวงเเบล็กพิ้งค์ พี่ชายเค้าถามว่า วงนี้เป็นยังไง ครูเริ่มชอบวงนี้เเล้ว เรามาตอบเเกตอนเย็น เเกเห็นข้อความเรา เเล้วเเกก็โทรมา เราก็งง โทรมาทำไม เราก็รับ ไทน์ โบ๊ทเสียเเล้วนะ
ฮะ??? อารมณ์ตอนนั้นเเบบ เฮ้ย ครูอำเเน่เลย คนอะไรจะเอาเรื่องความตายมาล้อเล่น 
ไทน์ ครูพูดจริง มันเสียเเล้ว ตอนนี้ครูกำลังไปรับศพที่อุดร
..................โลกพังทลาย....................
ร้องไห้ จนคนข้างบ้านมอง เราเสียใจมาก เเบบ เสียสติ วิ่งไปหาเเม่ กอดเเม่ ร้องไห้คร่ำครวญ เเม่ถามว่าเป็นอะไร เราตอบเเม่ทั้งน้ำตาว่าเเฟนเสียเเล้ว 
เเม่ก็ร้องไห้ตาม 
สาเหตุที่เเฟนเราเสียเกิดจากการพักผ่อนไม่เพียงพอ นอนหลับไม่ตรงเวลา กล้ามเนื้อหัวใจอ่อนเเรง เเล้วหัวใจเต้นผิดจังหวะ พอไปถึงรพ. ยังมีชีพจรอยู่ เเต่อ่อนมาก 
พยาบาลในห้องฉุกเฉินออกมาบอกเพื่อนเเฟนเราว่า คนไข้เสียชีวิตเเล้วนะคะ 
เรานึกภาพออกเลย เเล้วก็มีป้าคนนึง ถามว่า อ๊าว พ่อหนุ่มคนนั้นตายจริงๆหรอ ตอนเอาลงรถมายังเห็นพนมมืออยู่เลย เเฟนเราเค้าชอบทำบุญ เเม่เเฟนบอกว่า ตอนที่เค้าอายุยังน้อยๆ เเม่ไม่เคยบอกว่าต้องพนมมือทุกครั้งที่ผ่านวัด เค้าพนมมือเอง บทสวดมนต์อะไรเเทบไม่ต้องบอกเค้าเลย เค้าจำได้เอง เเละจำได้ดีมากๆ 
เราทำได้เเค่รำหน้าไฟ เพื่อเปิดทางให้ดวงวิญญาณของเเฟนไปสู่สุขคติ ตอนที่เราเห็นควันออกมาจากเมรุ เราเสียใจที่สุด เพราะร่างเค้าจะสลายไปเเล้ว เราก็เริ่มฮีลตัวเอง เเต่เราต้องการจะติดต่อกับเค้าอีก เเต่เราควรปลง เกิดเเก่เจ็บตายเป็นเรื่องธรรมดา เเต่มันเร็วมาก เค้าอยากทำตามคงามฝันที่เเม่เค้าบอกเอาไว้ เค้าอยากเป็นครูเหมือนพ่อเเม่เเละพี่ชาย นี่ยังไม่20เลย มาจากไปก่อนซะเเล้ว เรารอ เผื่อเค้าจะมาเข้าฝัน เเต่ไม่เลย ไม่มีวี่เเวว 
ใจมันร้อนรน คนเคยคุยกันทุกวัน เเล้วพอถึงวันที่ไม่ได้คุยกัน มันรู้สึกว้าเหว่ มันคิดถึง อยากเจอ ไม่ว่าเค้าอยู่ที่ใด ก็ตามไป เเต่มัน.....เค้าไปไกลเกินเอื้อมมาก อยากถามว่า คนที่ตายไปเเล้วทำไมไม่มาเข้าฝันเลย เราต้องทำอะไรบ้าง คิดถึงใจจะขาด😭😭😭😭