บึนทึกความเหนื่อย เบื่อ ด้วยเรื่องท่านแม่..

ทำไมแม่ชอบลำเอียงจัง
-เวลาน้องขออะไรได้หมด
-น้องพูดอะไรก็เชื่อ ชอบ
-เข้าใจตัวน้องทุกอย่างไม่ว่าเรื่องอะไร
-น้องเคยทำผิดมากๆ แต่เรารู้คนเดียว เพราะสงสารแม่ แต่ก็นั้นแหละ
-น้องเลือกคณะ มหาลัยอะไรก็ไม่ขวาง
-น้องเลือกสายวิชาม. ปลายก็ให้เลือกเองได้
-น้องขอเรียนพิเศษอะไรก็ให้หมด
-พอน้องเรียนได้วันเดียวก็ออก ไม่ว่าอะไร
-น้องอยากเป็นอะไร ส่งเสริมตลอดเวลา
-น้องอยากเรียนดนตรี ซื้อเครื่องเล่นให้ทันที
-น้องอยากไปเที่ยวได้หมด
-ไม่ว่าใครจะผิด ด่าดุเราตลอด
-เราไม่คุยกับน้องเพราะเบื่อแม่บ่น ก็โดนบ่นอีก พี่น้องรักกัน
-ทำไมไม่คุยกับน้องดีดี สั่งใช้น้องตลอด พอให้อธิบายก็ไม่มีคำพูด ลืมว่าเราเคยสั่งอะไร เรา ขก. คุยกับน้องเพราะเบื่อๆๆๆๆแม่มาก
-เวลาอยู่ด้วยกัน เราทำความสะอาดแทบทุกอย่าง พอเราใช้น้องทำตรงนั้นบ้าง น้องก็แอบแชทบอกแม่ .. วันหลังอย่ามาอยู่ด้วยเลย อยู่ทีไรโดนบ่นทุกที ใช้น้องทำไม เห้อ ปลง หลังจากวันนั้นน้องมาก็ไม่กล้าใช้ลูกรักแม่อีกเลย


ตัวเรา
-ขออะไรก็ไม่ได้ จนเลิกขอเพราะเบื่อ พอไม่ขอก็มารบเร้าบอกว่าเดี๋ยวหาว่าแม่ไม่ซื้อให้อีก คือเราชินแล้วไม่ซื้อให้เนี้ยตั้งแต่เด็กจนโต ขอไม่ได้ครั้งเดียวคือจบถือว่าท่านรับรู้แล้ว ไม่บ่นไม่อะไร
-เราพูดอะไรคงดูไม่น่าเชื่อถือ
-สายเรียนม. ปลายก็เลือกให้
-คณะก็เลือกให้ ทั้งรอบสอบตรง ได้แล้วบอกว่าไม่ดี แล้วจะให้เลือกทำไมแต่แรก ที่สองติดอีก บอกว่าไม่ดี เห้อเหนื่อยใจ จะทำไรได้ ก็ตามๆสอบตามใจเค้าแหละ จนเหนื่อยกายและใจเลือกเองเลย จนที่3มันเหนื่อยมากแล้วเลยเลือกเอง (อดีตเวลาสอบ ต้องไปสอบที่ศูนย์สอบเอง) พอน้องดันบอกว่าเอาตามใจที่อยากเรียน
-จบมาก็หางานทำ เว้นว่างมา1-2เดือน โทรมาบอกทำไมไม่ได้งาน เลือกเยอะ เหมาะสมกับตัวเองไหม คือเราต้องกลับไปทำงานต่อที่บ้านอยู่แล้ว คิดไว้แล้วว่าอยากทำอาชีพสายนี้ที่จบมาแค่4ปี เราจะเลือกงานเลยไม่ได้หรอ เราก็เศร้านะที่เพื่อนๆได้งานตั้งแต่ตอนเรียน ไม่เข้าใจเราบ้างเลยหรอ ได้แต่ร้องไห้คนเดียว ขณะที่เพื่อนหลายๆคนยังรอสอบรอบใหม่ เค้าก็ยังไม่เริ่มงานกัน
-ขอเรียนภาษาอังกฤษ ก็บอกว่าในgoogle มี แต่น้องขอเรียนได้ ยุติธรรมมากๆ
-เรียนพิเศษชอบไม่ชอบเราก็เรียนหมด เพราะเงินพ่อแม่
-เราชอบเล่าเรื่องตลกให้แม่ฟัง ซึ่งเค้าจะบอกว่าเราตลก แต่จริงๆไม่เลย เราไม่ใช่คนตลก แค่เล่าให้ตลกเพื่อความสบายใจของเค้า ว่าเราโอเคทั้งที่เราไม่โอเคสักนิด
-เงินก็ใช้สอยอย่างประหยัดตลอด น้องใช้เงินมากกว่าก็ไม่บ่น
-ชอบเอาไปเปรียบเทียบกับญาติพี่น้อง ตั้งแต่เด็กจนโต จะเริ่มทำงานยังบอกว่าหลาน(รุ่นเดียวกัน)ไปเรียนจบกลับไปช่วยงานที่บ้าน เห้อ ถ้าคนเราชอบงานที่บ้าน ป่านนี้คงทำไปแล้ว ขอเวลาสักนิดยังเอาคนอื่นมาเปรียบเทียบ เหนื่อยใจจัง ต้องทำแค่ไหนแม่ถึงเห็น
-เงินเดือนจบใหม่มันไม่มากอยู่แล้ว แต่แม่ก็แคปรูปงานในเนต+เงินเดือนส่งมา แม่ต้องการจะสื่อว่าเงินมากกว่า คือแม่ไม่ได้อ่านด้วยซ้ำว่าต้องมีปสก. มากกว่า3ปี เราเหนื่อยเลยไม่บอก เหนื่อยๆๆๆๆ แล้วบอกว่าแม่พึ่งรู้ว่ามีงานแบบนี้ เห้อ สื่อมาตรงๆเถอะ ชีวิตนี้เป็นแบบนี้มานานแล้ว
-เราไม่เคยออกไปเทั้ยวไหน พยายามใช้ชีวิตเงียบๆที่หอ จะได้ไม่ฟุ่มเฟือย ที่ใกล้ๆก็ไม่ไป ที่ไกลๆก็ไม่ไป เพื่อนชวนไปดูหนังก็ไม่ไป พยายามใช้ชีวิตเงียบๆ ในห้อง
-กินข้าว ไปไหนมาไหน ทำนู้นนี่ ไปรพ ไปคนเดียวตลอด พยายามบอกเค้าว่าทำได้ แต่ในใจก็เศร้าจัง
-นึกถึงเฉพาะใช้ไปธุระ หรือทำงานในบ้าน เวลากลับบ้านเราก็ช่วยตลอดทั้งที่ไม่ต้องสั่ง แต่น้องไม่เคยสนใจเลย เราก็คงเป็นแบบนี้เรื่อยๆ ยังไม่อยากกลับบ้าน เพราะชีวิตจะหมดอิสระทันที ท้อจัง
-พยายามบอกเราให้รักน้องมากๆ แต่ท่านลำเอียงจนเกินไป เราเหนื่อยและเบื่อมาก

อยากใช้ชีวิตคนเดียว อยากมีความสุขมากๆ อยากให้แม่รักลูกเท่ากัน เข้าใจลูกทุกคน เรื่องที่บ่นในนี้เคยบอกแม่แล้วแต่ไม่ครบทุกข้อ ซึ่งเอาน้องไปพูดก็โดนบ่น เลยขอมาระบายในนี้ละกัน เราเป็นฟันคุดก็ไม่สนใจบอกให้ปล่อยไว้ พอน้องเป็นให้ไปหาหมอ เราก็เหนื่อย เชื่อใจไป จนบอกพ่อหลังจากน้องผ่า พ่อเลยแนะนำให้ไปหาหมอเผื่อเป็นเหมือนน้อง แล้วก็อีกโรคเวลาบอกเค้าก็ไม่สนใจ เราก็ปล่อยเฉยมาหลายปี จนวันนั้นได้บอกพ่อ พ่อก็ให้ไปหาหมอ ไม่รู้ท่านเคยสนใจเราบ้างไหม ไม่อยากกลับไปทำงานที่บ้าน แต่เป็นพี่คนโต เครียดดดดดดดดดดดด

ปล.ขอระบายค่ะ ไม่เคยเล่าให้พ่อแม่ น้องๆและเพื่อนๆฟัง อึดอัด ท้อ เครียด เหนื่อย เบื่อ เซง หลายๆอารมณ์รวมกัน พยายามปล่อยวางแต่ก็ไม่จบสักที ตอนนี้ลึกๆก็ยังอิจฉาน้องอยู่ อยากหายเศร้าและอิจฉาจัง.... ฟุ้งซ้านคนเดียว เห้ออออออ